Το βιωματικό σεμινάριο φωτογραφίας της Μάρως Κουρή, στην «Πατρίδα του Ρεμπέτικου»

Στην εποχή μας πιο πολύ από ποτέ η όραση μας έχει αποκτήσει ένα νέο φίλτρο: αυτό που βλέπει η κάμερα του κινητού. Ο,τι έχει σημασία για εμάς (ή ότι έχει σημασία για τους φίλους μας στο Instagram) προσλαμβάνεται όλο και περισσότερο μέσω της συσκευής που το καταγράφουμε και η ανάγκη οι στιγμές μας να μετατρέπονται σε «καλές φωτογραφίες» ανάλογα με τα αισθητικά στάνταρ στα οποία εκτιθόμαστε είναι όλο και πιο επιτακτική.

Ετσι κατ’ αναλογίαν πληθαίνουν τα σεμινάρια και τα διαδικτυακά μαθήματα φωτογραφίας και επεξεργασίας τους με έναν άγραφο αλλά πανταχού παρόντα σκοπό: περισσότερα «likes». 

Για τη Μάρω Κουρή, καταξιωμένη φωτορεπόρτερ και photo coach, ένα φωτογραφικό σεμινάριο έχει να κάνει πολύ λιγότερο με τη διαδικτυακή αποδοχή και πολύ περισσότερο με την εσωτερική. 

Μέσω των βιωματικών φωτογραφικών εργαστηρίων της στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, η πολυταξιδεμένη και διαρκώς δραστήρια Μάρω, μεταδίδει τη φιλοσοφία της γύρω από τη φωτογραφία, από την προσέγγιση και την επιλογή του θέματος μέχρι τη συναισθηματική κατάσταση την ώρα της φωτογραφικής διεργασίας.

Εχοντας μεγαλώσει στην οδό Αχαρνών, έχει μια εγγύτητα με τους ανθρώπους που συνθέτουν το πολυπολιτισμικό πλήθος που περπατάει και ζει κατά μήκος της, την οποία προσπαθεί να μεταδώσει μέσω του εργαστηρίου «Μικρές Πατρίδες» το οποίο διοργανώνει συστηματικά τα τελευταία έντεκα χρόνια.

Μέσα από το εργαστήριο «μαθαίνουμε πώς μπαίνουμε σε αυτήν την ενσυναίσθηση να γνωρίσουμε τον άνθρωπο που έρχεται από άλλη χώρα, από άλλο τρόπο ζωής από άλλη σκέψη», λέει η κυρία Κουρή, η οποία ασχολείται διαχρονικά στο προσωπικό της έργο με τις κοινότητες των μεταναστών χωρίς να περιορίζεται εκεί.

Τα τελευταία 30 χρόνια φωτογραφικά της άρθρα έχουν δημοσιευθεί σε καταξιωμένα μέσα όπως το National Geographic, BBC, LFI, Journal du Dimanche, Newsweek, Vice, Days Japan, Der Spiegel,Nzz, K, Vimagazino, Dagens Nyheter, CNN.

Με σεβασμό, η ομάδα επισκέπτεται και φωτογραφίζει ανθρώπους σε κουρεία, μπακάλικα, εστιατόρια και παλιές ταβέρνες που μετατράπηκαν σε τόπους λατρείας διαφορετικών θρησκειών στρέφοντας το βλέμμα στις κουλτούρες που είναι για τους περισσότερους μακρινές αλλά αναπτύσσονται στην καρδιά της Αθήνας.

«Ξέρω όμως ότι η διαφορετικότητα δεν είναι μόνο στην Αθήνα κι έτσι αποφάσισα να πάω και σε άλλες πόλεις». Πρώτος σταθμός του εργαστηρίου «Μικρές Πατρίδες» θα είναι ο Πειραιάς, η «Πατρίδα του Ρεμπέτικου» το Σαββατοκύριακο 15 και 16 Οκτωβρίου 2022. Για εκείνη η ουσία του ρεμπέτικου συνοψίζεται στο αρχέτυπο του Ζορμπά, ενός ανθρώπου «σοφού, αθώου και έξω από το βόλεμα», τον οποίον κρύβουμε όλοι λίγο μέσα μας, ανεξαρτήτως φύλου.

Στο πλαίσιο του εργαστηρίου η ομάδα θα επισκεφθεί και θα φωτογραφίσει «παλιές αποθήκες με κινηματογραφικούς φωτισμούς σε κρυμμένα καρνάγια και συνεργεία, καφενεία ρεμπέτων φίλων, μαγειρεία απαράλλαχτα από όποια εμπορικοποίηση» στη βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου και της Πειραϊκής καθώς και στο τζαμί «για προσευχή και φαγητό» και την Κυριακή στο «κλασικό παζάρι».

«Το εργαστήριο γίνεται στο πεδίο της φωτογράφισης αλλά υπάρχει και μια εισαγωγή που γίνεται σε έναν χώρο», ο οποίος θα πραγματοποιηθεί στο φωτογραφικό καφέ «Plori Exclusive» στον Πειραιά. Στην εισαγωγή η κυρία Κουρή μαθαίνει τεχνικές φωτογράφισης και σύνθεσης εικόνας αλλά χρησιμοποιεί κάποια εργαλεία του 4D Dream Coaching για να βοηθήσει τα μέλη της ομάδας βαθύτερα: «Δεν είναι ένα ξερό πάω, φωτογραφίζω, γυρίζω, δείχνω τις φωτογραφίες μου, όσο ότι μπαίνω σε μια ομάδα, συνεργάζομαι, πετάω τα σκουπίδια μου, καθαρίζω, νιώθω χαρούμενος με την ύπαρξη μου».

Στο τέλος του σεμιναρίου η ομάδα δημιουργεί ένα ομαδικό πορτφόλιο με τις καλύτερες φωτογραφίες του καθενός καθώς και τι βαθύτερο δικό τους αντικατοπτρίζεται στα κάδρα τους σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης, δεσίματος και φροντίδας. 

Μέσα από αυτά τα εργαστήρια οι συμμετέχοντες «έρχονται κοντά μεταξύ τους και αντιμέτωποι με το άγνωστο και με τον φόβο» λέει η κυρία Κουρή  «επειδή είναι πολύ γλυκά αυτά τα μέρη και αυτοί οι άνθρωποι». 

Το σημαντικότερο όμως για εκείνη είναι ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία «βγαίνεις από τη ζώνη του βολέματος» και «δημιουργείται μια εγγύτητα με τον εαυτό κι έτσι είναι σα να φεύγεις με ένα δώρο», πολυτιμότερο από τις τεχνικές γνώσεις για την ταχύτητα κλείστρου και την έκθεση.