Δεν είχε ξανασυμβεί στα 160 και πλέον χρόνια της ιστορίας του. Συνέβη τώρα που ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε ο 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Και συνέβη ακριβώς γι’ αυτό, όπως γίνεται εμφανές από τον τίτλο του άρθρου που υπογράφει ο διευθυντής του ειδησεογραφικού πρακτορείου Στίβ Αντλερ: «Ο τρόπος που το Reuters θα καλύψει τον Τραμπ».

«Δεν τυχαίνει κάθε μέρα – γράφει ο επικεφαλής του πρακτορείου – να αποκαλεί ένας αμερικανός πρόεδρος τους δημοσιογράφους “τα πιο ανέντιμα πλάσματα στον πλανήτη” ή ο επικεφαλής της επικοινωνιακής του στρατηγικής να χαρακτηρίζει τα μέσα ενημέρωσης “κόμμα της αντιπολίτευσης”. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι κυκλοφορούν πολλά ερωτήματα σχετικά με το πώς πρέπει να καλύπτεται δημοσιογραφικά η νέα κυβέρνηση.  Λοιπόν τι απαντά το Reuters; Θα αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση; Θα την στηρίζει; Θα απέχει από τις ενημερώσεις των εκπροσώπων της; Θα χρησιμοποιήσει την πλατφόρμα του για να διατρανώσει την υποστήριξή του στην ενημέρωση; Ολες αυτές είναι σκέψεις που ακούστηκαν έξω και ίσως είναι σωστές για κάποια νέα μέσα ενημέρωσης. Δεν έχουν όμως  νόημα για το Reuters».

ΗΠΑ, όπως Τουρκία, Κίνα και Ζιμπάμπουε

Και γιατί δεν έχουν νόημα; «Γιατί ξέρουμε τι να κάνουμε επειδή το κάνουμε κάθε μέρα και το κάνουμε σε ολόκληρο τον κόσμο. Οπως γνωρίζουν όλοι, το Reuters είναι ένα μέσο ενημέρωσης διεθνούς εμβέλειας που κάνει δημοσιογραφία σε περισσότερες από εκατό χώρες. Σε πολλές από αυτές τα μίντια δεν είναι καλοδεχούμενα και δέχονται συχνά επιθέσεις. Είμαι υπερήφανος για τη δουλειά μας σε χώρες όπως η Τουρκία, οι Φιλιππίνες, η Αίγυπτος, το Ιράκ, η Υεμένη, η Ταϊλάνδη, η Κίνα, η Ζιμπάμπουε και η Ρωσία, σε χώρες δηλαδή όπου κάποιες φορές ήρθαμε αντιμέτωποι με κάποιο είδος λογοκρισίας, ποινικής δίωξης, άρνησης εισόδου, αλλά ακόμη και σωματικής απειλής. Απαντάμε σε όλα αυτά προστατεύοντας τους δημοσιογράφους μας, κάνοντας τη δουλειά μας δίκαια και έντιμα, επιμένοντας στη (δύσκολη) συλλογή πληροφοριών και παραμένοντας αντικειμενικοί».

Τι κάνουμε λοιπόν;

«Γράφουμε σπάνια για εμάς και τα προβλήματά μας και πολύ συχνά για θέματα που αφορούν τις ζωές των αναγνωστών μας και των θεατών μας. Δεν ξέρουμε τι μορφή θα λάβουν οι επιθέσεις της κυβέρνησης Τραμπ στο μέλλον ή σε ποιον βαθμό αυτές οι επιθέσεις θα συνοδευτούν από νομικούς περιορισμούς στη συλλογή πληροφοριών. Ξέρουμε όμως ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τους ίδιους κανόνες που ισχύουν για τη δουλειά μας παντού. Και είναι οι εξής:

– Καλύπτουμε τα γεγονότα που έχουν σημασία για τη ζωή των ανθρώπων και τους ενημερώνουμε για πράγματα που θα τους βοηθήσουν να λάβουν καλύτερες αποφάσεις.

– Αναζητούμε ακόμη περισσότερες πηγές: όταν κλείνει μια πηγή πληροφόρησης, ανοίγουμε μια άλλη.

– Ξεχνάμε ό,τι μας προσφέρεται σε πληροφορίες και δεν ανησυχούμε για το εάν θα έχουμε ή όχι επίσημη πρόσβαση. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερη αξία. Η κάλυψή μας στο Ιράν ήταν εξαιρετική χωρίς να έχουμε επίσημη πρόσβαση. Αυτό που έχουμε είναι πηγές.

– Βγαίνουμε έξω και μαθαίνουμε περισσότερα για την καθημερινότητα των ανθρώπων, γι’ αυτά που σκέφτονται, γι’ αυτά που τους βοηθούν και αυτά που τους πληγώνουν και για το πώς κρίνουν οι ίδιοι και όχι εμείς αυτήν την κυβέρνηση και τις ενέργειές της.

– Εχουμε ανά πάσα στιγμή στο νου μας τις αρχές του Reuters, και θυμόμαστε ότι η ακεραιότητα, η ανεξαρτησία και η ελευθερία χωρίς προκαταλήψεις που χαρακτηρίζουν το Reuters, πρέπει να διαφυλάσσονται σε όλες τις περιστάσεις».

Και τι δεν κάνουμε

«- Δεν αφήνουμε ποτέ να μας τρομοκρατήσουν αλλά:

– Δεν εμπλεκόμαστε σε αχρείαστες διαμάχες και δεν γινόμαστε εμείς το θέμα της είδησης. Μπορεί εμείς να ενδιαφερόμαστε για τα εσωτερικά του επαγγέλματος, αλλά το κοινό γενικώς δεν νοιάζεται και σε περίπτωση που νοιάζεται δεν είναι απαραιτήτως με το μέρος μας.

– Δεν εκφράζουμε δημοσίως την οργή μας για αυτά που τελικά είναι προβλήματα της επαγγελματικής μας καθημερινότητας. Σε αναρίθμητες άλλες χώρες, διατηρούμε χαμηλούς τόνους ώστε να συνεχίζουμε το ρεπορτάζ μας χωρίς να προκαλούμε υποψίες για προσωπικές έχθρες. Πρέπει το ίδιο να κάνουμε και στις ΗΠΑ.

– Δεν αντιμετωπίζουμε το πεδίο του ρεπορτάζ ως πιο ζοφερό από όσο είναι: Είναι μια ευκαιρία για εμάς να εφαρμόσουμε τις δεξιότητες που αποκτήσαμε σε πολύ πιο σκληρές περιοχές του πλανήτη, δίνοντας έτσι το παράδειγμα – και στην πορεία να προσφέρουμε τις πιο φρέσκες, τις πιο χρήσιμες και τις πιο διαφωτιστικές πληροφορίες και σχόλια από όλους τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς του κόσμου.

Αυτή είναι η αποστολή μας στην Αμερική και οπουδήποτε αλλού».

Φωτό: Από το μπρίφινγκ στον Λευκό Οίκο. «Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερη αξία». Πηγή: Reuters/ Yuri Gripas

«Ακλόνητες. Εγκλωβισμένες στο αιματηρό παρελθόν τους, χρησιμοποιούν ακόμη τη γλώσσα των μολυβένιων χρόνων, αποκαλούν “συντρόφισσα” η μία την άλλη, αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με τα κρατικά όργανα και αυτό που χαρακτηρίζουν “αστικό κράτος”. Θα μπορούσαν να βγουν από τη φυλακή με όρους ή να λαμβάνουν προσωρινές άδειες με μια απλή αίτηση. Αλλά δεν το κάνουν».

Ετσι περιγράφει η Repubblica τις πέντε γυναίκες που φυλακίστηκαν για τη συμμετοχή τους στις Ερυθρές Ταξιαρχίες και, αντίθετα από τους πολλούς συντρόφους τους που μετάνιωσαν για τη δράση τους, συνεργάστηκαν με τις αρχές ή αποκήρυξαν το παρελθόν τους, εκείνες συνεχίζουν να ευαγγελίζονται τον ένοπλο αγώνα. «Είναι ένας  άλλος κόσμος, ένας κόσμος ασπρόμαυρος αυτός της πτέρυγας υψίστης ασφαλείας των φυλακών της Λατίνα στην περιφέρεια της Ρώμης». Εκεί κρατούνται οι πέντε ερυθροταξιαρχίτισσες από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, καταδικασμένες σε ισόβια κάθειρξη εξαιτίας ενός βιογραφικού που περιλαμβάνει συλλήψεις, ανταλλαγές πυροβολισμών, δολοφονίες και αναλήψεις ευθύνης για διάφορες τρομοκρατικές πράξεις.

Τώρα πια διανύουν την έβδομη δεκαετία της ζωής τους. Φροντίζουν τον εαυτό τους – κάποιες δεν αρνούνται ένα ελαφρύ μακιγιάζ. Στην κλειστή παρέα τους προστέθηκαν άλλες δυο κρατούμενες, οι οποίες προέρχονται από τη δεύτερη γενιά της ιταλικής τρομοκρατίας. Με τις ποινικές κρατούμενες, πάντως, δεν έχουν την παραμικρή επαφή. Ούτε και κανέναν άλλο που θα μπορούσαν: Ακόμη κι όταν έκαναν για ένα διάστημα γιόγκα και σιάτσου με έναν σύλλογο, κάποια στιγμή σταμάτησαν γιατί θεώρησαν ότι έτσι συνεργάζονταν έστω και εμμέσως με τις αρχές.

Το έγραψε η Repubblica στην αρχή και το επανέλαβε και στο τέλος: «Ακλόνητες».

Φωτό: Η Ροσέλα Λούπο, μια από τις πέντε ερυθροταξιαρχίτισσες, στη δίκη της το 1990 για τη δολοφονία του πολιτικού Ρομπέρτο Ρουφίλι. Πηγή: La Repubblica.

Οτι ο Κιμ Γιονγκ Ουν είναι πιο ανελέητος και από τον πατέρα του που εκείνος ήταν πιο ανελέητος από τον δικό του πατέρα, είναι γνωστό. Λιγότερο γνωστό είναι ότι έχει πάθος με τα χειμερινά σπορ κι ότι για να ικανοποιήσει αυτό του πάθος διέταξε να κατασκευαστεί ένα χιονοδρομικό κέντρο με δέκα πίστες στο όρος Ταέχβα και σε ένα υψόμετρο 1.360 μέτρων. Εκείνο που δεν ήταν γνωστό, τουλάχιστον έως εχθές, είναι ότι για να κρατηθεί ο δρόμος ανοικτός που οδηγεί στο χιονοδρομικό κέντρο, δούλεψαν σαν σκλάβοι χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, αλλά και παιδιά.

Το σχετικό βίντεο που μεταδόθηκε από το NBC εικονίζει Βορειοκορεάτες να σκουπίζουν το χιόνι με πρωτόλεια μέσα, ενώ τα εκχιονιστικά μηχανήματα που χρησιμοποιούνται στον υπόλοιπο κόσμο είναι ανύπαρκτα. Ανάμεσα στους καθαριστές διακρίνονται παιδιά ηλικίας 11-12 χρονών. Σύμφωνα με την Telegraph, οι σκλάβοι του βορειοκορεάτη δικτάτορα δουλεύουν χωρίς διακοπή. Ο ίδιος ο Κιμ υπερηφανεύεται για την ταχύτητα με την οποία κατασκευάστηκε το κέντρο, το οποίο κόστισε «μόλις» 25 εκατομμύρια ευρώ. Δεν εξηγεί, όμως, γιατί θα έπρεπε να καθαρίζουν τον δρόμο χιλιάδες άμοιροι Βορειοκορεάτες σχεδόν με τα χέρια για να κάνουν σκι οι περίπου 5.000 προνομιούχοι του καθεστώτος.

Ισως να μας το εξηγήσει κανένας θαυμαστής του εδώ.

Φωτό: Παίζουν στα χιόνια; Όχι, καθαρίζουν για τους προνομιούχους του καθεστώτος. Πηγή: Telegraph/NBC News/Bill Neely

Ανοιξε τις πύλες του το περασμένο Σάββατο στο παλιό Σαράγιεβο και είναι το πρώτο Παιδικό Πολεμικό Μουσείο στον κόσμο. Σύμφωνα με το Balkan Insight, το μουσείο αυτό έγινε πραγματικότητα χάρις στις άοκνες προσπάθειες του 28χρονου Γιασκίνκο Χαλίλοβιτς. Και η μόνιμή του έκθεσή του περιλαμβάνει εκθέματα από τις πληγές, τον πόνο, αλλά και τις ελπίδες των παιδιών που ενεπλάκησαν άθελά τους στην τελευταία και πολύ αιματηρή σύγκρουση στην Ευρώπη.

Ο Χαλίλοβιτς έχει σπουδάσει μάνατζμεντ και έχει στο πλευρό του μια ομάδα νεαρών ιστορικών και ψυχολόγων. Ολοι τους ήταν παιδιά στη διάρκεια του πολέμου και έζησαν στο πετσί τους την τραγωδία. Τα σημερινά παιδιά που ζουν σε συνθήκες ειρήνης έχουν την ευκαιρία να δουν περισσότερα από 3.000 αντικείμενα που συνόδευαν την καθημερινότητα των παιδιών του πολέμου.

«Τα παιδιά δεν είχαν καμία ευθύνη για το ξέσπασμα του πολέμου. Αλλά πληρώνουν ακόμη και σήμερα τις συνέπειες ως ενήλικες» εξηγεί ο Γιασκίνκο Χαλίλοβιτς. Και πώς να μην του δώσει κανείς δίκιο.

Φωτό: Ανάμεσα στα εκθέματα, κι ένα ζευγάρι μπαλαρίνες. Πηγή: Balkan Insight/Facebook