Είναι ένας τρόπος έκφρασης, που δεν έχουμε συνηθίσει από τον Πέτρο Τατσόπουλο αυτός που επέλεξε για το εκτενές εισαγωγικό κείμενο του βιβλίου του «Ημουν κι εγώ εκεί» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Οι πάντα νευρώδεις, φορτισμένες παρεμβάσεις του (τόσο γνώριμες μέσω των τηλεοπτικών του εμφανίσεων, των αναρτήσεων στο Facebook, της αρθρογραφίας του) δεν διατρέχουν αυτές τις πρώτες 94 σελίδες. Διαβάζουμε μια γραφή ψύχραιμη, σχεδόν αποστασιοποιημένη. Σαν να έχει προληπτικά απονευρώσει κάθε συναισθηματικό κέντρο για να αποδώσει αυτή την αφήγηση. Μια αφήγηση όμως τόσο προσωπική, που αναπόφευκτα τον διαπερνά. Σαν παλιό τραύμα που κάθε τόσο σου δίνει έναν οξύ πόνο.
«Η πολιτική είναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ». Αυτή η ατάκα του ήρωα στην ταινία «L’ Exercise de l’ Etat» του Πιερ Σελέρ (στην Ελλάδα παίχτηκε με τον τίτλο «Ο υπουργός»), είναι η πρώτη φράση που γράφει στο βιβλίο του ο Πέτρος Τατσόπουλος. Μια ταινία για την πίεση και την εξάρτηση από την πολιτική, την οποία είδε στον κινηματογράφο Νιρβάνα μόλις δύο εβδομάδες μετά την ένταξή του στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τη Β’ Αθηνών στις εκλογές του 2012. «Τότε, δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω την αίσθηση του ανεκπλήρωτου και της ρευστότητας που μετέδιδε η ταινία, της πληγής που δεν κλείνει ποτέ –ούτε επουλώνεται ούτε σε σκοτώνει ακαριαία, αιμορραγεί εις το διηνεκές». Οιωνός, άραγε;
Για αυτές τις πληγές γράφει ο Τατσόπουλος επιχειρώντας να καταγράψει ένα προσωπικό ημερολόγιο με διαστάσεις ιστορικού ντοκουμέντου. Η μαρτυρία ενός ανθρώπου που ήταν κι αυτός εκεί, στον ΣΥΡΙΖΑ που από το 6% έφτασε μέχρι τη διακυβέρνηση. Μόνο που ο ίδιος, εγκατέλειψε το κόμμα λίγο πριν αυτό πάρει την εξουσία. Και ναι, όλο αυτό που περιγράφει, δεν είναι το ιντριγκαδόρικο υλικό ενός πολιτικού μυθιστορήματος, αλλά η δική του αληθινή ιστορία.
Βlind date με τον Τσίπρα
Ηταν ο Τατσόπουλος αυτός που αποφάσισε να πολιτευθεί, γνωρίζοντας ξώφαλτσα και στρεβλά όλο αυτόν τον χώρο κυρίως μέσω της συμμετοχής του στα τηλεοπτικά πάνελ. Εκεί που ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος ρωτώντας τον μια μέρα «τίνος είσαι εσύ», όταν πήρε την απάντηση του συγγραφέα, έσπευσε να τον χαρακτηρίσει «αδέσποτο» και να μην ασχοληθεί ξανά μαζί του όλη τη βραδιά. Τηλεφώνησε στη Ρένα Δούρου ο Τατσόπουλος, της είπε ότι θέλει να πολιτευθεί και αυτή έγινε η προξενήτρα. Του έκλεισε ένα ραντεβού στα τυφλά με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Και η συνέχεια είναι γνωστή. «Δεν έχω λόγο να μην πιστέψω ότι δυο χρόνια αργότερα εκμυστηρεύτηκε στους στενούς του συνεργάτες πως αυτή η προσωπική επιλογή ήταν και προσωπικό του λάθος. Δεν ξέρω αν αυτό τον παρηγορεί, μα ήταν και λάθος δικό μου».
Μπορεί να γράφει ο Τατσόπουλος πως από την πρώτη στιγμή που συνάντησε τον Τσίπρα «έβγαζε μάτι η απαιδευσιά του», όμως διαβάζοντας την περιγραφή της πρώτης πρόσωπο με πρόσωπο συνάντησης τους αντιλαμβάνεσαι τον αιφνιδιασμό που ένιωσε. «Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια νεότερός μου, μικροκαμωμένος για άνδρας της δικής του γενιάς –γύρω στο 1,75-, με colgate χαμόγελο και clean cut παρουσιαστικό, ο Αλέξης Τσίπρας με την πρώτη ματιά ενσαρκώνει το ιδεώδες γαμπρουδάκι που θα επιθυμούσε κάθε ελληνίδα πεθερά και σε κάθε περίπτωση δεν παρέπεμπε στο στερεότυπο του γκρινιάρη και μουρτζούφλη αριστερού που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας. Απεναντίας». Μια στο καρφί. Και μια στο πέταλο.
Ενας μήνας πέρασε μέχρι η μεσολάβηση της Ρένας Δούρου να φέρει αποτελέσματα. Το τηλέφωνο χτύπησε, το ραντεβού έκλεισε για τα γραφεία της οδού Μητροπόλεως. Εκεί βλέπουμε μέσα από την αφήγηση του Τατσόπουλου έναν Τσίπρα άριστο γνώστη της κομματικής μηχανής και των αντανακλαστικών των ψηφοφόρων. Μέσα σε δύο προτάσεις, με κυνισμό και ωμότητα κατέληξε στην εκλογική περιφέρεια που πρέπει να είναι υποψήφιος ο συγγραφέας. Σταχυολογούμε κάποιες φράσεις. «Το υπόλοιπο Αττικής δεν παίζει. Θα σε σκοτώσουν οι Αρβανίτες αμά τη εμφανίσει»… «Ούτε στην Α’ Αθήνας μπορείς να κατέβεις. Εκεί το κλαμπ είναι αυστηρά πριβέ. Συριζαίοι ψηφίζουν Συριζαίους. Ούτε οι Συριζαίοι θα σε ψηφίσουν ούτε θέλουμε να κατέβεις απλώς για να ανακατέψεις την τράπουλα. Απομένει η Β’ Αθήνας […] Αν φέρεις αρκετές ψήφους θα εκλεγείς». Βγήκε όγδοος στους εννέα βουλευτές που εξέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την περιφέρεια τον Μάιο του 2012. Τον Ιούνιο του 2012, με λίστα, ήταν όγδοος στους δεκατρείς. Και έτσι άρχισαν όλα.
Το Frozen War και η Ρένα Δούρου
Δεν λείπουν γαργαλιστικές αναφορές σε γκάφες και γλωσσικά ολισθήματα του Αλέξη Τσίπρα, όπως η αναφορά του σε frozen war που, σύμφωνα με τον Τατσόπουλο, η Ρένα Δούρου ερμήνευσε γελώντας ως εξής «ίσως το cold να μην του φάνηκε αρκετά ψυχρό. Να ήθελε κάτι πιο παγωμένο». Πολλές από αυτές τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, οι σελίδες της ημερολογιακής υφής, είναι αφιερωμένες στη Χρυσή Αυγή, στη σχέση μίσους που άρχισε ανάμεσα στο κόμμα και τον Τατσόπουλο ήδη από τις περίφημες εκπομπές στον ΣΚΑΪ για το 1821, συνεχίστηκε έξω από το θέατρο Χυτήριο, μέσα στη βουλή, στα social media.
Οσο για το τέλος της σχέσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή εντοπίζεται στην… αρχή της σχέσης. Με το που ήρθε σε επαφή με βουλευτές και στελέχη που τον διαόλιζαν με την περιφρόνησή τους στην κοινή λογική. Δεν είναι λίγες οι αναφορές του στον Βασίλη Μουλόπουλο, πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου της εφημερίδας Η Αυγή και στις επιθέσεις που δηλώνει πως δέχθηκε από αυτόν μέσω του εντύπου. Γράφει χαρακτηριστικά σε κάποιο σημείο: «Από καιρό η Αυγή είχε μεταλλαχθεί σε Αυγιανή, άλλο όμως να στοχεύει το δικό σου πετσί και άλλο να στοχεύει το πετσί του διπλανού σου. Επρεπε να ξεπεράσω το σοκ από το γεγονός ότι ο επί δεκαετίες κολαούζος του Ψυχάρη αναλάμβανε να παραδώσει μαθήματα αντικαθεστωτικής συνέπειας». Αισθανόταν καλύτερα στο εξωτερικό ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία στο Συμβούλιο της Ευρώπης παρά στο εσωτερικό, δηλώνει στο βιβλίο.
Οταν ο Χριστόδουλος Ξηρός δεν επέστρεψε ποτέ από την άδεια που πήρε από τις φυλακές τον Ιανουάριο του 2014, o Τατσόπουλος δήλωσε στον ΣΚΑΪ «υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι μπορεί να βλέπουν με συμπάθεια τις ιδέες των τρομοκρατών». Ακολούθησε έκρηξη οργής (haters gonna hate). «Eστειλα ένα πικρόχολο sms στον Τσίπρα και, από φόβο μη με πάρει τηλέφωνο ή βάλει να με πάρουν για να με τουμπάρουν, βγήκα και στον αέρα στο απογευματινό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ. Αναγνώριζα ότι οι διαγραφές στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη ταμπού, κάτι σαν άγος και αναλάμβανα να τους βγάλω από τη δύσκολη θέση. Εθετα την παραίτησή μου από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στη διακριτική ευχέρεια του προέδρου. Ηταν πια τελεσίδικο».
Ο Γκουίντο, ο Αλέξης, το κεράτωμα
Ακολούθησε ιδιωτική τους συνάντηση όπου ο Τσίπρας φέρεται να του είπε για τις κατηγορίες που ακούγονταν στο κόμμα ότι ο Τατσόπουλος είναι χαφιές «το ξέρω ότι όλα αυτά είναι μαλακίες». Ο συγγραφέας τον προειδοποίησε για αυτούς που είναι πιο Τσίπρες από τον Τσίπρα, και ο πρόεδρος του κόμματος συμφώνησε και «άρχισα να υποπτεύομαι ότι είχε προχωρήσει με πολύ γοργούς ρυθμούς στο ξεπατίκωμα του Ανδρέα Παπανδρέου». Το διαζύγιο του με τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τατσόπουλος το χαρακτηρίζει στο βιβλίο βελούδινο. Ομως όπως παραδέχεται δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τον Αλέξη Τσίπρα.
Τι έχει να απαντήσει ο Πέτρος Τατσόπουλος σε όσους τον κατηγορούν για τη στάση που κράτησε στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας; Γιατί δεν ψήφισε τον Σταύρο Δήμα; Ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει «λυπάμαι αλλά δεν συμπεριλαμβάνω στα λάθη μου εκείνο που, κατά πολλούς, μας κόστισε και περισσότερο: τη στάση μου στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Εάν κρατούσα διαφορετική στάση τίποτα δεν θα άλλαζε ως προς το αποτέλεσμα. Και πάλι σε εκλογές θα πηγαίναμε» σημειώνει. Και αναφέρεται σε όλη τη συνομωσιολογία και στις φήμες περί αποστατών που γράφονταν σε μέσα ενημέρωσης εκείνη την εποχή. «Πολλούς μήνες πριν ξεκινήσει η νοσηρή προεδρολογία, προτού κατακλύσουν τα πρωτοσέλιδα οι συνωμοσιολογικές φαιδρότητες, τύπου Ξουλίδου και Χαϊκάλη, είχα δεσμευθεί δημόσια, ως ανεξάρτητος βουλευτής, ότι θα ψηφίσω τον υποψήφιο που θα ψηφίσει και ο ΣΥΡΙΖΑ […] πάντοτε ψάχνουμε για τον ιδανικό αποδιοπομπαίο τράγο. Τον αποστάτη, τον προδότη».
Το εισαγωγικό σημείωμα των μεστών 94 σελίδων τελειώνει όπως άρχισε. Με κινηματογραφική αναφορά. Αυτή τη φορά στην ταινία «Εννέα». Η Λουίζα (την υποδύεται η Μαριόν Κοτιγιάρ) απαυδισμένη από τις συνεχείς απιστίες του συζύγου της Γκουίντο Κοντίνι (τον υποδύεται ο Nτάνιελ Ντέι Λιούις) του λέει «Οποτε ανοίγεις το στόμα σου βγαίνει ένα ψέμα. Γιατί ξαφνιάζομαι; Είναι σαν αναπνοή για εσένα». Μόνο που στο πρόσωπο του Λιούις βλέπει τον Τσίπρα…
Στις υπόλοιπες σελίδες του βιβλίου συναντάμε πολιτικά κείμενα που έχει γράφει ο Πέτρος Τατσόπουλος από το 2012 ως το 2016 στο Hot Doc, στην Αthens Voice και στα Παραπολιτικά. Τόσο αταίριαστα μεταξύ τους μέσα ενημέρωσης, τόσο ως προς τον πολιτικό προσανατολισμό, όσο και ως προς την αισθητική και την τραχύτητα ή το βάθος της έκφρασης. Ο Τατσόπουλος πλοηγείται όμως χωρίς κραδασμούς επιβάλλοντας το προσωπικό του στιλ.