Ενα λεπτό πριν συμπληρωθεί μισή ώρα παιχνιδιού στον τελικό του Σίδνεϊ, το μεσημέρι της Κυριακής, η Ολγα Καρμόνα σκόραρε «το γκολ της ζωής της». Αυτό που χάρισε στην εθνική ομάδα γυναικών της Ισπανίας το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο. Οταν ο αγώνας τελείωσε, στο πρόσωπο της αριστερής μπακ-χαφ της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ζωγραφισμένη η ευτυχία. Το όνειρο κάθε αθλητή ή αθλήτριας που έχει παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο, είχε, μόλις, βγει αληθινό. Για τον πόνο που την περίμενε, δεν γνώριζε, ακόμη, τίποτα.
Της το ανακοίνωσαν αμέσως μετά το ματς: ο πατέρας της, που πάλευε με τον καρκίνο εδώ και αρκετό καιρό, έχασε τον δικό του αγώνα. Πέθανε την Παρασκευή, όμως η οικογένειά της αποφάσισε να της το κρατήσει κρυφό, για ευνόητους λόγους – συμβαίνει συχνά στον κόσμο των σπορ. Πόση χαρά και λύπη μαζί μπορούν να χωρέσουν σε λίγες στιγμές;
Το έμαθε από τη μητέρα της, που την είχε ακολουθήσει στο μακρύ της ταξίδι στην Αυστραλία. Παρακολουθώντας το παιχνίδι από την εξέδρα, η κυρία Καρμόνα έσφιγγε τα δόντια και προσπαθούσε να εμψυχώσει την κόρη της, η οποία την έβλεπε από τον αγωνιστικό χώρο. Επί δυο 24ωρα συμπεριφερόταν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Στο τέλος, κατέρρευσε.
Στη διάρκεια του αγώνα, μόλις πέτυχε το «χρυσό» γκολ, η Ολγα σήκωσε τη φανέλα της για να αποκαλύψει ένα μήνυμα που έκρυβε από κάτω το μπλουζάκι της: «Merchi». Ηταν το όνομα της μητέρας μιας παιδικής της φίλης, που «έφυγε» πρόσφατα. Δεν μπορούσε να βρίσκεται κοντά της, και με αυτόν τον τρόπο θέλησε να της δείξει ότι τη σκέφτεται. Χωρίς να γνωρίζει, βεβαίως, το σενάριο που είχε γράψει η Μοίρα για εκείνη.
Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει ο Αντρές Ινιέστα πριν από 13 χρόνια στη Νότια Αφρική. Οπως η Καρμόνα χθες, είχε σκοράρει στον τελικό (εναντίον της Ολλανδίας) το γκολ με το οποίο η εθνική Ισπανίας κατέκτησε το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο, το 2010. «Ντάνι Χάρκε για πάντα μαζί μας», έγραφε το δικό του μπλουζάκι, στη μνήμη του φίλου του, ποδοσφαιριστή της Εσπανιόλ, που πέθανε από ανακοπή στα 26 του.
«Ολγα σε αγαπάμε, είσαι η ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου», καταλήγει το συλλυπητήριο μήνυμα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Ισπανίας προς την παίκτρια, που μέσα σε λίγα λεπτά βίωσε δυο τόσο ακραία αντιφατικά συναισθήματα. Εκτός από το γκολ εναντίον της Αγγλίας, η Καρμόνα είχε σκοράρει, την περασμένη Τρίτη, και εκείνο που έστειλε τη χώρα της στον τελικό, στην εκπνοή του ημιτελικού με τη Σουηδία.
Η γλυκόπικρη ιστορία της Καρμόνα κάνει, ήδη, τον γύρο του Κόσμου. Το ίδιο και εκείνο το φιλί στο στόμα, που έδωσε ο πρόεδρος της ισπανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Λουίς Ρουμπιάλες, σε μια από τις παίκτριες, την 33χρονη Τζένιφερ Ερμόσο, στη διάρκεια της τελετής απονομής των μεταλλίων. Απαντώντας, αργότερα, σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, η αρχισκόρερ της εθνικής Ισπανίας δεν έκρυψε την ενόχλησή της: «Ε, ναι, δεν μου άρεσε αυτό».
Η Ισπανία δεν ήταν το φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Οχι μόνον επειδή η Αγγλία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και «έτρεχε» ένα αδιανόητο σερί 39 αγώνων με μια, μόλις, ήττα, αλλά και γιατί στη χθεσινή της αντίπαλο εξελίσσεται, από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ένας… εμφύλιος πόλεμος, μετά την επιστολή διαμαρτυρίας 15 μελών της ομάδας εναντίον του προπονητή τους, Χόρχε Βίλντα, με την οποία ζητούσαν από την ομοσπονδία να τον απολύσει. Αρκετές παίκτριες, μάλιστα, αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν στην Αυστραλία, προτιμώντας να χάσουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Πέρασαν και στις τηλεοράσεις μας οι αποδοκιμασίες των ισπανών θεατών προς το πρόσωπό του, την ώρα της ανακοίνωσης των συνθέσεων των ομάδων από τις μεγαφωνικές εγκαταστάσεις του γηπέδου, αλλά και κάθε φορά που η εικόνα του Βίλντα εμφανιζόταν στη γιγαντοοθόνη του «Stadium Australia». Αλλά και στο τέλος, παρά τον θρίαμβο, τη στιγμή που παραλάμβανε το μετάλλιό του. Κι όμως, αυτή η διχασμένη ομάδα, η οποία ποτέ στο παρελθόν δεν είχε νικήσει σε νοκ-άουτ αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου, κατάφερε να κατακτήσει το τρόπαιο. Σε έναν τελικό που χώρεσε τόσα πολλά συναισθήματα.