Η Αναϊλίν Νάβα είναι ένα κοριτσάκι δύο χρόνων, που πάσχει εκ γενετής από μία νευρολογική ασθένεια, η οποία προκαλεί μυοσκελετικά προβλήματα με σπασμούς και δυσκολίες στην πέψη.
Για κακή της τύχη, μένει σε ένα απομακρυσμένο νησί της Βενεζουέλας, που παραμένει σχεδόν αποκομμένο από την υπόλοιπη χώρα, από τότε που τα τοπικά καΐκια σταμάτησαν τα δρομολόγιά τους λόγω έλλειψης ανταλλακτικών.
Η μικρή, όπως και πολλοί κάτοικοι, υποφέρει από υποσιτισμό. Το μέγεθός της θυμίζει βρέφος και όχι δίχρονο παιδί. Περνά την ημέρα της ανάσκελα στην καλύβα της οικογένειάς της. Η κατάσταση στο νησί είναι ακόμα χειρότερη από την υπόλοιπη χώρα, όπου σύμφωνα με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, το 90% των κατοίκων δεν τρέφεται σωστά, εδώ και χρόνια.
Η κυβέρνηση στέλνει προμήθειες στο νησί Τόας μια φορά στους πέντε μήνες, οι οποίες όμως, καταναλώνονται μέσα στην πρώτη εβδομάδα.
Οταν δημοσιοποιήθηκε η φωτογραφία της μικρής Αναϊλίν, η Φαμπιόλα Μολέρο, πρώην νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο και νυν στέλεχος της ανθρωπιστικής οργάνωσης Caritas της Καθολικής Εκκλησίας, αποφάσισε ότι πρέπει να την βοηθήσει με κάθε δυνατό τρόπο.
Ετσι, μάζεψε γάλα, τρόφιμα και βιταμίνες για τη μικρή και έφτασε στο νησί με οτοστόπ -παρά την τεράστια έλλειψη βενζίνης- και μία βάρκα από το Μαρακαΐμπο.
Η 43χρονη Μολέρο εργαζόταν σε νοσοκομείο για 20 χρόνια, αλλά παραιτήθηκε όταν δεν άντεχε άλλο να βλέπει παιδιά να πεθαίνουν από πείνα στην αγκαλιά της και πήγε στην οργάνωση Caritas για να τα βοηθήσει καλύτερα.
Η περίπτωση της Αναϊλίν είναι από τις χειρότερες που έχει δει. Η οικογένειά της μπορούσε να την ταΐζει μόνο μία φορά την ημέρα, μερικές φορές μόνο με ρύζι ή καλαμπόκι.
Η μικρή έχει το μισό από το κανονικό βάρος για την ηλικία της και είναι τόσο αδύναμη που δεν μπορεί να ταξιδέψει. Ο στόχος της Μολέρο είναι να την βοηθήσει να πάρει βάρος και να ανακτήσει τις δυνάμεις της ώστε να μπορεί να επισκεφθεί έναν νευρολόγο.
«Το μωρό μου ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Νόμιζα ότι η κόρη μου θα πεθάνει. Δεν μπορούσε ούτε να μου δώσει το χέρι της όταν προσπαθούσα να παίξω μαζί της», λέει στους New York Times η 25χρονη μητέρα της, Μαϊμπέλι Νάβα.
Η φροντίδα της Μολέρο και η τροφή έφεραν αμέσως αποτελέσματα και η μικρή άρχισε να χαμογελά.
Οταν οι γείτονες έμαθαν την άφιξή της, ήρθαν να της ζητήσουν βοήθεια και για τα δικά τους παιδιά και τους ηλικιωμένους. «Οι γείτονές μου πεθαίνουν γιατί δεν έχουν φάρμακα», λέει η Νάβα.
Η οικονομική κρίση έχει αφήσει το νησί χωρίς ιατρικές προμήθειες, παρά την ύπαρξη δύο νοσοκομείων και τριών κλινικών πρώτων βοηθειών. Το Τόας ήταν κάποτε τουριστικός προορισμός αλλά η κατάρρευση των υποδομών προκαλεί συχνά μπλακάουτ και «ρίχνει» τις τηλεφωνικές γραμμές.
«Ανησυχώ γιατί υπάρχουν πολλές έγκυες χωρίς νοσοκομείο», λέει η Μολέρο.
Από τα 26 παιδιά που εξέτασε, τα 10 υποφέρουν από υποσιτισμό. Τα περισσότερα έχουν φουσκάλες και αποστήματα στο σώμα τους λόγω της κακής ποιότητας του πόσιμου νερού. Το εργοστάσιο αφαλάτωσης του νησιού έχει διακόψει τη λειτουργία του εδώ και χρόνια.
«Η υγεία των παιδιών μας χειροτερεύει κάθε μέρα. Προσπαθούμε με νύχια και με δόντια γιατί δεν έχουμε πόρους», λέει η ίδια.
Η έλλειψη γαλακτομικών, που έρχονταν στο νησί από την ηπειρωτική χώρα, βλάπτει ιδιαίτερα τα μικρά. Αντί για γάλα, οι φτωχές οικογένειες δίνουν στα βρέφη κρέμα από σκόνη από μπανάνες.
Εθελοντές που έχουν συνεργαστεί μαζί της, σκοπεύουν να επισκεφθούν το Τόας και να εξετάσουν άλλα 40 παιδιά.
Δείτε βίντεο με την άφιξη της βοήθειας του Ερυθρού Σταυρού στη Βενεζουέλα: