Ακόμα μία παρέμβαση για τη διαχείριση της πανδημίας —και πάλι, μάλιστα, με κάποιες αιχμές για την προσέγγιση της κυβέρνησης— έκανε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, πρώην υπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που πέρυσι είχαν προειδοποιήσει για το πρόβλημα της Θεσσαλονίκης, χωρίς δυστυχώς να τον ακούσουν εγκαίρως και πρόσφατα, πάλι, ανέδειξε το θέμα των πολλών θυμάτων από κορονοϊό, παρά δηλαδή το κυβερνητικό αφήγημα ότι έχουμε αφήσει την πανδημία πίσω μας, επανήλθε με ένα ολοσέλιδο άρθρο στα «Νέα Σαββατοκύριακο» το οποίο τιτλοφορεί «“Πανδημία των ανεμβολίαστων” και πάνδημη λογική».
Σε αυτό το κείμενο, ο κ. Βενιζέλος θέτει δύο βασικά ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι ο όρος «πανδημία ανεμβολίαστων» που χρησιμοποιείται από τις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις —και τη δικιά μας— είναι πολύ προβληματικός. Και το δεύτερο ότι η κυβέρνηση πρέπει να τολμήσει να προχωρήσει σε επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού και σε άλλες επαγγελματικές κατηγορίες.
…«Το ακραίο δε παράδοξο είναι ότι οι κανόνες αυτοί ελέγχονται από το προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας που μπορεί να είναι ανεμβολίαστο! Πώς θα μας φαινόταν άραγε αν ένας παραβάτης των σχετικών κανόνων δικαζόταν από ανεμβολίαστο δικαστή; Η επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού σε όλες τις κατηγορίες του προσωπικού του Δημοσίου που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στη διαχείριση της πανδημίας και σε όλες τις δραστηριότητες υγειονομικού ενδιαφέροντος του ιδιωτικού τομέα είναι οφειλόμενη ενέργεια του κράτους», αναφέρει σε ένα σημείο ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για να εκφράσει έπειτα και τον προβληματισμό του για την προσέγγιση στο θέμα των ελέγχων των ανεμβολίαστων πιστών στις εκκλησίες.
«Είναι τέλος συνταγματικά αδιανόητο η πρόσβαση στις πανεπιστημιακές αίθουσες να προϋποθέτει εμβολιασμό ή κυλιόμενα τεστ, ενώ από τον κανόνα αυτό να εξαιρούνται οι ναοί και γενικά οι κλειστοί χώροι λατρείας. Φτάσαμε στο ενδιαφέρον σημείο οι συστάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για την είσοδο ανεμβολίαστων στους ναούς να είναι πιο αυστηρές από τις κυβερνητικές αποφάσεις!», γράφει σχετικά με το πρόσφατο πρόβλημα που ανέκυψε.
Σε όρους πολιτικής επικοινωνίας, πάντως, πιο ενδιαφέρον έχει η θέση του κ. Βενιζέλου για τη χρήση του όρου «πανδημία των ανεμβολίαστων», καθώς στην ανάλυσή του αναδεικνύονται και προβλήματα που υπάρχουν μεταξύ των εμβολιασμένων. Γράφει επ’ αυτού:
«Ο όρος “πανδημία των ανεμβολίαστων” επιδιώκει προφανώς να λειτουργήσει ως δραματική έκκληση προς τους ανεμβολίαστους να σπεύσουν να εμβολιαστούν. Αλλά και ως διαπίστωση ότι ως προς αυτούς – αλλά και ως προς τους εμβολιασμένους που νοσούν λόγω ελλιπούς τείχους προστασίας μέσω των εμβολιασμών – λειτουργεί πλέον η ατομική ευθύνη και κυρίως η ατομική τύχη. Ως προς τη βαριά νόσηση και τον θάνατο, είναι παρά πολύ καλύτερες οι πιθανότητες για τους εμβολιασμένους, αλλά εντέλει και αυτοί υφίστανται τις επιπτώσεις της ανεύθυνης στάσης των ανεμβολίαστων.
»Στο επίπεδο συνεπώς της δημόσιας υγείας η βασική επιδίωξη φαίνεται να είναι τώρα η ανοσοποίηση μέσω νόσησης, εφόσον αυτή δεν επιτυγχάνεται μέσω εμβολιασμού. Μέσω νόσησης σημαίνει προφανώς και μέσω νοσηλείας σε κοινές νοσοκομειακές κλίνες, μέσω νοσηλείας σε ΜΕΘ, μέσω διασωλήνωσης και μέσω θανάτων. Με την αναλογία που είδαμε. Ο κίνδυνος αφορά συντριπτικά περισσότερο στους ανεμβολίαστους, αλλά κατά ένα ποσοστό και στους εμβολιασμένους.
»Η “πανδημία των ανεμβολίαστων” δεν δικαιολογεί πάντως την απουσία αναλογικά εντατικότερων μέτρων σε περιοχές που έχουν πολύ μεγαλύτερη πυκνότητα κρουσμάτων, όπως συμβαίνει και πάλι με τη Θεσσαλονίκη που έχει σχεδόν τετραπλάσια κρούσματα από την Αθήνα.
»Πολύ περισσότερο η “πανδημία των ανεμβολίαστων” δεν δικαιολογεί την εξακολούθηση της βασικής σύγχυσης ανάμεσα στην επιστημονική σύσταση των ειδικών με μόνο κριτήριο τη δημόσια υγεία (που πρέπει να δημοσιοποιείται) και την τελική απόφαση της κυβέρνησης με βάση πιο σύνθετες εκτιμήσεις που λαμβάνουν υπόψη τις αντοχές της οικονομίας ή τις πολιτικές επιπτώσεις της μιας ή της άλλης επιλογής. Ιδίως όταν φαίνεται ότι η ΕΕ δεν είναι – προς το παρόν – διατεθειμένη να κηρύξει και την επόμενη χρονιά ως χρονιά εξαίρεσης με ό,τι αυτό σημαίνει για το εύρος χειρισμών των εθνικών κυβερνήσεων.
»Το μεγάλο όμως πρόβλημα που έχει ο όρος “πανδημία των ανεμβολίαστων” είναι η αναπαραγωγή της ψευδούς και επικίνδυνης εντύπωσης ότι η πανδημία έχει πάψει να αφορά τους εμβολιασμένους.
» Καταρχάς υπάρχει σοβαρό πρόβλημα λόγω του ανεπαρκούς και ασαφούς ορισμού της έννοιας “εμβολιασμένος”. Στο συνολικό ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης περιλαμβάνεται και το (μικρό) ποσοστό των εμβολιασμένων με μια μόνο δόση που δεν διαθέτουν πιστοποιητικό εμβολιασμού (πλην του μονοδοσικού εμβολίου). Περιλαμβάνεται τώρα πλέον και το μεγάλο ποσοστό αυτών που οφείλουν να λάβουν τρίτη δόση λόγω παρόδου του προβλεπόμενου χρόνου από τη δεύτερη, αλλά δεν έχουν ακόμη ολοκληρώσει τον εμβολιασμό τους. Δεν σπεύδουν. Απαιτείται συνεπώς η πλήρης καθημερινή δημόσια παρουσίαση των στοιχείων ανά κατηγορία και κυρίως απαιτείται μια συστηματική εκστρατεία ενημέρωσης και προσέγγισης των εμβολιασμένων προκειμένου να ολοκληρώσουν και να επικαιροποιήσουν τον εμβολιασμό τους, καθώς διαφορετικά προφανώς δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις πιστοποίησης. Τα πιστοποιητικά άλλωστε αναφέρουν την ημερομηνία λήψης της δεύτερης δόσης (ή της μιας στο μονοδοσικό), άρα όταν διεξάγεται σοβαρός έλεγχος όλα προκύπτουν.
Η έγκυρη επιστημονική ενημέρωση αγωνίζεται να διεξαχθεί μέσα στο περιβάλλον ενός συνεχούς δημοσίου θορύβου, η μείωση του οποίου πρέπει να αποτελεί βασική μέριμνα της πολιτείας
»Επιπλέον η εκστρατεία με αποδέκτες τους εμβολιασμένους αφορά πλέον τον εμβολιασμό των ανηλίκων, ακόμη και των παιδιών άνω των πέντε ετών. Υπάρχουν πολλοί εμβολιασμένοι και ορθολογικοί γονείς που είναι διστακτικοί ως προς τον εμβολιασμό των παιδιών και έχουν ανάγκη από έγκυρη και τεκμηριωμένη επιστημονική ενημέρωση.
»Η έγκυρη επιστημονική ενημέρωση αγωνίζεται να διεξαχθεί μέσα στο περιβάλλον ενός συνεχούς δημοσίου θορύβου, η μείωση του οποίου πρέπει να αποτελεί βασική μέριμνα της πολιτείας. Από αυτήν λοιπόν την ενημέρωση αντιλαμβάνομαι ότι οι εμβολιασμένοι και μάλιστα οι πλήρως εμβολιασμένοι, με τρίτη δόση όταν συμπληρωθεί ο χρόνος, οφείλουν να τηρούν τους βασικούς κανόνες της «κοινωνικής αποστασιοποίησης» και της χρήσης μάσκας στους κλειστούς χώρους αλλά και στους ανοικτούς, πάντως υπό συνθήκες πυκνής συγκέντρωσης κοινού».