Στα άλματα και τις ρίψεις, στα αγωνίσματα της μεζούρας, δεν το συνειδητοποιείς εύκολα. Ο αθλητής δεν έχει μόνο μια ευκαιρία, και ανάμεσα στις δικές του προσπάθειες μεσολαβούν εκείνες των ανταγωνιστών του. Ο χρόνος φαίνεται να κυλάει αργά, μια αστοχία μπορεί να διορθωθεί, και το αποτέλεσμα μοιάζει δίκαιο.
Μόνο στα αγωνίσματα του χρονόμετρου, ιδίως σε αυτά που διαρκούν λιγότερο από ένα λεπτό, μπορείς να αντιληφθείς πόσο αδυσώπητος μπορεί να γίνει ο υψηλός πρωταθλητισμός. Οπως στην περίπτωση της Αννας Ντουντουνάκη. Χρόνια προσπαθούσε γι’ αυτή τη στιγμή. Χρόνια μετρούσε την πισίνα πλακάκι – πλακάκι, δεκάδες φορές τη μέρα, με τα μάτια κατακόκκινα από το χλώριο. Χρόνια απαρνιόταν τις νεανικές χαρές για να προπονηθεί λίγο ακόμη, να προετοιμαστεί ακόμη καλύτερα γι’ αυτό το ένα λεπτό. Αλλά το όνειρό της, να κερδίσει μια θέση στον τελικό των 100μ. πεταλούδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έσβησε για μόλις έξι δέκατα του δευτερολέπτου.
Η 26χρονη κολυμβήτρια από τα Χανιά «ξέσπασε» μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, σαν να μιλούσε στον πιο δικό της άνθρωπο. Τα πρώτα της λόγια μετά την αδικοχαμένη πρόκριση, ποτισμένα με δάκρυα, έγιναν viral. Η Αννα είχε, μόλις, πετύχει πανελλήνιο ρεκόρ. Είχε υπερβεί τα όριά της, νικώντας ακόμη και το άγχος ενός τόσο σημαντικού αγώνα. Κι όμως, αυτή η τεράστια «ψυχή», που έκανε την καλύτερή της επίδοση στο… καυτό νερό ενός ημιτελικού Ολυμπιακών Αγώνων, έκλαιγε σαν μικρό κοριτσάκι.
Ηταν το κλάμα του σπουδαίου αθλητή, που δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την εκπλήρωση της αποστολής του -ακόμη κι αν αυτή είναι, σχεδόν, ακατόρθωτη- και δεν ψάχνει για δικαιολογίες, ή «παρηγοριές». Το κλάμα του ελληνικού φιλότιμου. Το κλάμα του τελειομανούς ανθρώπου, που έχει μάθει να αριστεύει με ό,τι κι αν καταπιάνεται.
Τέτοιος άνθρωπος είναι η Αννα. Μια πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 100μ. πεταλούδα εδώ και μερικούς μήνες (καμία άλλη ελληνίδα κολυμβήτρια δεν έχει κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα), η οποία, ανάμεσα στις ατελείωτες ώρες προπόνησης, πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σπουδές στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ (πήρε το πτυχίο της με «άριστα»), να κάνει μεταπτυχιακό στο LLM University of London (στο Εμπορικό και Εταιρικό Δίκαιο), και να μάθει τρεις γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά. Α, ναι. Και πιάνο. Μαθήτευσε για πολλά χρόνια στο Ωδείο Χανίων.
Η Αννα δεν θα μας φέρει μετάλλιο, δεν έφτασε, καν, στον τελικό, όμως ξεκάθαρα κατόρθωσε να ξεπεράσει τα όριά της, τον εαυτό της. Αυτό δεν είναι, άλλωστε, το βαθύτερο νόημα των Ολυμπιακών Αγώνων; Δεν θα απολαύσει την αναγνωρισιμότητα και τα προνόμια του Ολυμπιονίκη, κανένα τείχος δεν θα γκρεμιστεί για χάρη της, αλλά κέρδισε, ήδη, την αγάπη και τον σεβασμό όλων όσοι ξέρουν να εκτιμούν την προσπάθεια και την ευσυνειδησία.
Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια είχε κλάψει και ο μύθος της ελληνικής κολύμβησης, Σπύρος Γιαννιώτης, για ένα μετάλλιο που ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια του: στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης, στους Αγώνες του Λονδίνου. Μια τετραετία αργότερα, στο Ρίο, κατάφερε να το περάσει στον λαιμό του, συγκλονίζοντας το Πανελλήνιο με τη δύναμη της ψυχής του.
Ετσι και η Αννα. Θα ξεχάσει το χρονόμετρο που την «αδίκησε», θα επιστρέψει στις προπονήσεις και θα εξακολουθήσει να δουλεύει σκληρά για τον επόμενο στόχο. Ο,τι στερήθηκε στην πισίνα του Τόκιο, θα της δοθεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Ο αθλητισμός πληρώνει, πάντα, τα χρέη του.