Στη θεωρία ήταν τιτανομαχία. Στην πράξη, όμως, το παγκόσμιο κοινό του τένις απογοητεύτηκε. Ακόμη και η «εξέδρα» του θριαμβευτή, Νόβακ Τζόκοβιτς. Ο κυριακάτικος τελικός του Αυστραλιανού Οπεν κρίθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, σε δυο ώρες και τέσσερα λεπτά. Ο σπουδαίος Ράφα Ναδάλ, που δεν είχε χάσει ούτε σετ στη Μελβούρνη και είχε «καταπιεί» τον Στέφανο Τσιτσιπά στον ημιτελικό, δεν κατάφερε να προβάλει την παραμικρή αντίσταση. Ο Σέρβος έμοιαζε με ρομπότ που ήρθε από το μέλλον. Εκανε το τέλειο παιχνίδι και νίκησε (6-3, 6-2, 6-3), πιο εύκολα απ’ όσο κι ο ίδιος θα περίμενε.
Το πιο συχνό «ζευγάρι» αντιπάλων στο τένις μετά το 1968 (η χθεσινή ήταν η 53η τους αναμέτρηση σε λιγότερα από 13 χρόνια) μας είχε συνηθίσει αλλιώς. Οι αγώνες τους διαρκούν πάνω από τρεις, τέσσερις, ή και πέντε ώρες. Τζόκοβιτς και Ναδάλ κατέχουν και το ρεκόρ του μεγαλύτερου, σε διάρκεια, τελικού Grand Slam: πάλι στην Αυστραλία, το 2012, χρειάστηκαν πέντε ώρες και 56 λεπτά για να λύσουν τις διαφορές τους (νίκησε ο «Νόλε»). Οι κόντρες τους έχουν γράψει ιστορία. Οι (τηλε)θεατές πίστευαν ότι θα απολαύσουν ακόμη μια συναρπαστική μάχη. Αλλά ο 32χρονος από το Βελιγράδι απέδειξε, άλλη μια φορά, ότι από το καλοκαίρι του 2017 κι έπειτα… δεν έχει αντίπαλο. Κατέκτησε το τρίτο του Major στη σειρά και το έβδομο τρόπαιό του στην Αυστραλία, όπου δεν έχει χάσει ούτε έναν τελικό.
Η «επιστροφή» του είναι ένα πραγματικό θαύμα. Πέρυσι τέτοιον καιρό έμπαινε στο χειρουργείο, ακούγοντας τους ειδικούς να προφητεύουν ότι ο τραυματισμένος του αγκώνας δεν θα του επιτρέψει να ξαναπαίξει τένις. Και τώρα, έχοντας σκαρφαλώσει πάλι στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης, δείχνει έτοιμος να επαναλάβει τις πιο ένδοξες χρονιές της καριέρας του (2011, 2015). Το χθεσινό του, 15ο Grand Slam το πανηγύρισε πιο πολύ κι από το πρώτο. Χάρισε τη ρακέτα του σε έναν θεατή. Οχι σ’ όποιον κι όποιον, αλλά στον Βλάνταν: τον σέρβο «φαν» του, που τον έχει παρακολουθήσει σε εννέα τελικούς του – και ο Τζόκοβιτς τους έχει κερδίσει όλους. Επειτα τα παπούτσια του. Και στο τέλος χόρεψε μπροστά στο κοινό της «Ροντ Λέιβερ Αρίνα».
Ο θρίαμβος του «Νόλε» στη Μελβούρνη επανέφερε στα social media τη συζήτηση για το ποιος από τους «Big-3» είναι ο καλύτερος τενίστας της εποχής μας.
– Οι οπαδοί του Φέντερερ υπογραμμίζουν ότι η επιτυχία μετριέται σε τρόπαια – και κανένας δεν έχει συγκεντρώσει περισσότερα από τον 38χρονο Ελβετό. Κατέχει 20 Majors (ρεκόρ): οκτώ Ουΐμπλεντον (ρεκόρ), έξι Αυστραλιανά Οπεν (ρεκόρ, μέχρι την περασμένη Κυριακή), πέντε Αμερικανικά Οπεν (ρεκόρ) και ένα Ρολάν Γκαρός. Μετράει τις περισσότερες νίκες σε Grand Slam (342 σε 396 ματς) και έχει παίξει τους περισσότερους τελικούς (30) από κάθε άλλον τενίστα στα τέσσερα κορυφαία τουρνουά. Η κυριαρχία του έχει και εξαιρετικά μεγάλη διάρκεια. Ο πρώτος του τίτλος (2003) απέχει από τον τελευταίο (2018) 15 ολόκληρα χρόνια. Εχει παραμείνει στο Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης επί 237 διαδοχικές εβδομάδες -ρεκόρ κι αυτό- και 310 εβδομάδες στην κορυφή της ATP.
• Οι οπαδοί του Ναδάλ «θυμίζουν» ότι οι περιλάλητες μονομαχίες του με τον Φέντερερ καταλήγουν (σχεδόν) πάντα σε νίκη του Ισπανού. Πως ο «δικός τους» μετράει τρία Majors λιγότερα (17), αλλά είναι και πέντε χρόνια νεώτερος. Και πως κατέκτησε όλες τις κορυφές σε μικρότερη ηλικία απ’ ό,τι ο Ελβετός. Ο Ναδάλ κέρδισε το πρώτο του τουρνουά ΑΤP στα 17 του (ο Φέντερερ στα 20), το πρώτο του τουρνουά Grand Slam στα 19 (ο Φέντερερ στα 22), είχε θριαμβεύσει και στα τέσσερα μεγάλα τουρνουά, ήδη, από τα 24 (ο Φέντερερ στα 27) και ανέβηκε στο Νο 1 στα 22 του, ενώ ο Φέντερερ ήταν 23 όταν το κατάφερε. Επιπλέον, ο Ράφα είναι ο μόνος που έχει συμπληρώσει το λεγόμενο «Golden Slam», δηλαδή τα τέσσερα Grand Slam συν το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο (2008).
– Οι οπαδοί του Τζόκοβιτς υποστηρίζουν ότι κανείς άλλος τενίστας δεν έχει να απαριθμήσει τόσους θριάμβους όσους εκείνος, από το 2011 μέχρι τον σοβαρό τραυματισμό του. Το 2016, σε 46 παιχνίδια της σεζόν κέρδισε τα 44. Την προηγούμενη σεζόν είχε 82 νίκες σε 88 ματς. Φαινόταν ζήτημα χρόνου, να καλύψει τη διαφορά των πέντε Grand Slam που τον χώριζαν από τον Φέντερερ. Επιπλέον, είναι ο μόνος που έχει βρει το «κουμπί» του Ναδάλ. Στις 53 συναντήσεις τους τον έχει νικήσει 28 φορές. Σε Major το σκορ είναι 9-5 υπέρ του Σέρβου, που σήμερα φιγουράρει στο Νο 1 στον κόσμο.
Η αλήθεια είναι πως ο Τζόκοβιτς αδίκησε τον εαυτό του. Από τα τέλη του 2016 μέχρι το περασμένο καλοκαίρι, υπέστη αποκλεισμούς από αντιπάλους του που θα έπρεπε… να του ζητούν αυτόγραφο: από έναν Ουζμπέκο, Νο 119 της παγκόσμιας κατάταξης, από τον Αμερικανό Σαμ Κουέρι, από έναν παγκοσμίως άγνωστο Ιταλό, που δεν είχε νικήσει, ποτέ, σε κυρίως ταμπλό τουρνουά Grand Slam. Δεν έφταιγε μόνον το πρόβλημα στον αγκώνα του. Κάποια στιγμή το τένις έπαψε να τον εξιτάρει, να τον κάνει ευτυχισμένο. Το έχει ομολογήσει, με όσο πιο ξεκάθαρο τρόπο μπορούσε. Το 2016 είχε δηλώσει πως «οι τίτλοι δεν είναι αυτοσκοπός για μένα, ούτε το να γράψω ιστορία, γιατί το τένις δεν είναι το μοναδικό ωραίο πράγμα στη ζωή». Λίγο αργότερα, όταν κέρδισε το τρόπαιο του «Ρολάν Γκαρός», είχε χαράξει στο χώμα με τη ρακέτα του μια τεράστια καρδιά. Λαχταρούσε να γευτεί τις απλές, καθημερινές χαρές της ζωής. Και πήρε την κατηφόρα.
Προβλήματα αντιμετώπισαν, βεβαίως, και οι άλλοι δυο «μεγάλοι». Ο Ναδάλ υποφέρει χρόνια από σοβαρούς τραυματισμούς στο γόνατο και τον βραχίονα – το 2015 λίγο έλειψε να εγκαταλείψει τα courts. Ο Φέντερερ, από το 2010 κι έπειτα, που άρχισε να πονά, έχει ηττηθεί από διάφορους «απίθανους». Τους τελευταίους έξι μήνες του 2017 απουσίασε από τα γήπεδα και ετοιμαζόταν να αποσυρθεί από τη δράση.
Είναι και οι τρεις τεράστιοι αθλητές, και η προτίμησή μας στον έναν ή τον άλλον έχει να κάνει, κυρίως, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που ο κάθε ένας μας θαυμάζει. Ο Φέντερερ είναι, ασφαλώς, ο πιο πλήρης και τεχνικά άρτιος τενίστας. Παίζει το ίδιο καλά στις σκληρές επιφάνειες, στο χώμα, ή στο γρασίδι, το παιχνίδι του είναι ελκυστικό στο μάτι, αμύνεται και επιτίθεται με την ίδια ευκολία, και οι εμπνεύσεις του στο ματς είναι ανεξάντλητες και εντυπωσιακές. Είναι ο άνθρωπος που χάρισε στο άθλημα μια νέα αισθητική. Στο βαθμό που οι αριθμοί λένε την αλήθεια, ναι, είναι ο κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών. Ο Ναδάλ είναι ένα τέρας φυσικής κατάστασης και αντοχής, με τρομακτική ψυχο-πνευματική δύναμη. Ενας τέλειος αμυντικός παίκτης. Ο Τζόκοβιτς είναι «εγκεφαλικός». Το παιχνίδι του είναι μελετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και τα «χτυπήματά» του χαρακτηρίζονται από χειρουργική ακρίβεια. Πανταχού παρών στο γήπεδό του. Είναι απίστευτο, πόσο ψυχρός είναι στα courts αυτός ο θερμόαιμος και εκδηλωτικός Βαλκάνιος.
Αλλά, τι το ψάχνουμε; Και οι τρεις «Big-3» είναι υπέροχοι. Ποτέ στο παρελθόν δεν συνυπήρξαν, σε αυτό το σπορ, τρεις τόσο προικισμένοι αθλητές. Δεν είναι τυχαίο, ότι τα τελευταία εννέα Grand Slam έχουν καταλήξει στα χέρια τους. Είναι οι «τρεις τενόροι». Ο λόγος για τον οποίο τα τελευταία 15 χρόνια το τένις κάνει αυτό το παγκόσμιο «γκελ».