Η «υπερχείλιση ενέργειας» είναι η έκφραση που χρησιμοποιούν τα ιταλικά Μέσα ως οφειλόμενο κατευόδιο στην Ραφαέλα Καρά – και δεν δηλώνει αμηχανία, αλλά αντίστιξη στην καθήλωσή της του τελευταίου καιρού όχι μόνο από τα αναπόφευκτα γεράματα, αλλά και εξαιτίας μίας σοβαρής αρρώστιας όπως φημολογείται.
Η «παγκόσμια καταξίωση» είναι μία άλλη έκφραση αποχαιρετισμού που συνοδεύει την είδηση του θανάτου της, επιβραβεύει την «ασταμάτητη δύναμη» της χορεύτριας-τραγουδίστριας από την Μπολόνια, του κοριτσιού με το «λαμπερό χαμόγελο» που έγινε όντως πασίγνωστη και πολύ μακριά από την πατρίδα της, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στη Γαλλία.
Ο απογευματινός θάνατός της, τη Δευτέρα 5 Ιουλίου, μπορεί και να συμπίπτει με την ώρα έναρξης κάποιου από τα φημισμένα σόου της στην ιταλική TV, κάποτε…
Η Ραφαέλα δεν αντιπροσωπεύει την κουλτούρα στο ιταλικό τραγούδι, συνεπώς στο φανατικό κοινό της σίγουρα δεν περιλαμβάνονται όσοι άκουγαν μετ’ ευλαβείας (και ίσως εξακολουθούν να ακούν) τον Φαμπρίτσο Ντε Αντρέ ή τον συντοπίτη της και συνομήλικό της Λούτσιο Ντάλλα –για να θυμηθούμε τους εκλιπόντες–, ακόμη τον Φραντσέσκο ντε Γκρεγκόρι, τον Κλάουντιο Μπαλιόνι, πόσο μάλλον τον «προλεταριακό» Φραντσέσκο Γκουτσίνι.
Μάλλον το ανάλαφρο και τσαχπίνικο στιλ της Καρά ταίριαζε καλύτερα στην παιχνιδιάρικη μενταλιτέ όσων αγαπούσαν τον Αντριάνο Τσελεντάνο και τον Λιτλ Τόνι, ας πούμε – δηλαδή ταίριαζε και ταιριάζει στην αληθινή, παιδιάστικη «πάστα» όλων των Ιταλών. Εξάλλου η Ιταλία, από καλλιτεχνική άποψη, είναι ένα θεόρατο πυκνόφυλλο δέντρο με αμέτρητα κλαδιά και πολύ βαθιές ρίζες – ιδίως τις τρομερά δημιουργικές δεκαετίες της, του ’60, του ’70, ακόμη και του ’80, όταν έλαμψαν όλα τα παραπάνω αστέρια, κάθε μεγέθους και σημασίας, αυτήν την αλήθεια την ένιωθες αμέσως.
Οι φοιτητές μπορεί και να τη σνομπάριζαν τη Ραφαέλα, όμως οι νοικοκυραίοι τη λάτρεψαν. Ηταν η μεταπολεμική τηλεόραση το μέσον και το όχημα φυσικά, ωστόσο και η ίδια είχε καλή φωνή, μπρίο, το κορμί και το ταλέντο της χορεύτριας που σαγηνεύει το μάτι. (Μόνοι τους στο δωμάτιο, εξυπακούεται, τη θαύμασαν και οι φοιτητές.)
Η τελευταία επιθυμία της Καρά, λένε τα ιταλικά media, αφορούσε το ξόδι της: να είναι απλό το φέρετρο, να υπάρχει και μία τεφροδόχος ώστε να μαζευτούν οι στάχτες της – χιούμορ, αλλά και μία στερνή πινελιά ματαιοδοξίας, δίχως άλλο ατράνταχτες αποδείξεις της αυθεντικής καλλιτεχνικής φύσης.