Η Ελλάδα φέτος περνά ένα άλλο «Grexit» – υπαρκτό – αυτή τη φορά από το Φάιναλ Φορ, αφού οι… συνήθεις ύποπτοι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός απουσιάζουν από το Βερολίνο. Είναι δεδομένο, όμως, πως αφενός όταν αγαπάς το μπάσκετ τα μάτια σου είναι καρφωμένα στην οθόνη, σε κάθε φάση, αφετέρου και αυτή τη χρονιά υπάρχει, τελικά, ελληνικό ενδιαφέρον.
Ετσι, τώρα, την Κυριακή δεν θα γίνει, απλώς, μια μάχη για το βαρύτιμο τρόπαιο μεταξύ μιας τουρκικής και μιας ρωσικής ομάδας. Την Κυριακή αναμετρώνται όχι, απλώς, δύο παλαιοί συνεργάτες, αλλά και δυο κουμπάροι: ο Ιτούδης και ο Ομπράντοβιτς.
Από τη μία είναι ο έλληνας προπονητής. Από την άλλη, ένας πολυνίκης κόουτς που ζει κι αναπνέει για να συμμετέχει σε τελικούς. Ο ένας θέλει να φορέσει το δαχτυλίδι τού πρωταθλητή, για πρώτη φορά στην καριέρα του, ως βασικός προπονητής. Ο άλλος ποθεί να βάλει άλλο ένα – δεν είναι κλισέ ότι αποτελεί τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», το μεγάλο παιδί που μετρά ευρωπαϊκά άστρα που έχει ράψει σε φανέλες ομάδων. Ο Ζέλικο έχει πάρει ήδη οκτώ, με τέσσερις διαφορετικές ομάδες και θέλει να τα κάνει εννέα, έχοντας κοουτσάρει πέντε βαριά ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ: Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Παναθηναϊκό και, τώρα, τη Φενέρ.
Ετσι, λοιπόν, έχουμε την αστείρευτη εμπειρία του Ζοτς κόντρα στο ασίγαστο πάθος του Δημήτρη για στέψη. Το πλήρες ρόστερ της ΤΣΣΚΑ εναντίον της ομάδας που δεν παραδίνεται ποτέ εύκολα. Η «ρωσική αρκούδα» θα παλέψει με την τουρκική δύναμη. Τα κλισέ που μπορούν να προκύψουν εδώ, είναι αμέτρητα. Ενα από αυτά, όμως, περιγράφει -με ακρίβεια κάθετης πάσας στη ρακέτα του καλαθιού- την πραγματικότητα: ο μαθητής εναντίον τού δασκάλου του.
Το επιχείρημα από κάποιον «μα, ο Ιτούδης είναι Ελληνας, αυτόν θα υποστηρίξω», δεν πιάνει σε μένα. Δηλαδή, αν γινόταν με έναν μαγικό τρόπο και περνούσαν στον τελικό ο Μπαρτζώκας και ο Ιτούδης, αυτός ο κάποιος τι θα έκανε για να βρει ποιος θα ήθελε να σηκώσει την κούπα; Θα έστριβε νόμισμα – κορώνα ή γράμματα; Αστειότητες…
Το μπάσκετ δεν μπορεί να φιλτράρεται μέσα από εθνικότητες και καταγωγές. Εχει να κάνει μόνο με τον τρόπο που ένας προπονητής στήνει την ομάδα του μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, με τη φιλοσοφία που έχει εμφυσήσει στους παίκτες, με τη στρατηγική, με την μπασκετική ευφυΐα του.
Ο Δημήτρης Ιτούδης βρίσκεται σε πολύ καλό προπονητικό δρόμο, αλλά έχει να μάθει ακόμα πάρα πολλά. Μπορώ να του ευχηθώ να γίνει μια μέρα ο καλύτερος ευρωπαίος προπονητής, αλλά όχι όσο ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς θα κόβει σουλάτσα μπροστά από τον πάγκο της όποιας ομάδας προπονεί. Οσο ο Σέρβος, βάζοντας το χέρι στο πρόσωπό του, σκέφτεται και προσπαθεί να κάνει την «ακτινογραφία» των αντιπάλων και να ψυχολογήσει τις κινήσεις τους.
Ο «Ζοτς» αξίζει (και) φέτος να πάρει το ευρωπαϊκό κύπελλο, οδηγώντας μια ομάδα που δεν έχει το βάθος του πάγκου και τις δυνατότητες του ρόστερ που έχει η ΤΣΣΚΑ. Δικαιούται να σηκώσει την κούπα της Euroleague έχοντας να λέει ότι κέρδισε ξανά στην καριέρα του έναν Γολιάθ του ευρωπαϊκού μπάσκετ – όπως έχει κάνει, άλλωστε, τόσες φορές μέχρι σήμερα. O ίδιος, το θέλει πολύ. Κοιτάξτε τι έγραψε στο πινακάκι του μετά το τέλος του ματς, σύμφωνα με το επίσημο tweet της ομάδας του – και στα Ελληνικά, με greeklish. «Αλλο ένα»…
Και μόλις τελειώσει ο τελικός, ιδρωμένος και με τα μαλλιά όρθια από τα νεύρα, θα πάει να αγκαλιάσει τον «Dimitris», ψιθυρίζοντας στο αφτί του κάτι που μόνο εκείνοι οι δύο θα ξέρουν. Οπου το ίδιο θα κάνει, με την ίδια αγάπη, ακόμα κι αν χάσει το ματς.
Ποιος θέλεις να σηκώσει φέτος την ευρωπαϊκή κούπα;