Το βράδυ της Παρασκευής 13 Noεμβρίου, λίγο μετά τις 11.30 το βράδυ, στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής, τα χειροκροτήματα και τα «μπράβο» ακούγονταν μέχρι έξω. Η πρεμιέρα της όπερας του Μπελίνι «Καπουλέτοι και Μοντέκκοι» της Λυρικής είχε μόλις ολοκληρωθεί. Στη σκηνή οι συντελεστές υποκλίνονταν ξανά και ξανά, ενώ ο φημισμένος σκηνοθέτης όπερας, ο Γάλλος Αρνώ Μπερνάρ, στο κέντρο της σκηνής απολάμβανε τη στιγμή, τις επευφημίες του κοινού. Ήταν ένας θρίαμβος που συνεχίστηκε μέχρι αργά στα παρασκήνια με δεκάδες θεατές να σπεύδουν να του δώσουν συγχαρητήρια. Την ίδια σχεδόν στιγμή, στη γειτονιά όπου ζει, στο Παρίσι, οι ήχοι των πυροβολισμών, τα ουρλιαχτά, οι σειρήνες, οι φωνές των τρομοκρατών, άλλαζαν την ιστορία όχι μόνο του Παρισιού ή της Γαλλίας. Άλλαζαν την ιστορία ολόκληρου του κόσμου όπως τον ξέραμε ως τώρα.
Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν ο Αρνώ Μπερνάρ, βγήκε να περπατήσει καπνίζοντας στη Βασιλίσσης Σοφίας, με προορισμό το ξενοδοχείο του. Με την κούραση και τον ενθουσιασμό μιας άκρως επιτυχημένης πρεμιέρας της διεθνούς συμπαραγωγής που έφτασε και στην Αθήνα. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, ο ρεσεψιονίστ τον προσέγγισε ανήσυχος. Τον ρώτησε τι νέα έχει, τι μαθαίνει για το Παρίσι. Έτσι άκουσε για πρώτη φορά για το μακελειό με τους περισσότερους από εκατό νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες στη γειτονιά του, δίπλα στο σπίτι του. Σοκαρισμένος, αλλά με μια ψύχραιμη ματιά στην επόμενη μέρα, σε αυτό που πρέπει να είμαστε και να κάνουμε εφεξής, μίλησε στο protagon.gr το απόγευμα της Κυριακής, λίγο πριν αρχίσει η τρίτη κατά σειρά παράσταση της όπερας, μέσα σε μια ξανά κατάμεστη αίθουσα.
«Eίμαι συγκλονισμένος. Όχι μόνο για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μου, στην πόλη μου, στην ίδια τη γειτονιά όπου ζω. Είμαι συγκλονισμένος επειδή είναι μια επίθεση εναντίον των ίδιων των αξιών μας.
Τον Ιανουάριο οι επιθέσεις ήταν περισσότερο στοχευμένες: επιθέσεις σε σκιτσογράφους που εξέφραζαν μια συγκεκριμένη άποψη για την ελευθερία, μια γαλλική αξία και παράλληλα επιθέσεις σε μια θρησκευτική κοινότητα. Είναι προφανές ότι οι επιθέσεις της Παρασκευής είναι η αντίδραση των τρομοκρατών στην εθνική ενότητα που δείξαμε στη Γαλλία τον Ιανουάριο. Λες και περίμεναν να παραιτηθούμε, να σταματήσουμε, να είμαστε ο εαυτός μας…
Και έτσι προσπάθησαν να μας επηρεάσουν όλους. Προσπάθησαν. Τώρα το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνουμε. Καταρχάς πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε φυσιολογικά. Και μετά, να αγωνιστούμε εναντίον κάθε μορφής εξτρεμισμού. Όχι μόνο στη Γαλλία, σε όλες τις χώρες.
Το απόγευμα της Κυριακής είδα στους δρόμους της Αθήνας μια μικρή συγκέντρωση νέων φασιστών. Σκέφτηκα το Παρίσι. Δεν έχει νόημα να βάζουμε αναμμένα κεράκια μπροστά στις γαλλικές πρεσβείες ανά τον κόσμο. Βεβαίως, ας μιλήσουμε αλλά κυρίως ας δράσουμε. Ας αγωνιστούμε χωρίς τέλος εναντίον κάθε μορφής φασισμού. Πώς μπορούμε όμως να αποφύγουμε τις παράλογες δράσεις μεμονωμένων ατόμων; Μπορούμε να σταματήσουμε τη συντριβή ενός αεροσκάφους αν ο πιλότος θέλει να το ρίξει; Μπορούμε να ελέγξουμε τους πάντες και τα πάντα και ταυτόχρονα να διατηρήσουμε ζωντανές συγκεκριμένες αξίες;
Θα είναι δύσκολο. Αλλά αυτή είναι η επιλογή μας… Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να αντιδράσουμε. Χωρίς όμως να χάσουμε τον εαυτό μας. Χωρίς να χάσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.»