Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι ελπίδες μας να καμαρώσουμε την Εθνική μας ομάδα του χρόνου στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ ήταν καθαρά «μαθηματικές».
Επρεπε να νικήσουμε την Ισπανία, που αυτή την εποχή παίζει το πιο σύγχρονο ποδόσφαιρο κατοχής της μπάλας. Που δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα από την οποία είχαμε αποσπάσει ισοπαλία τον Μάρτιο στη Γρανάδα, και ήρθε στην Αθήνα αποφασισμένη να σιγουρέψει τη δική της πρόκριση. Το πρωτοσέλιδο της Marca ανήμερα του αγώνα -ο Παρθενώνας με δίχτυα, σαν τέρμα- φανέρωνε το κίνητρο των «Φούριας Ρόχας».
Στη συνέχεια, την Κυριακή, έπρεπε να κερδίσουμε και το Κόσσοβο. Παίζοντας με τους ίδιους παίκτες (που είναι… μετρημένα κουκιά, πλέον) δεύτερο ματς μέσα σε τρία 24ωρα. Δύσκολο, για τα ελληνικά δεδομένα.
Ταυτοχρόνως, οι Ισπανοί δεν έπρεπε να νικήσουν (εντός έδρας) ούτε τους Σουηδούς. Για να συμβούν όλα αυτά μαζί, χρειαζόμασταν το «άστρο» του Οτο Ρεχάγκελ, που εδώ και πολλά χρόνια μας έχει εγκαταλείψει.
Το «πλάνο Κατάρ» ήταν, εξ αρχής, μια ουτοπία. Ενα σύνθημα, με το οποίο ο Τζον φαν’τ Σιπ πίστευε ότι θα τόνωνε το φρόνημα των παικτών του. Εβαλε πολύ ψηλά τον πήχη, ο Ολλανδός, κι έδωσε στους «εχθρούς» του το δικαίωμα να λένε ότι απέτυχε. Αλλά όσοι ξέρουν από μπάλα, το αντιλαμβάνονται: μια ομάδα που το 2018-2019 έχανε (στην έδρα της) από την Εσθονία και την Αρμενία έχει πολύ δρόμο να διανύσει, ώσπου να φτάσει στο σημείο να πετάει εκτός Μουντιάλ την Ισπανία, ή τη Σουηδία, και να παίρνει τη θέση της.
Ακόμη και στα ελάχιστα παιχνίδια στα οποία ηττήθηκε εφέτος, η Ισπανία του Λουίς Ενρίκε ήταν τρομακτική. Στον ημιτελικό του Euro, που κρίθηκε στα πέναλτι, ταλαιπώρησε την τροπαιούχο Ιταλία όσο καμία άλλη αντίπαλός της, ενώ στον τελικό του Nations League υπήρξαν διαστήματα που «στρίμωξε» τους Γάλλους στην περιοχή τους – δεν το παθαίνουν συχνά. Χθες (Πέμπτη) βράδυ στο ΟΑΚΑ ήταν αδύνατο να την απειλήσουμε. Ο Ρόντρι των 70 εκατομμυρίων ευρώ, ο Γκάβι με τις 43/43 εύστοχες πάσες, ή ο Ινίγο Μαρτίνεθ με το 96% στις κερδισμένες μονομαχίες, έπαιζαν με τους απέναντι. Εμείς δεν είχαμε ούτε τον Ζέκα, τον Φορτούνη, ή τον Μπακασέτα, τον πρώτο σκόρερ μας και πρώτο σε συμμετοχές παίκτη μας. Κι όμως, δώσαμε μια αξιοπρεπέστατη μάχη με αυτόν τον ποδοσφαιρικό Γολιάθ, και χάσαμε (1-0) με ένα πέναλτι που δεν θα «σφύριζε» ούτε ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας. Ημασταν κατώτερη ομάδα, αλλά ομάδα.
Στα δύο ματς με τους Σουηδούς τα πήγαμε περίφημα. Εδώ τους νικήσαμε, εκεί κάναμε ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο, και με λίγη τύχη θα παίρναμε την ισοπαλία. Στο τέλος αποκλειστήκαμε από μία, ακόμη, μεγάλη διοργάνωση, όμως αυτή τη φορά, όχι αμαχητί. Σε αυτή την προκριματική φάση φάνηκε ότι η Εθνική προοδεύει, ωριμάζει. Πλέον, απέχει πολύ από εκείνη που προκαλούσε θλίψη, που έχανε μέσα – έξω από τα Νησιά Φερόε, ή στο Λουξεμβούργο. Αργά αλλά σταθερά, ανεβαίνουμε τα σκαλιά που… κουτρουβαλήσαμε μετά το Μουντιάλ του 2014, μέχρι που ήρθε ο Σκίμπε και, στη συνέχεια, ο φαν’τ Σιπ. Από την άλλη, όμως, δεν είμαστε έτοιμοι να προκριθούμε στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Είμαστε ακριβώς στο σημείο που επιτρέπει σε κάποιους να δουν το ποτήρι μισογεμάτο, και σε κάποιους άλλους, μισοάδειο. Οι τελευταίοι επιχειρηματολογούν, σήμερα, ότι η πρόκριση δεν χάθηκε στα τέσσερα ματς με την Ισπανία και τη Σουηδία, αλλά στις αναμετρήσεις μας με κατώτερους αντιπάλους: στο 1-1 με τη Γεωργία στην Τούμπα, και στο Κόσσοβο, όπου δεχτήκαμε την ισοφάριση στο τελευταίο λεπτό. Και ρίχνουν την ευθύνη για τις «μοιραίες» ισοπαλίες στον προπονητή. Με αυτή τη λογική, πριν από τον φαν’τ Σιπ έπρεπε να απολυθούν, ο Γιάνε Αντερσον και ο Λουίς Ενρίκε. Η Σουηδία ηττήθηκε, χθες, στη Γεωργία με 2-0, ενώ η Ισπανία δεν κατάφερε να κερδίσει την Ελλάδα στη Γρανάδα – και στη Γεωργία νίκησε με γκολ στο 92′.
«Είναι πολλά τα νέα παιδιά στην Εθνική, κι έχουν μέλλον, λόγω και του νεαρού της ηλικίας τους. Θέλουν χρόνο. Υπάρχει ενέργεια στην ομάδα, που μόνο καλύτερη μπορεί να γίνεται με τον καιρό. Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε στην επόμενη διοργάνωση, κι εγώ ελπίζω να είμαι παρών σε αυτή την προσπάθεια», τόνισε μετά τον χθεσινοβραδινό αγώνα ο φαν’τ Σιπ.
Το νέο εγχείρημα -η πρόκριση στην τελική φάση του Euro 2024, που θα φιλοξενηθεί στη Γερμανία- είναι, θεωρητικά, πιο βατό. Επειδή τα «εισιτήρια» είναι πολύ περισσότερα (23), ενώ υπάρχει και ο εναλλακτικός δρόμος μέσω του Nations League. Ισως, ο Ολλανδός να δικαιούται αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που ζητά. Αν μη τι άλλο, η σημερινή Εθνική Ελλάδας δεν έχει καμία σχέση με τη διαλυμένη ομάδα που παρέλαβε τον Ιούλιο του 2019 από τον Αγγελο Αναστασιάδη.