Η μετάθεση του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ στα μέσα του Οκτωβρίου φαίνεται να συσχετίζεται με το γεγονός ότι η «Πρωτοβουλία των 53» πρόσθεσε στις 11 αρχικές της θέσεις για το συνέδριο μερικά + (plus, που θα έλεγε κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος) μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται μια σαφής προειδοποίηση προς τον Πρωθυπουργό και πρόεδρο του κόμματος Αλέξη Τσίπρα για την 2η αξιολόγηση.
Ως γνωστόν, στο επίκεντρο της 2ης αξιολόγησης είναι τα εργασιακά με τις γνωστές απαιτήσεις των δανειστών για πλήρη απορρύθμιση. Οι «53» λοιπόν λένε ότι «η επιδίωξη του νεοφιλελεύθερου μπλοκ είναι το γύρισμα του ρολογιού δεκαετίες πίσω» και ότι «το ζητούμενο για μας δεν είναι η “άμυνα” απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε ως κοινωνία, αλλά η αποκατάσταση, κατοχύρωση και διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν αποδιοργανώσει πλήρως οι πολιτικές που εφάρμοσαν όλο το προηγούμενο διάστημα οι συντηρητικές και αυταρχικές κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ». Επειδή λοιπόν η «χολή» του κόμματος δεν θα μπορέσει να διαλύσει αυτή την «πέτρα», το Μαξίμου θέλει να την βγάλει από την επικαιρότητα πριν από το συνέδριο και να κλείσει αρχές Σεπτεμβρίου, όπως όπως, τη δεύτερη αξιολόγηση ώστε το συνέδριο να γίνει μετά.
Βέβαια, σύμφωνα με ορισμένους παρατηρητές, η εκδοχή αυτή δεν αποκλείεται να είναι ένα coût de théâtre των «53» που ενδέχεται να λειτουργούν ως λαγός του Τσίπρα, ώστε αυτός να ισχυρίζεται στους έξω πως δέχεται μεγάλες πιέσεις από το κόμμα κ.ο.κ. Αυτό όμως είναι κάτι που θα κριθεί στην πράξη και θα το ξεκαθαρίσει η ιστορία.
Εκείνο που είναι βέβαιο για τους «53» (που λέγεται ότι ελέγχουν τουλάχιστον εννέα βουλευτές, όσους και ο Λεβέντης) είναι πως έχουν βάλει δύο ακόμη «πέτρες» στη «χολή» του κόμματος.
Η δεύτερη «πέτρα» αφορά στη συζήτηση για τις περιβόητες «προσχωρήσεις», «διευρύνσεις», «συμπράξεις» που «επανέρχεται και μάλιστα σε λάθος κατεύθυνση. Στο πρόσφατο παρελθόν, μάλιστα, το κόμμα μας πλήρωσε ακριβά προσχωρήσεις «παραγόντων» που ελάχιστη σχέση είχαν με την Αριστερά, έπληξαν την αξιακή μας ταυτότητα, προσέβαλαν τον κόσμο της Αριστεράς με τις θεωρίες για την «αριστερά του τίποτα», αγνόησαν τη συλλογική έκφραση, υποτίμησαν την ανιδιοτελή προσφορά χιλιάδων αριστερών πατώντας πάνω τους και παριστάνοντας τους ηγέτες, που τους χρωστάμε κιόλας… Είναι μια λογική παλαιάς κοπής άσκησης της πολιτικής, ξένη προς τις δικές μας αρχές, που όχι μόνο δεν προσθέτει, αλλά ενίοτε αφαιρεί ή δημιουργεί αμφιβολίες και ερωτηματικά στον κόσμο μας». Εννοείται ότι οι «53» απορρίπτουν «κάθε σκέψη για οικουμενική κυβέρνηση. Και αυτό όχι απλώς λόγω ιδεολογικής εμμονής ή ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά γιατί πιστεύουμε(νε) βαθιά ότι η διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή στο σύνολο σχεδόν των ζητημάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία».
Η τρίτη «πέτρα» σχετίζεται με το Σύνταγμα. Οι «53» στα plus των 11 θέσεων κάνουν λόγο για πολιτικές τομές «αριστερού αποτυπώματος» που δεν χρειάζονται τη συνταγματική συζήτηση για να προχωρήσουν. Η συνταγματική αναθεώρηση είναι «υπόθεση άκρως σοβαρή, που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να γίνει αντικείμενο επικοινωνιακών τρικ ή άγονων απολίτικων αντιπαραθέσεων»!… Οι «53» φοβούνται μήπως «η συζήτηση για το σύνταγμα θα είναι ένα άδειο κέλυφος και θα ευνοήσει τις συντηρητικές δυνάμεις στην προσπάθειά τους να συνταγματοποιήσουν τις συνταγές του νεοφιλελευθερισμού».
Αλλά αν οι «53» ακολουθούν τον κομματικό καθωσπρεπισμό, το κείμενο συμβολής Γραμματείας του Κ.Σ. της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στον προσυνεδριακό διάλογο δεν το κάνει και μοιάζει το πιο ειλικρινές κείμενο που έχει παραχθεί μέχρι τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάνει λόγο για «λανθασμένη ανάγνωση του συσχετισμού δύναμης και την υποτίμηση του ρόλου των Βρυξέλλων», για «αναδιπλώσεις και ατολμίες» και κυρίως για «την ήττα που υποστήκαμε το καλοκαίρι με το 3ο Μνημόνιο». «Είμασταν απροετοίμαστοι» διαπιστώνουν οι νεολαίοι και έχουν ένα κατάλογο απαιτήσεων-προτάσεων, από τον οποίο θα επισημάνουμε δύο:
1. Ζητούν την «εκπόνηση ενός σχεδίου που θα έχει ως αιχμή την άρση της επιτροπείας άρα και την εφαρμογή ενός δικού μας μείγματος πολιτικής χωρίς τη σημερινή στενή επιτήρηση».
2. Ζητούν «θεσμικές αλλαγές στο κράτος (άμεσος εκδημοκρατισμός της αστυνομίας και του στρατού, μείωση της στρατιωτικής θητείας, διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους), τη λειτουργία και τον χαρακτήρα του με τη δημιουργία πυλώνων κοινωνικού ελέγχου που θα μετασχηματίζουν το χαρακτήρα της Δημοκρατίας και θα δίνουν προτεραιότητα στη λαϊκή συμμετοχή».
Επίσης, οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ με έμμεσο τρόπο παραδέχονται την απουσία σύγχρονης πολιτικής θεωρίας στο κόμμα και ζητούν την «αναβάθμιση του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, σε μια κατεύθυνση επεξεργασίας και παραγωγής αριστερής θεωρίας στο σήμερα, εμπλουτίζοντας έτσι τον εσωκομματικό διάλογο …».