Τα ‘χει αυτά ο αθλητισμός. Ο θρίαμβος μπορεί να απέχει από την αποτυχία μόλις ένα εκατοστό. Ενα δευτερόλεπτο. Μια απροσεξία. Στην περίπτωση του Στέφανου Τσιτσιπά, αυτό που θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στη μέχρι τώρα καριέρα του χάθηκε στον πόντο (του τένις) το βράδυ της Κυριακής.
«Αυτό το γκέιμ, στο οποίο είχα το ματς-πόιντ, πίστευα ότι ήταν δικό μου. Είχα την αίσθηση πως μπορούσα να το τελειώσω. Πιστεύω ότι έκανα τη σωστή επιλογή, έψαξα το κατάλληλο χτύπημα. Πήρα τη σωστή απόφαση, απλώς στάθηκα άτυχος. Το μπαλάκι δεν μου έδωσε τη νίκη, παρά δύο εκατοστά», υπογράμμισε με παράπονο ο κορυφαίος έλληνας τενίστας όλων των εποχών στη συνέντευξη Τύπου αμέσως μετά την αναμέτρησή του με τον Ράφα Ναδάλ.
Από τότε που ο ισπανός θρύλος του τένις βρισκόταν στην ηλικία του Στέφανου, «Σαμπαντέλ Οπεν» σημαίνει Ναδάλ. Στις 11 φορές που είχε παίξει τελικό στη Βαρκελώνη, δεν είχε ηττηθεί, ποτέ, από κανέναν. Ο «δικός μας» κόντεψε να γίνει ο πρώτος που θα κατόρθωνε το «ακατόρθωτο». Στο τέλος ατύχησε στη… ρώσικη ρουλέτα του τελευταίου πόντου, όμως υπέγραψε μια επική μάχη (6-4, 6-7, 7-5). Ενα από τα πιο συναρπαστικά ματς στα χρονικά του αθλήματος, που διήρκεσε τρεις ώρες και 38 λεπτά! Οι θεατές αναγνώρισαν την αξία του με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, και ο Ναδάλ με μια γενναιόδωρη φιλοφρόνηση: «Εχεις μπροστά σου ένα ονειρεμένο μέλλον».
«Παίζει καλύτερα από ποτέ», είχε τονίσει την προηγούμενη του αγώνα τους ο Ισπανός, λες και ήθελε να προειδοποιήσει τον εαυτό του. Πράγματι. Ο Τσιτσιπάς έφτασε στον χθεσινό 15ο τελικό της καριέρας του χωρίς να χάσει ούτε σετ στο χώμα εφέτος, στα τουρνουά του Μόντε Κάρλο (το οποίο κατέκτησε την προηγούμενη Κυριακή) και της Βαρκελώνης. Με εννέα νίκες σε εννέα αναμετρήσεις, και 17 διαδοχικά κερδισμένα σετ.
Μέχρι στιγμής, το 2021 είναι «η χρονιά του». Εχει συμμετάσχει σε οκτώ τουρνουά, στα οποία κατέκτησε ένα «χιλιάρι» τρόπαιο -το πρώτο του Masters-, εμφανίστηκε σε ακόμη έναν τελικό, προκρίθηκε σε τρεις ημιτελικούς και δύο προημιτελικούς, κέρδισε τον Ναδάλ (στους προημιτελικούς του εφετινού Αυστραλιανού Οπεν) και επέστρεψε στο Νο 5 του ranking. Αν η παγκόσμια κατάταξη άρχιζε να μετράει από την πρώτη μέρα του 2021, ο Στέφανος θα ήταν το Νο 1. Είναι στο χέρι του να ανέβει στην κορυφή. Ακόμη κι αν δεν γίνει… ο νέος Ρότζερ Φέντερερ, μπορεί να πετύχει αυτό που μόνο τέσσερις τενίστες έχουν καταφέρει από το 2004 μέχρι σήμερα.
Οι λιγοστές του ήττες εφέτος, όπως αυτές από τον Ρούμπλεφ στο Ρότερνταμ, τον Ζβέρεφ στο Ακαπούλκο και τον Χούρκατς στο Μαϊάμι, ήταν φανερό οτι οφείλονταν στην αγωνία του να εξαργυρώσει με τίτλο το εξαιρετικό τένις που παίζει τους τελευταίους μήνες. Στο άγχος της υποχρέωσης που νιώθει -απέναντι σε όσους πιστεύουν σε ‘κείνον- να νικά όλους τους αντιπάλους του που δεν είναι Τζόκοβιτς ή Ναδάλ. Ετσι εξηγείται και το ότι, τηρουμένων των αναλογιών, τα καταφέρνει καλύτερα όταν αντιμετωπίζει την «ελίτ» των κορτ, παρά θεωρητικά κατώτερους, ή ισάξιους τενίστες. Στα 22 του έχει να επιδείξει 20 νίκες απέναντι σε παίκτες του top-10. Εξι από αυτές, κόντρα στους «Big-3» (έχει κερδίσει, από δύο φορές, τον Ναδάλ, τον Τζόκοβιτς και τον Φέντερερ).
Στη Βαρκελώνη ο Τσιτσιπάς «πετούσε», επειδή την προηγούμενη, κιόλας, εβδομάδα είχε κατακτήσει έναν από τους μεγάλους του στόχους για εφέτος. Του έφυγε ένα μεγάλο βάρος, κι αυτό φάνηκε στη μονομαχία του με τον Ναδάλ, ένα από τα «ιερά τέρατα» του σύγχρονου τένις. Ο μεγάλος του αντίπαλος πήρε το πρώτο σετ, και στο δεύτερο έφτασε πολλές φορές κοντά στη νίκη. Ο Στέφανος, όμως, αρνήθηκε να παραδοθεί. Λίγο έλειψε, να κερδίσει και το τρίτο σετ (και το παιχνίδι).
Ο Ναδάλ υπήρξε ο πρώτος του αντίπαλος σε τελικό, πάλι στη Βαρκελώνη, τέτοιες μέρες του 2018. Ο 19χρονος, τότε, Στέφανος δεν είχε καταφέρει να προβάλει σπουδαία αντίσταση, κερδίζοντας μόλις τρία από τα 15 γκέιμ (6-2, 6-1). Αλλά, στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, άλλαξαν πολλά. Πλέον, ο Τσιτσιπάς δεν είναι ένας πολλά υποσχόμενος τινέιτζερ, αλλά μόνιμο μέλος του τενιστικού top-10. Εφτασε σε 15 τελικούς και κατανίκησε έξι διαφορετικούς τενίστες, κατακτώντας έξι τρόπαια. Το 2018, το Οπεν της Στοκχόλμης. Το 2019, το Οπεν 13, το Οπεν του Εστορίλ και το ATP Finals. Το 2020, πάλι το Οπεν 13. Κι εφέτος, το Masters του Μόντε Κάρλο. Για κάποιον παράξενο λόγο, μόνο στα 500ρια τουρνουά δυσκολεύεται πολύ (καταγράφει μηδέν νίκες σε επτά τελικούς).
Οι δύο νίκες του επί του Ναδάλ είναι απ’ αυτές που ο «άρχοντας του χώματος» δεν θα ξεχάσει ποτέ. Η πρώτη, μέσα στο «σπίτι» του. Στα ημιτελικά της Μαδρίτης, το 2019. Η δεύτερη, σε ένα ματς στο οποίο ο Ισπανός είχε προηγηθεί με 2-0 σετ, στο Οπεν της Αυστραλίας. Πάθημα εξαιρετικά σπάνιο για τον Ναδάλ. Τώρα, ο Στέφανος παραλίγο να τον νικήσει και… στο εξοχικό του. Στη Βαρκελώνη, σε μια πίστα που φέρει το όνομά του: «Ράφα Ναδάλ»! Το οτι αντιστάθηκε επί τρεισήμισι ώρες σε έναν μύθο του τένις, 12 χρόνια μεγαλύτερο, ο οποίος μετράει 452 νίκες και 61 (από τους 87 του) τίτλους στο χώμα, είναι ένα αστραφτερό παράσημο που πιστοποιεί την πρόοδό του.
Τα καλύτερα είναι μπροστά του. Απομένουν επτά μήνες δράσης, μέχρι το τέλος της σεζόν, και οι παίκτες που μπορούν να νικήσουν τον Στέφανο μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στο χώμα, που είναι η αγαπημένη επιφάνεια του «Τσιτσιφάστ», ακολουθούν τα Masters στη Μαδρίτη (κι εκεί θα είναι το Νο 2 του ταμπλό, πίσω από τον Ράφα Ναδάλ) και τη Ρώμη, κι έπειτα το Ρολάν Γκαρός. Οι έλληνες φίλοι του τένις περιμένουν πολλές χαρές, ακόμη, από τον χαρισματικό αθλητή που μοιάζει να… έπεσε από τον ουρανό, σε μια χώρα με πολύ μικρή παράδοση στο συγκεκριμένο σπορ. Είναι φοβερό, αν το καλοσκεφτούμε: οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι δεν έχουν παίκτη στο top-5, ενώ εμείς καμαρώνουμε τον Τσιτσιπά. Που θα τον δούμε με τη Μαρία Σάκκαρη, το άλλο μεγάλο ευτύχημα του ελληνικού τένις, να εκπροσωπούν την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Τόκιο), για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια.
Ο ίδιος ο Στέφανος «ζει τον μύθο του». Είναι «αστέρας» παγκοσμίου βεληνεκούς, ιδιαιτέρως αγαπητός σε όλο τον κόσμο (μετράει πάνω από ένα εκατομμύριο ακόλουθους στο Instagram, 200.000 στο Facebook, άλλους τόσους στο Twitter και σχεδόν 180.000 στο κανάλι του στο Youtube), και έχει βγάλει περίπου 15 εκατομμύρια δολάρια μόνον από τα χρηματικά έπαθλα των θριάμβων του. Αλλά τα αξίζει όλα αυτά, πέρα ως πέρα. Είναι σπάνιο ταλέντο, κι έχει δουλέψει πολύ σκληρά. Φάνηκε και χθες, για πολλοστή φορά. Κι ας μείναμε με το «αχ»…