Εντάξει, ο Ντόμινικ Κάμινγκς δεν είναι εύθικτος, δεν ιδρώνει το αυτί του και δεν παραιτείται επειδή έσπασε τη βρετανική καραντίνα. Ο φίλος του, όμως, ο Μπόρις Τζόνσον, κοτζάμ πρωθυπουργός είναι, γιατί δεν τον ξεφορτώνεται; Ή, τουλάχιστον, γιατί δεν του κόβει λίγο τη φόρα, ώστε να μην εκτίθεται όλη η κυβέρνηση;
Ολη η Βρετανία απορεί, ακόμη και η συντηρητική Telegraph, η αποκαλουμένη και… Torygraph από τους εχθρούς της. Εκεί υπάρχει δημοσιογραφικό προσωπικό που γνωρίζει καλά τον βρετανό πρωθυπουργό, όπως είναι η συνδιευθύντρια του εντύπου, η Καμίλα Τόμινι.
Ξέροντας την ιδιοσυγκρασία του εκκεντρικού Μπόρις, ως παλαιού συναδέλφου της κυρίως, η Τόμινι γράφει ότι ο Τζόνσον αντιπαθεί τις τριβές που οδηγούν σε αποδυνάμωση του κύκλου των εμπίστων του, ότι δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να χάνει δικούς του ανθρώπους, ειδικά δε τον Κάμινγκς. Γιατί αυτός ο λεβέντης είναι εκείνος που «κάνει τη βρώμικη δουλειά της Ντάουνινγκ Στριτ για λογαριασμό του Τζόνσον». Ο Κάμινγκς «γεννήθηκε για αυτόν τον ρόλο», επισημαίνει η Τόμινι, και όλα τα παραπάνω «είναι η ενοχλητική αλήθεια».
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη, το οποίο σχετίζεται με την αντιευρωπαϊκή καμπάνια του «Ψηφίστε υπέρ του Brexit»: ο Κάμινγκς έπαιξε τότε σημαντικό ρόλο ως ο στρατηγικός νους της όλης εκστρατείας, και ο Μπόρις του χρωστάει πολλά για την επιτυχία. Η αρθρογράφος της Telegraph παρατηρεί ακόμη ότι και η διοίκηση Τζόνσον «χτίστηκε πέριξ του Κάμινγκς» και ότι «χωρίς αυτόν θα υπήρχε ένα τεράστιο κενό που θα ήταν αδύνατον να καλυφθεί».
Η Τόμινι όμως πιστεύει τελικά ότι η ιστορία… μη καραντίνας του Κάμινγκς θα βλάψει το κοινωνικό πρόσωπο του πρωθυπουργού: «Ο Μπόρις, εξαιτίας του φίλου του, κινδυνεύει να χάσει την αύρα του ‘πολιτικού του λαού’, αν και μέχρι τώρα φάνταζε στον λαό σαν δημόσιος άντρας με τον οποίο ο καθένας μπορεί να πιεί παρέα μια μπιρίτσα». Το θέμα είναι σε ποιον… πλανήτη θα βρεθεί η παμπ όπου δεν θα ξεφωνιστεί ο Κάμινγκς από τους θαμώνες, είτε διατελούν εν μέθη, είτε εν ευθυμία, είτε είναι νηφάλιοι.
Υπάρχει και ένα κείμενο του Guardian που ρίχνει και αυτό λίγο φως στη σχέση Τζόνσον – Κάμινγκς. Το υπογράφει η Σούζαν Μουρ, αρθρογράφος που εστιάζει στη μενταλιτέ των δύο πολιτικών των Τόρις. Γράφει: «Πρόκειται για ένα μεγάλο λάθος που κάνουν οι δυο τους. Αυτό το μοντέλο ηγεσίας ανήκει σε άλλη εποχή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αντισυμβατικοί, είναι ελιτιστές που μεταχειρίζονται κάποια από τα κόλπα της διοίκησης του Ντόναλντ Τραμπ: αποπομπή ενοχλητικών δημοσιογράφων από τις συνεντεύξεις, επιλεκτική δράση, άρνηση λογοδοσίας. Αυτά θεωρούν αποδεικτικά στοιχεία της δύναμης».
Υπάρχει όμως και η… πραγματική πραγματικότητα: «Απέτυχαν να προστατέψουν τη Βρετανία από την ίωση με έγκαιρο κλείδωμα, απέτυχαν και στα τεστ του κορονοϊού». Τώρα δεν καταλαβαίνουν ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας οι περισσότεροι συμμορφώθηκαν με τις εντολές, «καθώς δεν είμαστε όλοι εγωιστές».
Και στο τέλος δίνει το ρεζουμέ: «Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε στη Βρετανία τον μεγαλύτερο αριθμό θανάτων στην Ευρώπη – είναι δύσκολο να σκεφτούμε ένα χειρότερο αποτέλεσμα».