Εφυγε, πάλι, σαν κλέφτης. Τάχα μου, για να προστατευθεί από τον κορονοϊό και να βρεθεί κοντά στους δικούς του, εκμεταλλευόμενος τη διακοπή της αγωνιστικής δράσης. Με το που πάτησε το πόδι του στις ΗΠΑ, το νεοϋορκέζικο κολέγιο Αϊόνα ανακοίνωσε τη συνεργασία τους. Τέτοιες συμφωνίες δεν κλείνονται σε μια μέρα, ούτε σε μια εβδομάδα. Ετσι ξαφνικά είχε εγκαταλείψει τον Παναθηναϊκό και πέρυσι. Αφού έκανε τις εισηγήσεις του για συγκεκριμένες μεταγραφές, έβγαλε εισιτήριο για την Αμερική χωρίς επιστροφή.
Ο Ρικ Πιτίνο χρησιμοποίησε τον «Εξάστερο» για να σώσει την καριέρα του. Για να ξεπλύνει το όνομά του από τα δύο σκάνδαλα που τον είχαν «λερώσει» και τον είχαν καταστήσει ανεπιθύμητο στο NCAA (κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ) και το ΝΒΑ, χωρίς, στο μεταξύ, να υποχρεωθεί σε μια περίοδο επαγγελματικής απραξίας, που θα έστελνε το μήνυμα ότι ο 68χρονος Hall of Famer κόουτς «ξόφλησε». Το γνωρίζαμε εξ αρχής: ο δρόμος του δεν θα τον έβγαζε, ποτέ, στην Ελλάδα, εάν είχε τη δυνατότητα να συνεχίσει να εργάζεται στη χώρα του. Ο Παναθηναϊκός -ένα ισχυρό brandname στο παγκόσμιο μπάσκετ- και η Euroleague ήταν το σωσίβιο που τον κράτησε στον αφρό, όταν πάλευε με τα κύματα της αμβισβήτησής του. Μόλις πατούσε ξανά στη στεριά, θα έφευγε. Μόνο που το έκανε άκομψα. Φάνηκε αχάριστος.
Οφειλε, τουλάχιστον, να περιμένει έως το τέλος της σεζόν. Υστερα, ήταν δικαίωμά του να διαλέξει την επόμενη ομάδα του. Εκείνος, όμως, προτίμησε να κρύψει τις πραγματικές του προθέσεις πίσω από «τιτιβίσματα» περί Σπαρτιατών και «κούφια» λόγια: ότι θα πέθαινε για τους παίκτες του, ότι θα πήγαινε μαζί τους μέχρι τέλους. Την ίδια ώρα, όπως αποδείχτηκε, διαπραγματευόταν με τους απεσταλμένους του Αϊόνα, που πριν από μερικές εβδομάδες τον επισκέφτηκαν στην Ελλάδα. Εδινε όρκους πίστης στον Παναθηναϊκό, ενώ ετοίμαζε την… απόδρασή του.
Η συνεργασία του με το αμερικανικό πανεπιστήμιο δεν θα αρχίσει αμέσως, αλλά μετά το τέλος της εφετινής σεζόν. Τίποτα δεν τον εμπόδιζε να τιμήσει τη δέσμευσή του με τον ελληνικό σύλλογο. Τόνισε (στο ESPN) πως θα το κάνει. Αλλά, γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν ότι ένας προπονητής με… ημερομηνία λήξεως είναι, ήδη, «τελειωμένος». Κανείς δεν θα πειθαρχήσει σε αυτόν, κανέναν, πια, δεν μπορεί να εμπνεύσει. Εάν ο Πιτίνο επιθυμούσε, πραγματικά, να δώσει τη μάχη της Ευρωλίγκας μέχρι τέλους, δεν είχε παρά να ζητήσει από τους Αμερικανούς να μην ανακοινώσουν, ακόμη, τη συμφωνία τους.
Ηθελε να φύγει «εδώ και τώρα». Εχοντας διαπιστώσει ότι δεν «μιλάει στις καρδιές» των παικτών του όπως παλιά, και ότι δεν έχει τρόπο να θεραπεύσει τις αγωνιστικές ασθένειες της ομάδας του, δεν βρήκε κανένα λόγο να μείνει μακριά από το σπίτι του για μερικές εβδομάδες ακόμη (εφόσον η Euroleague επαναρχίσει). Αλλωστε, ο βασικός του σκοπός -να επιστρέψει στο NCAA, όπου μεγαλούργησε- επιτεύχθηκε.
Η νέα του δουλειά δεν είναι, ακριβώς, αυτή που θα ήθελε ο δύο φορές πρωταθλητής του κολεγιακού πρωταθλήματος (με το Κεντάκι και το Λούιβιλ). Το Αϊόνα, ένα καθολικό πανεπιστήμιο στο οποίο σπουδάζουν 4.000 φοιτητές, είναι ιστορικό, όμως απέχει πολύ από την «ελίτ» του NCAA. Δεν έχει καταγράψει στο ενεργητικό του ούτε ένα σπουδαίο κατόρθωμα. Εχει λάβει μέρος στο κεντρικό τουρνουά του Κολεγιακού (εκεί που κρίνεται ο τίτλος στο τέλος της σεζόν) 14 φορές, όμως κατάφερε να νικήσει μόνο σε ένα παιχνίδι. Σε όλα τα υπόλοιπα, γνώρισε την ήττα. Δεν έφτασε, ποτέ, πιο μακριά από τον δεύτερο γύρο (1980). Οι πιο σημαντικοί παίκτες που έχει αναδείξει σε ολόκληρη τη διαδρομή του είναι οι δύο Στιβ Μπαρτ, πατέρας και γιος, που έπαιξαν και στα μέρη μας: ο πατέρας στον Ηρακλή των ’90s (τον έδιωξαν όταν συνελήφθη για κατοχή ναρκωτικών ουσιών), και ο γιος στην Ολυμπιάδα και τον Απόλλωνα Πάτρας, στη Λάρισα, στο Ρέθυμνο και στον Ιωνικό Νικαίας.
Για τον Πιτίνο, όμως, η επιστροφή στο πρωτάθλημα στο οποίο θεωρείται ζωντανός θρύλος, ήταν πιο σημαντική από μια πρόκριση στα πλέι-οφ, ή ακόμη και στο Φάιναλ-4, της Ευρωλίγκας. Θα κάνει μια δουλειά που του ταιριάζει περισσότερο από το να κουτσάρει επαγγελματίες, θα έχει επταψήφιες ετήσιες αποδοχές (για τα πέντε επόμενα χρόνια) και -το κυριότερο- θα απέχει μόλις μισή ώρα από το σπίτι του στη Νέα Υόρκη.
Είναι, ασφαλώς, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του παγκόσμιου μπάσκετ που πέρασαν από την Ελλάδα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον λάτρεψαν πέρυσι, όταν ανέλαβε την ομάδα τους, που βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και με μια φοβερή αντεπίθεση την οδήγησε στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας. Επί των ημερών του παρουσίασαν μεγάλη βελτίωση και οι περισσότεροι από τους έλληνες παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκε: ο Καλάθης, ο Παπαπέτρου, ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Εφέτος, αν και αφήνει τον «Εξάστερο» στην έκτη θέση, δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά. Αλλά, κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει. Κάποιοι, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι με μόλις δύο μονάδες υψηλού επιπέδου (Καλάθης, Παπαπέτρου), η ομάδα ανέβηκε όσο ψηλά μπορούσε να φτάσει.
Κάποιοι άλλοι θα τον θυμούνται ως «προδότη». Τον αγάπησαν, τον αποθέωσαν, τον εμπιστεύθηκαν σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του, κι εκείνος τους αφήνει «στα κρύα του λουτρού». Η αποχώρησή του είναι νόμιμη. Η ανακοίνωση της συμφωνίας του με το Αϊόνα δείχνει ότι το συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό δεν ήταν «κλειστό», όπως είχαμε πιστέψει. Ο ίδιος θεωρεί ότι είναι και ηθική. Διαφορετικά, δεν θα είχε ποστάρει στο Twitter εκείνη τη φωτογραφία του με τους απεσταλμένους του αμερικανικού κολεγίου. Σκέφτηκε ότι δεν υπήρχε λόγος να κρύψει τις επαφές του, γιατί δεν έκανε κάτι κακό.
Για την τύχη της συνεργασίας του με την Εθνική είναι πολύ νωρίς για οποιαδήποτε πρόβλεψη. Θα διεξαχθούν τα Προολυμπιακά τουρνουά; Θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Το μόνο βέβαιο είναι πως οι διεθνείς του Ολυμπιακού δεν έχουν, πια, κανένα λόγο να απέχουν.