Σε μία κίνηση πρωτοφανή για την ιστορία του θεσμού, η κριτική επιτροπή του φετινού Βραβείου Τέρνερ των εικαστικών τεχνών στη Βρετανία, αποφάσισε να το απονείμει και στους τέσσερις φιναλίστ, αντί σε έναν καλλιτέχνη.
Ετσι, το βραβείο μοιράστηκαν οι Λόρενς Αμπού Χαμντάν, Χέλεν Κάμοκ, Οσκαρ Μουρίγιο και Τάι Σάνι.
Οπως τονίστηκε στην τελετή απονομής, το βράδυ της Τρίτης, παρόλο που η παράδοση θέλει να τιμάται ο ένας από τους τέσσερις υποψηφίους, στην εποχή μας, που υπάρχουν τόσα «που χωρίζουν και απομονώνουν τους ανθρώπους και τις κοινότητες», οι καλλιτέχνες αποφάσισαν να σχηματίσουν μία κολεκτίβα και να μοιρασθούν το βραβείο.
Την απόφαση ανακοίνωσε ο διευθυντής της βρετανικής Vogue, Εντουαρντ Ενιφουλ, ο οποίος ξαφνιάστηκε όταν άνοιξε τον φάκελο, και εμφανώς συγκινημένος διάβασε τα τέσσερα ονόματα και το σκεπτικό της επιτροπής, ενώ το κοινό σηκώθηκε όρθιο χειροκροτώντας με ενθουσιασμό.
Στην τελετή, μίλησε εκ μέρους όλων, η Κάμοκ, εστιάζοντας στα κοινά χαρακτηριστικά στο έργο των τεσσάρων φιναλίστ και στην προσπάθειά τους να μιλήσουν κατά των παραγόντων που διαιρούν την ανθρωπότητα, όπως η κλιματική αλλαγή, ο «νομιμοποιημένος» ρατσισμός και η ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών.
Οπως αναφέρει το BBC, ο Εντουαρντ Ενινφουλ, διευθυντής της βρετανικής έκδοσης του Vogue, ανακοίνωσε την ετυμηγορία της επιτροπής, που αποτελεί τομή στην ιστορία του θεσμού και απονέμει το βραβείο στους τέσσερις καλλιτέχνες «για την στράτευσή τους στους πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς, κάτι που είναι τόσο απαραίτητο στους καιρούς μας».
Οι τέσσερις καλλιτέχνες θα μοιραστούν τις 40.000 λίρες, και το ανεκτίμητο κύρος του νικητή, που θα τους ακολουθεί σε όλη τους την καριέρα.
Οπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο καθένας από τους τέσσερις, με τη δική του τεχνοτροπία και ματιά, εστιάζει με τα έργα του στην κοινωνική δικαιοσύνη και την άσκηση της πολιτικής.
Ο Αμπού Χαμντάν, που ζει στη Βηρυττό, εξερευνά τις εικαστικές δυνατότητες του ήχου και αυτοχαρακτηρίζεται «ακουστικός ερευνητής». Με το έργο του, υπογραμμίζει τη δύναμη των ηχητικών πειστηρίων στις νομικές υποθέσεις, που εξερευνά με τη δουλειά του, καταγγέλλοντας συνάμα τις βάρβαρες συνθήκες στην φυλακή Σαϊντνάγια, έξω από τη Δαμασκό, ένα κέντρο βασανισμού και εκτελέσεων.
Η Βρετανίδα Χέλεν Κάμοκ εξερευνά με τις φωτογραφίες και τα ντοκιμαντέρ της τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο των γυναικών στις εξεγέρσεις και τα κοινωνικά κινήματα στη Βόρεια Ιρλανδία, ιδίως στο Ντέρι, το 1968, με τα εκτεταμένα επεισόδια μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών.
Οι τεράστιες σουρεαλιστικές εγκαταστάσεις της 43χρονης Λονδρέζας επιχειρούν να δημιουργήσουν μία φανταστική και ουτοπική «πόλη των γυναικών», με συνθήκες που απέχουν από τις παραδοσιακές αρχές της πατριαρχίας.
Τέλος, ο τέταρτος της παρέας, ο 33χρονος, κολομβιανής καταγωγής, αλλά από μικρός εγκατεστημένος στο Λονδίνο, Οσκαρ Μουρίγιο, κάνει κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα και την παγκοσμιοποιημένη και διαρκώς σε κίνηση εργατική δύναμη, μέσα από την εγκατάσταση ανδρείκελων από παπιέ-μασέ και το στήθος τους διάτρητο από μεταλλικούς σωλήνες. Οι τοίχοι του εκθεσιακού χώρου είναι καλυμμένοι με μαύρα πανιά, για να υποδηλώσουν «τη σκοτεινή πλευρά και την άγνοια που επικρατεί στους σημερινούς καιρούς».
Στην τελετή απονομής, παρούσα ήταν και η πολύ γνωστή βρετανίδα καλλιτέχνης, Τρέισι Εμιν, ως επίσημη προσκεκλημένη.