Οχι, οι πολίτες –ιδίως οι νέοι- τον αγαπούν επειδή ακριβώς τον βλέπουν συνεχώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε άλλα. Τους αρέσει να βλέπουν έναν επικοινωνιακό, αυθόρμητο πολιτικό ηγέτη, που κάνει τζόκινγκ με τον πρόεδρο του Μεξικού, που παίζει με μικρά παιδιά ή αγκαλιάζει μωρά πάντα. Ακόμη και όταν κυκλοφορεί μία φωτογραφία όπου ποζάρει γυμνόστηθος με ένα παιδί σε μία πεζοπορία, κάπως καταφέρνει να μη γελοιοποιηθεί.
Ακόμη και όταν «χαλάει» μία φωτογραφία γάμου, είναι γοητευτικός. Ακόμη και όταν εξηγεί σε δημοσιογράφο που τον αιφνιδιάζει ποιες είναι οι δυνατότητες των κβαντικών υπολογιστών, σαν να μιλάει για μπισκότα, δεν εκλαμβάνεται ως στημένος. Ο κόσμος τρελαίνεται με αυτά τα στιγμιότυπα.
Οπως είχε προβλέψει τη δεκαετία του ’70 ο Νίξον, ο Τριντό ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του, Πιερ Ελιοτ Τριντό. Κι εκείνος είχε βγει σε εξώφυλλο της Marvel, το μακρινό 1979. Εκείνος τού έμαθε τη στάση της γιόγκα κι εκείνος του δίδαξε το κόλπο με τα μωρά. Αλλά αυτή ήταν μία άλλη εποχή, χωρίς Twitter, Instagram και Facebook.
Σήμερα προκύπτει το εξής πρόβλημα: Τελικά ο Τριντό είναι πολιτικός ηγέτης ή, όπως το έθεσε ο συγγραφέας του περιοδικού κόμικς, η πιο δημοφιλής ένδειξη της σύγχρονης κουλτούρας του Καναδά, μετά τον (ράπερ) Ντρέικ;