Ενα πορτρέτο του «δολιοφθορέα» (της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ, κ.λπ.) Βίκτορ Ορμπαν, πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, φιλοτέχνησε η Corriere della Sera με αφορμή την (ελεγχόμενης αξιοπιστίας) είδηση ότι ο Ούγγρος, αμέσως μετά το πέρας εργασιών της ΝΑΤΟϊκής συνόδου κορυφής στην Ουάσινγκτον, θα μεταβεί στη Φλόριντα και θα συναντηθεί με τον Ντόναλντ Τραμπ στη βίλα τού Μαρ-α-Λάγκο – τη συγκεκριμένη πληροφορία, σημειωτέον, διακίνησαν τα αμερικανικά media.
Το μιλανέζικο μέσο –αναφανδόν υπέρ των διαφόρων πολιτικών της Κομισιόν και των Δημοκρατικών των ΗΠΑ– καταλογίζει στον Ορμπαν ότι είναι «εχθρός του φιλελευθερισμού» και ότι «διαβρώνει την ενότητα της ΕΕ», τόσο με τις αλλεπάλληλες επισκέψεις του στις έδρες των «αυταρχικών» (Πούτιν, Σι Τζινπίνγκ) όσο και με τα διάφορα βέτο του στις Βρυξέλλες, ιδίως όσον αφορά το Ουκρανικό.
Το μίνι αφιέρωμα ξεκινάει με τις νεανικές εμπειρίες του αγροτόπαιδου Ορμπαν στα φοιτητικά έδρανα της Βουδαπέστης (Νομική Σχολή) και αργότερα στη Βρετανία (Οξφόρδη). Το κείμενο υπαινίσσεται κόμπλεξ κατωτερότητας του Ορμπαν, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο, κατά την οποία ήρθε σε επαφή με «την αλαζονεία της ελίτ». Ακολουθούν πληροφορίες για την πολιτικοποίησή του.
Η Corriere γράφει ότι η καριέρα του στο κόμμα Fidesz άρχισε με αμφισβήτηση της παλιάς νομενκλατούρας του κομμουνιστικού καθεστώτος. Κατόπιν έκλινε προς τον φιλοευρωπαϊσμό, αλλά βαθμηδόν μετατράπηκε σε εθνικιστή και έγινε ο θεωρητικός και ο πρωτομάστοτρας «του μοντέλου της ανελεύθερης δημοκρατίας που χρόνια τώρα εξοργίζει την Κομισιόν, τις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τον Λευκό Οίκο του Μπάιντεν, ωστόσο αρέσει στον Πούτιν, στον Σι Τζινπίνγκ και, πάνω απ’ όλα, στην πλειοψηφία των Ούγγρων».
Οι Μιλανέζοι δεν αμφισβητούν «τη διαίσθησή του και το αναμφισβήτητο ταλέντο του» περιγράφοντας την άνοδό του. «Το 1988 ήταν μεταξύ των ιδρυτών του Fidesz. Το 1990 εξελέγη βουλευτής στην πρώτη μετακομμουνιστική Βουλή. Το 1993 έγινε αρχηγός στο κόμμα και πέντε χρόνια αργότερα πρωθυπουργός, μέχρι το 2002. Επέστρεψε στον θώκο το 2010, όπου και κάθεται μέχρι σήμερα αφού κέρδισε τέσσερις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις». Το ρεπορτάζ κρίνει λανθασμένη την προσπάθεια κατευνασμού του Ορμπαν με ευρωπαϊκό χρήμα και σχολιάζει ότι η επάνοδός του στην εξουσία σχετίζεται με την κρίση του 2008.
«Τότε ο Ορμπαν συντονίστηκε με την απογοήτευση της συντετριμμένης μεσαίας τάξης, σε ένα σενάριο παρόμοιο με αυτό της Ελλάδας. Οι έλληνες πολίτες αντέδρασαν με το έπος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όμως οι Ούγγροι επανεξέλεξαν πρωθυπουργό τον Ορμπαν». (Στον καλοπροαίρετο ιταλό πορτρετίστα ας συγχωρεθεί η ανιστόρητη νύξη στα δικά μας πράγματα – όχι μόνο η χρονική σύγχυσή του, περί του 2010 και του μοιραίου 2015 της κωλοτούμπας και του τρίτου μνημονίου, αλλά κυρίως η αποσιώπηση της καθοριστικής συμβολής τού αλησμόνητου Πάνου Καμμένου στο… «έπος της ριζοσπαστικής Αριστεράς».)
Στη συνέχεια η Corriere γράφει ότι από το 2010 και έπειτα ο Ορμπαν «κατεδάφισε μία προς μία τις δομές της παγκοσμιοποιημένης δημοκρατίας», δηλαδή «την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, τον πλουραλισμό της ενημέρωσης, την αυτονομία της κρατικής γραφειοκρατίας», ενώ «υποδαύλισε τον φόβο και την προκατάληψη απέναντι στις φιλελεύθερες ιδέες». Εξ αυτών των κατεδαφίσεων προήλθαν «οι νόμοι που περιορίζουν τα πολιτικά δικαιώματα για τους ΛΟΑΤΚΙ+» και η νομοθεσία «εναντίον των μεταναστών».
Και η κατακλείδα: «Παρουσιάζεται ως υπερασπιστής του χριστιανικού πολιτισμού, της παράδοσης και της οικογένειας, όμως είναι συστηματικός σαμποτέρ που δρα εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από 1ης Ιουλίου ανέλαβε την εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ. Χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν έσπευσε πρώτα στο Κίεβο και μετά στη Μόσχα του καταζητουμένου με διεθνές ένταλμα σύλληψης Πούτιν. Υστερα πήγε στο Πεκίνο, στον Σι Τζινπίνγκ, και τώρα θα δει τον Τραμπ. Και ο Ορμπαν παραμένει εν δράσει όσο δεν του αφαιρούν την προεδρία της ΕΕ».