Μασουλώντας πίτσα, ιταλικής καταγωγής πλην μοσχοβίτικης παρασκευής, τα είπαν σαν δυο καλοί φίλοι που δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Ενας δυτικός δημοσιογράφος και ένας ρώσος διανοούμενος «του συστήματος Πούτιν» κάθισαν στο τραπεζάκι και ροκανίζοντας τη «μαργκερίτα» συζήτησαν για τον πόλεμο, για τους στόχους της Ρωσίας, για το μέλλον της Ουκρανίας – όπως το σχεδιάζουν οι Ρώσοι, τουλάχιστον.
Ο Μάρκο Ιμαρίζιο έκανε τη δουλειά του για λογαριασμό της Corriere della Sera και ο Ντμίτρι Ροντιόνοφ, ο επικεφαλής ενός κέντρου ερευνών που συνδέεται με το ρωσικό υπουργείο Αμυνας, τη δική του. Ο δεύτερος έδωσε μερικές πληροφορίες που ίσως βοηθήσουν να κατανοήσουμε πού το πάει το Κρεμλίνο.
Το γενικό πλαίσιο της ρωσικής στόχευσης, η οποία έχει λάβει αναγκαστικό χαρακτήρα πλέον, κατέστη σαφές αμέσως: «Αν η Ουκρανία δεν αποναζιστικοποιηθεί και δεν αποστρατιωτικοποιηθεί πλήρως, η ειδική στρατιωτική επιχείρηση [η εισβολή] θα καταγραφεί σαν αποτυχία. Πρέπει να συνεχίσουμε». Φουλ πόλεμος, λοιπόν. Εντάξει, αλλά πού θα σταματήσει – διότι κάποτε και οι πόλεμοι τελειώνουν, διαψεύδοντας τους ποιητές.
Ο «μπρατσωμένος», όπως μας πληροφόρησε ο Ιμαρίζιο, Ροντιόνοφ ομολόγησε ότι είχαν εκπονηθεί πλάνα «διχοτόμησης της Ουκρανίας», ωστόσο μόνο «η απελευθέρωση του Ντονμπάς» πλέον δεν αρκεί: «Ξεπεράστηκε από τα γεγονότα», και υπεύθυνο για αυτό το ξεπέρασμα είναι «το πείσμα του καθεστώτος του Κιέβου να αναβάλει την παράδοση [της Ουκρανίας στη Ρωσία]». Ο Ρώσος διευκρίνισε ότι πλέον «οι στρατιωτικοί ελπίζουν να ολοκληρώσουν τη δουλειά».
Η εμμονή των Ουκρανών να αντιστέκονται δεν είναι άξια θαυμασμού για τους Ρώσους, αλλά αξιοκατάκριτη στάση, υποκινούμενη όχι από πατριωτισμό αλλά από «ναζιστική φιλοσοφία». Το σχέδιο που έχουν προκρίνει οι εγκέφαλοι του Κρεμλίνου, λοιπόν, είναι απλό: «Η Νότια Ουκρανία [δηλαδή όχι μόνο το Ντονμπάς στα ανατολικά] θα επιστρέψει σε έναν ρωσικό χώρο, με κάποια φόρμουλα. Το δυτικό τμήμα της χώρας θα αφεθεί στην τύχη του».
Ο Ροντιόνοφ έκρινε «αμυντική» τη ρωσική «επιχείρηση» στο ουκρανικό έδαφος, και υπερηφάνως δήλωσε ότι είναι ένας από εκείνους τους σκληρούς που «επί οκτώ χρόνια εκλιπαρούσαν τον Πούτιν να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία». Σε μία πιθανώς παρακινδυνευμένη βερμπαλιστική πιρουέτα, ο αμειβόμενος από το ρωσικό κράτος διανοούμενος είπε ότι ο Πούτιν «τότε έτρεφε ακόμη κάποιες ελπίδες για τη Δύση». Και αμέσως συμπλήρωσε θριαμβευτικά: «Τώρα, επιτέλους, βρισκόμαστε σε απόλυτη ρήξη!».
Το «νέο έθνος»
Αναλύοντας τη σκέψη του ο συνομιλητής της Corriere ήταν αποκαλυπτικός. Στο Κρεμλίνο δεν αρκεί μόνο η αποτροπή ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αλλά εκ μέρους του επιδιώκεται η δημιουργία ενός «νέου έθνους» που θα παίξει τον ρόλο της ασπίδας για τη Ρωσία: «Θα μας προστατεύει από τα κόλπα των Δυτικών». Ποιο θα είναι αυτό; «Η Ταυρίδα, δηλαδή η Κριμαία, η Χερσώνα και τμήμα της περιοχής του Μικολάιβ μέχρι τη Ζαπορίζια».
Το εναλλακτικό σενάριο είναι η παραπάνω Ταυρίδα να ενταχθεί στην ομοσπονδιακή περιφέρεια της Κριμαίας. Το Ντονμπάς μάλλον θα έχει την αυτονομία του. Στο πρώτο σενάριο η Ταυρίδα-Κριμαία θα έχει τη δική της κυβέρνηση, στο δεύτερο θα κυβερνάται από τη Μόσχα.
Σε κάθε περίπτωση η Ρωσία δεν θα ησυχάσει αν δεν απομακρυνθεί η κυβέρνηση Ζελένσκι από την εξουσία και αν δεν διαλυθεί το «φιλοναζιστικό κράτος» της σημερινής Ουκρανίας. Το σχέδιο για αυτήν τη νέα Ουκρανία υπάρχει, αλλά τελικά «θα αποφασίσει ο πληθυσμός των απελευθερωμένων περιοχών».
Ο Ροντιόνοφ έριξε ιδέες: μπορεί να υπάρξει «κάποια ομοσπονδιακή Ουκρανία, κάποια ένωση Λαϊκών Δημοκρατιών, ίσως και μία Ουκρανική Δημοκρατία εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας». Οπότε δεν θα υπάρξει «απελευθέρωση» αλλά απορρόφηση.
Ο Ροντιόνοφ πάντως επέμεινε ότι βασικός στόχος των Ρώσων είναι «ο Νότος, η επανένωσή του σε ένα ενιαίο οικονομικοκοινωνικό σύμπλεγμα». Τον τρόπο θα τον δείξει ο χρόνος. Και η πραγματικότητα στα πεδία των μαχών.