Τόσο κόσμο, μαζεμένο, δεν έχει ξαναδεί η στοά Μπολάνη. Το βράδυ της Τετάρτης, η μικρή ήσυχη στοά της δεκαετίας του ’70, στην καρδιά της Αθήνας, έπαψε να χρησιμεύει ως εναλλακτικό πέρασμα για κάποιους, ή ατμοσφαιρικό καταφύγιο με στέκια διασκέδασης και εμπορικά. Εγινε χώρος προεκλογικής «αγκαλιάς» για τον Παύλο Γερουλάνο, υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής στην Α΄Αθήνας, με «στομωμένες» από ψηφοφόρους ακόμη και τις άκρες της, τις απολήξεις της στην οδό Βουλής και την Κολοκοτρώνη.
«Τόσο ρεύμα έχει ο Γερουλάνος;», διερωτήθηκε γηραιά περαστική, χαζεύοντας μια από τις οθόνες που είχαν στηθεί για όσους δεν κατάφερναν να προσεγγίσουν τον ομιλητή. «Είναι δω και τα παιδιά από το υπουργείο», ενημέρωνε μια κυρία με κρητικό αξάν, στην πιο σύντομη αναφορά στο βιογραφικό Γερουλάνου (σσ: διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού). Πίσω από τη γυάλινη βιτρίνα του Sir Barber, ατάραχος ένας νεαρός έκανε το beaute του, ξύρισμα – κούρεμα, οι ήχοι από τα ψαλίδια και τις ξυριστικές μηχανές χάνονταν στους θορύβους της συγκέντρωσης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γίνονται πια πολλές προεκλογικές συγκεντρώσεις. Κι αυτές που γίνονται, θυμίζουν λείψανα του παρελθόντος. Εδώ όμως μιλάμε για ΠΑΣΟΚ, που κάνει χαμό στα social με την cult εκδοχή του. Για κοτσονάτους ηλικιωμένους που τη δεκαετία του ’80 θα μπορούσε να τους κοπεί το χέρι αν ψήφιζαν άλλον από τον Ανδρέα. Και χυμώδεις, ευειδείς νεαρές που μοίραζαν σημαιάκια πράσινα με τον ήλιο του κόμματος και αυτοκόλλητες στρογγυλές κονκάρδες. Η διαφορά είναι ότι τώρα τα ηχεία έπαιζαν Αντέλ, Χαρούλα Αλεξίου («Προσευχή») και Κωνσταντίνο Αργυρό («Αθήνα μου»), το σύνθημα της Aλλαγής έχει μπροστά hashtag (#elpida_allagis ) κι η ώρα ΠΑΣΟΚ πήγε περίπατο – Γερουλάνος είναι αυτός, δεν θα το επέτρεπε κι η ανατροφή του.
Ο πρωταγωνιστής της βραδιάς ήταν ανθρώπινος. Συγκινημένος και συγκινητικός. «Δεσποινάκι μου», είπε νοητά προς την αδελφή του που έφυγε πρόωρα, αφιερώνοντάς της τη βραδιά. «Ηθελες πολύ να είσαι εδώ», «μας λείπεις αφάνταστα».
Τα εντυπωσιακά ήταν δυο: ο Παύλος Γερουλάνος μιλούσε από στήθους, δεν κρατούσε χαρτιά, αξιοποιώντας τα χέρια του ως μέσο έκφρασης. Και ήξερε, ξέρει, τους πάντες με το μικρό τους όνομα. Επιχειρεί και στη διαπροσωπική μικροκλίμακα αυτό που επαγγέλλεται στον πολιτικό του λόγο : πολιτικούς με ενσυναίσθηση, «για μια Ελλάδα που της δίνουμε αξία, και μας δίνει αξία».
Πρόσωπο της στοάς Μπολάνη και ο ίδιος (σσ: εκεί στεγάζεται το πολιτικό του γραφείο), ομολόγησε ότι χωρίς τους ανθρώπους της δεν θα τα είχε καταφέρει ούτε στην κρίση, ούτε στην πανδημία, ούτε στις μάχες με τον Μπακογιάννη και τον Μητσοτάκη. Χωρίς τους διαχρονικούς «υποστηρικτές» του, την Πελαγία της «Σοκολάτας», τον Σταύρο του «Low Profile» – ουίσκι μπαρ, τον Στέλιο του «Cosmos café», τον Λάμπρο του «Kaya» («Νεολαία ΠΑΣΟΚ, να τα λέμε κι αυτά!»), πώς θα άντεχε;
Στο βάθος έστεκαν εκπρόσωποι από γειτονιές της Αθήνας, παλαιά ονόματα του χώρου του ΠΑΣΟΚ, όπως ο πρώην υφυπουργός Λουκάς Αποστολίδης και ο Γιάννης Μίχας, αλλά και «ονόματα» της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Ο υποψήφιος είναι ρομαντικός, κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο. Βλέπει τους ένα εκατομμύριο πράσινους ψηφοφόρους που χρόνια τώρα δεν πλησιάζουν την κάλπη (περίπου 41.000 στην Αθήνα, μέτρησε ο ίδιος) και παροτρύνει στην κινητοποίησή τους. Αρνείται τον ρόλο της πολιτικής πατερίτσας για το κόμμα του, θεωρεί ανούσια τη συζήτηση για τις εν δυνάμει συνεργασίες του ΠΑΣΟΚ, επιζητεί πραγματικές αλλαγές. Γίνονται θαύματα; Γίνονται! Πώς γιγάντωσε το ποσοστό του το ΠΑΣΟΚ μετά το ’74; Πώς έδειξε κάποτε την πλάτη του στον Κώστα Καραμανλή; Ετσι.
«Στοά ονείρων», θα ’πρεπε άλλωστε να λέγεται η στοά Μπολάνη, πάντα κατά τον πολιτικό. Αυτό το λιλιπούτειο «Γ», από τη σοκολατερί «Αριστοκρατικόν» στη μία γωνία ως το εστιατόριο «Κεντρικόν» της άλλης πλευράς, μια ανάσα από το Σύνταγμα, τη νέα και την Παλαιά Βουλή. «Στα στενά του περπάτησε κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Χαρίλαος Τρικούπης», κέντρισε τα ανακλαστικά του κοινού του ο Γερουλάνος. «Λίγα μέτρα πιο πέρα, στην Πανεπιστημίου, ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου». Μαντέψτε ποιο όνομα πήρε το πιο θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα…