Η αδυναμία της Ελλάδας για τρεις δεκαετίες –μέχρι δηλαδή και το 2002, όταν (επί υπουργίας του) εξαρθρώθηκε η «17 Νοέμβρη»– να εξαλείψει την τρομοκρατία είναι ντροπιαστική για τη χώρα. Αυτό τόνισε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, σε ημερίδα μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας, η οποία διεξήχθη στο Πολεμικό Μουσείο.
Ο υπουργός χαρακτήρισε την εκδήλωση ένα «ανεξόφλητο χρέος σε όσους έδωσαν το αίμα τους και σε όσους κατάφεραν να σταθούν όρθιοι για να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία».
Οπως είπε, η εκδήλωση «είναι η απαρχή μιας σειράς δράσεων, με σκοπό να γίνει ένας θεσμός που θα μελετά και θα ερευνά το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Οχι απλά για να τιμάμε τη μνήμη, αλλά για να δώσουμε συνέχεια, έτσι ώστε η Δημοκρατία να απαντήσει με ένα δυναμικό τρόπο».
Τόνισε ακόμη ότι «ήταν ντροπή για την Ελλάδα η αδυναμία εξάλειψης του φαινομένου της τρομοκρατίας επί σχεδόν 28 χρόνια», εννοώντας το διάστημα 1974-2002, όταν δηλαδή εξαρθρώθηκε η 17Ν.
«Δεν αξίζει η Ελλάδα τέτοιες συμπεριφορές απέναντι στη Δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Αποδείχτηκε ότι υπάρχουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ένα μεγάλο μέρος της δημοκρατικής Ελλάδας που απάντησε συντριπτικά “όχι” στην προσβολή της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων» είπε.
Υπογράμμισε ότι «ο τρομοκράτης έχει χάσει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τού να είναι άνθρωπος και σε αντίθεση με τον κοινό δολοφόνο, που κινείται από μίσος, απληστία, πάθος, η απανθρωπιά του τρομοκράτη είναι δεδομένη. Η ιδιοσυστασία του δεν περιέχει κανένα συναίσθημα. Αλλιώς είναι αδύνατον να ενεργήσει επίθεση. Αυτό είναι που τρομάζει στην τρομοκρατία. Η κατάληξη του να πάψεις να είσαι άνθρωπος».
Οπως είπε ακόμη, «στην τρομοκρατία δεν υπάρχει κανένα ρομαντικό στοιχείο και οι πιο σπουδαίες έννοιες θρυμματίζονται και παραβιάζεται η ατομική ευθύνη του καθένα από εμάς να συμβιώνουμε με διαφορετικές αξίες. Αυτή η στάση είναι κίνδυνος για την ίδια τη Δημοκρατία».
«Οι τρομοκρατικές πράξεις αφήνουν μόνο θύματα, νεκρούς και ζωντανούς», πρόσθεσε ο υπουργός, αναφερόμενος και στους συγγενείς των θυμάτων.
«Οι οικογένειες των θυμάτων έχουν ένα πρόσθετο βάρος το οποίο καλούνται να ξεπεράσουν. Να εξηγήσουν το ανεξήγητο, αφού έστω και αθέλητα οι τρίτοι ψάχνουν τι είχε κάνει το θύμα ώστε να συμβεί αυτό. Για μεγάλο διάστημα, η ταυτότητα των θυμάτων κυριαρχείται από τη σύνδεση με το θύμα», κατέληξε ο κ. Χρυσοχοΐδης.