Αποκαλυπτική του τουρκικού αναθεωρητισμού και επιβουλής σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας ήταν η αναφορά του τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στο Καστελόριζο, κατά τη διάρκεια της τελευταίας του συνέντευξης στο CNN Turk.
Σε μία ακόμη απόπειρα αποδόμησης του ιδρυτή και πρώτου προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, Κεμάλ Ατατούρκ, ο Τσαβούσογλου δεν δίστασε να εκφράσει δημοσίως την απογοήτευση και στεναχώρια του που το ακριτικό Καστελόριζο (και άλλα νησιά και βραχονησίδες στο Ανατολικό Αιγαίο) δεν είναι τουρκικό έδαφος!
Και δείχνοντας μετά τον υπουργό Αμυνας Χουλουσί Ακάρ (εδώ), πόσο πολύ «ενόχλησε» το καθεστώς του Ερντογάν η πρόσφατη επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου, στο νησί (εδώ), του… «ξέφυγε» (ή έστω το έκανε να φανεί έτσι) ποιος είναι ο διακαής πόθος της Αγκυρας στο Αιγαίο.
«Η ελληνίδα Πρόεδρος Σακελλαροπούλου επισκέφτηκε “το νησί της”, εντάξει; Δυστυχώς μιλάμε για νησί της! Διότι το δώσαμε αυτό το νησί στο παρελθόν. Δώσαμε το Καστελόριζο στους Ιταλούς και οι Ιταλοί το έδωσαν στην Ελλάδα. Ετσι δώσαμε αυτά τα κοντινά στις τουρκικές ακτές νησιά μας», δήλωσε επί λέξει, αναφερόμενος εμμέσως στη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 –μία διεθνή συνθήκη όπου η Τουρκία δεν ήταν καν μέρος– για να προσθέσει:
«Στο παρελθόν (οι τούρκοι δάσκαλοι) προσπαθούσαν στα σχολικά βιβλία του δημοτικού και του γυμνασίου να μας πουν πως επρόκειτο για μία μεγάλη επιτυχία (σ.σ. εννοώντας τη Συνθήκη της Λωζάννης που τόσο δεν θέλει να βλέπει ο Ερντογάν), αλλά δυστυχώς τώρα το βλέπουμε» (δείτε κάτω το απόσπασμα).
Με αυτές τις δηλώσεις ωστόσο, το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι πώς είναι δυνατόν να επανεκκινήσει -και σε ποια βάση- ο διάλογος Ελλάδος – Τουρκίας, όπως επιδιώκει εσχάτως το Βερολίνο, όταν υποβόσκουν τέτοιου είδους απροκάλυπτες διεκδικήσεις για εδάφη της ελληνικής επικράτειας…
Ειδικότερα το άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 προβλέπει τα εξής: «Η ληφθείσα απόφασις της 13ης Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαϊου 1913 και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας επικυρούται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τις υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρο 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν».
Σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης, “Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπαλαίας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου”.
Περαιτέρω, το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10.12.1947) προβλέπει : «Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λειψών, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας».
Σύμφωνα με το άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάννης : «Η Τουρκία δηλοί ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθή αυτή δια της παρούσης Συνθήκης, της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.
Αι διατάξεις του παρόντος άρθρου δεν θίγουσι τας συνομολογηθείσας ή συνομολογηθησομένας ιδιαιτέρας συμφωνίας μεταξύ της Τουρκίας και των ομόρων χωρών λόγω της γειτνιάσεως αυτών».
Δυνάμει των νομικών αυτών τίτλων, η Ελλάδα ασκεί νομίμως, αδιαλείπτως, εμπράκτως και με ειρηνικό τρόπο την κυριαρχία της επί όλων των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που εμπίπτουν, κατά τα προαναφερόμενα, στο έδαφός της χωρίς να έχει υπάρξει ουδεμία αμφισβήτηση από άλλο κράτος, πλην των αβάσιμων όψιμων αμφισβητήσεων της Τουρκίας».