Ως γνωστόν, στις 4 Ιουλίου οι ΗΠΑ έχουν την εθνική γιορτή τους, την Ημέρα της Ανεξαρτησίας, την οποία άπαντες οι Αμερικανοί υπήκοοι καλούνται να σέβονται και να τιμούν ανεξαρτήτως συγκυριών. Εφέτος, στον τελευταίο ίσως χρόνο της διοίκησης Τραμπ, οι συνθήκες κάθε άλλο παρά ευνοούν την ομόνοια. Η χώρα ταλανίζεται από τον παροξυμένο «πόλεμο» μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών, αλλά και από τις διογκωμένες οικονομικο-κοινωνικές αντιθέσεις, των οποίων ένα κομμάτι μόνο είναι οι διαμαρτυρίες των μαύρων με αφορμή τον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ.
Η απόφαση του προέδρου να παραστεί στις τελετές στο Ορος Ράσμορ της Νότιας Ντακότας για την εθνική γιορτή έριξε λάδι στη φωτιά των αντιδικιών, αφού ακόμη και οι Ινδιάνοι της περιοχής ξεσηκώθηκαν εναντίον του. Στο βουνό αυτό έχουν χαραχτεί, με αρχή το έτος 1927, τα πρόσωπα τεσσάρων αμερικανών προέδρων που συμβολίζουν την ενότητα των ΗΠΑ και τους σταθμούς στην ιστορία τους: η μορφή του Τζορτζ Ουάσινγκτον συμβολίζει τη «γέννηση του αετού», το πρόσωπο του Τόμας Τζέφερσον την «κατάκτηση της Δύσης», ο Θεόδωρος Ρούζβελτ αντιπροσωπεύει το «πέρασμα των ΗΠΑ στη βιομηχανική επανάσταση», ενώ για την «κατάργηση της δουλείας» ο Αβραάμ Λίνκολν πήρε τη θέση του δίπλα στους άλλους τρεις.
Ο γλύπτης των τεσσάρων μορφών, Γκάτζον Μπόργκλουμ ονόματι, αν και είχε δεσμευτεί να το πράξει, τελικά δεν σκάλισε ποτέ στα βράχια και κάποιο τιμητικό για τους ντόπιους Ινδιάνους σύμβολο. Το γεγονός ότι για εκείνους, τους γηγενείς Αμερικανούς, το βουνό ήταν «ιερό», δεν μέτρησε. Ετσι τώρα, με την προκλητικά (για ορισμένους) συμβολική επίσκεψη του Τραμπ στο Ράσμορ, σε καιρούς κορονοϊού και Black Lives Matter, βρήκαν την ευκαιρία να ξιφουλκήσουν και αυτοί: «Ερχεται εδώ για να βεβηλώσει την ιερή γη των ιθαγενών ινδιάνων. Θέλει να αποτίσει φόρο τιμής σε ένα σύμβολο του ρατσισμού και της βίας των λευκών».
Πιθανολογείται ότι η… επιτροπή υποδοχής του προέδρου των ΗΠΑ στην Ντακότα θα είναι θερμόαιμη: θα την απαρτίζουν οι Ινδιάνοι και οι πανταχού παρόντες μαύροι του «αντιρατσιστικού κινήματος». Ισως από την παρέα των διαμαρτυρομένων να μη λείψουν και οι οικολόγοι, επειδή όλη η περιοχή είναι ευάλωτη όσον αφορά τις πυρκαγιές και το πρόγραμμα της εορταστικής επίσκεψης του Τραμπ περιέχει πολλά πυροτεχνήματα…
Ο Τραμπ με την επιλογή του Ράμσορ παίζει ανοιχτά το χαρτί της υπεράσπισης της ιστορίας των ΗΠΑ. Κατανοητή επιλογή, αφού τον τελευταίο καιρό οι «αντιρατσιστές» πέτυχαν την απομάκρυνση αγάλματος του έφιππου Θεοδώρου Ρούζβελτ στη Νέα Υόρκη, επειδή δίπλα του πεζοπορούσε ένας μαύρος… Ο Τραμπ, που τώρα υστερεί σημαντικά σε δημοσκοπική δημοφιλία (κυρίως εξαιτίας των μεγάλων λαθών του όσον αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας), με το «προσκύνημα στο Ράμσορ» στοχεύει σε ένα κοινό μετριοπαθές, με ιστορική μνήμη και ανάλογη υπερηφάνεια, φοβισμένο ενδεχομένως από τις ακρότητες και τον ιστορικό αναθεωρητισμό των «αντιρατσιστών».
Τα γεγονότα στη Μινεάπολη και οι διάφορες αστυνομικές υπερβολές έφεραν πολλούς λευκούς δίπλα στους μαύρους διότι συμμερίστηκαν το δίκιο τους. Επ’ αυτού του ζητήματος, της αστυνομικής βίας, υπήρξε συναίνεση απ’ άκρου εις άκρον της χώρας. Ωστόσο οι καταστροφές στα μνημεία, οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και ενέργειες εν γένει, προκάλεσαν δεύτερες σκέψεις στους πιο συνετούς Αμερικανούς για το αν πρέπει να συνεχίσουν να σιγοντάρουν τις χωρίς μέτρο διαμαρτυρίες. Φοβήθηκαν ότι το «αντιρατσιστικό κύμα» μπορεί να φθάσει μέχρι του σημείου της πλήρους αμφισβήτησης της αμερικανικής ιστορίας. Και αυτό δεν το επιθυμούν.
Η συντηρητική Αμερική οπωσδήποτε θα ευχαριστηθεί από την πρόταξη του εθνικού συμβολισμού του Ορους Ράσμορ από πλευράς Τραμπ. Το πολιτικό ζητούμενο για τον ίδιο, πάντως, είναι η απόσπαση ευμενών σχολίων και από λιγότερο συντηρητικούς πολίτες.
Η μονοσήμαντη, απόλυτη θεώρηση της Ιστορίας, η αποδοχή ή απόρριψη είτε 100% θετικών είτε 100% αρνητικών πρωταγωνιστών της, το μανιχαϊστικό βλέμμα στο παρελθόν, αγνοεί (ηθελημένα ίσως) ότι μεγάλες μορφές της ιστορίας των ΗΠΑ είχαν «σκιές» αν κοιταχτούν με σημερινά κριτήρια: να, ο Ουάσινγκτον είχε σκλάβους, και ο Λίνκολν κρέμασε ινδιάνους. Τι να κάνουμε τώρα…
Και νέα επίθεση στο «Obamacare»
Παράλληλα, σε ένα επίπεδο διαφορετικό, καθαρά πολιτικό, ο Τραμπ δείχνει τις αντιλαϊκές στοχεύσεις του με νέα επίθεση στο σύστημα ιατρικής περίθαλψης που είχε καθιερώσει όταν ήταν πρόεδρος ο Μπαράκ Ομπάμα, και για αυτόν τον λόγο δέχεται τα πυρά των Δημοκρατικών.
Ο αμερικανός πρόεδρος ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο να κηρύξει ολόκληρο το «Obamacare», του 2010, αντισυνταγματικό, βασιζόμενος σε έφεση που έχουν υποβάλει περί τις είκοσι Πολιτείες, Ρεπουμπλικανικής διακυβέρνησης, με πρώτο το Τέξας. Η απάντηση της Νάνσι Πελόζι είναι χαρακτηριστική: «Η επίθεση στο ‘Obamacare’ ήταν πάντα ένα μεγάλο λάθος. Τώρα, με τη χώρα κατεστραμμένη από την πανδημία του κορονοϊού, είναι ηλιθιότητα».
Η πλήρης κατάργηση του «Obamacare» θα σημάνει την πλήρη εγκατάλειψη, από ιατρικής πλευράς, σχεδόν 30 εκατομμυρίων Αμερικανών που κατάφεραν πρώτη φορά στη ζωή τους να έχουν κάποιο βαθμό ιατρικής κάλυψης χάρη σε αυτόν τον νόμο.
Από πολιτική άποψη, η κατεδάφιση του «Obamacare» είναι δίκοπο μαχαίρι για τον Τραμπ και τους Ρεπουμπλικανούς, αφού οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Αμερικανοί (όχι μόνο οι πιο αριστεροί) μάλλον επιθυμούν επέκταση της δημόσιας υγειονομικής κάλυψης, παρά περιορισμό της. Και αυτή η μεταστροφή των πολιτών ασφαλώς σχετίζεται με την έκταση που έχει λάβει η πανδημία στις ΗΠΑ λόγω και των κακών χειρισμών από την κεντρική διοίκηση.