Το ψιλόβροχο λίγο πριν την έναρξη του τελικού ήταν ένα καλό σημάδι για τους Αγγλους. Κι όταν ο Λουκ Σο στο δεύτερο λεπτό έβαλε την ομάδα του Σάουθγκεϊτ μπροστά στο σκορ οι μπουκμέικερς άρχισαν να αλλάζουν τις αποδόσεις. Οι Ιταλοί από την πλευρά τους φάνηκε να λυγίζουν από το βάρος των περιστάσεων. Ολα στραβά. Ολα εναντίον τους. Για να φτάσουν στη Ρώμη έπρεπε να ανέβουν τις Αλπεις, όπως έκανε κάποτε ο Αννίβας με τους ελέφαντες.
Ομως τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Οι Αγγλοι με τα λιοντάρια στη φανέλα προτίμησαν να διαφυλάξουν τα κεκτημένα παρά να πετύχουν μια μεγάλη νίκη επί της Ιταλίας που, μεταξύ μας, δεν είναι και η καλύτερη σκουάντρα ατζούρα όλων των εποχών. Ταλέντο διαθέτει άφθονο, ίσως περισσότερο κι από την ομάδα των Αγγλων, όμως υστερεί σε φυσικά προσόντα, σε δύναμη, αντοχή και κυρίως σε ύψος. Απέναντι στους μετρ της σέντρας βρετανούς αυτό έμοιαζε με καταδίκη…
Αγγλικό… κατενάτσιο!
Ομως ο Σάουθγκεϊτ και οι παίκτες του ακολούθησαν την ιταλική τακτική (του αργεντινού Χελένιο Χερέρα). Μαζική άμυνα και αντεπιθέσεις οι οποίες κατά κανόνα έμειναν ανολοκλήρωτες. Υπήρχαν στιγμές, ειδικά στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου που ο Κέιν βρισκόταν μερικά μέτρα έξω από την περιοχή του Πίκφορντ. Σαν να έλεγαν στους Ιταλούς «ελάτε, σας περιμένουμε». Οι Ιταλοί δεν είχαν κι άλλη επιλογή άλλωστε. Μια, δυο επιθέσεις χλώμιασαν τους αναψοκοκκινισμένους από την ένταση, τον καλοκαιρινό ήλιο και τις άφθονες μπίρες Εγγλέζους. Μέχρι που ήρθε το γκολ του Λεονάρντο Μπονούτσι, ενός αμυντικού που μη έχοντας δουλειά στα μετόπισθεν βρέθηκε σε θέση βολής… 1-1. Και τώρα τι; Κατ’ αρχήν μπίρες για να πνίξουν οι Εγγλέζοι φίλαθλοι τη θλίψη τους…
Ο θείος Αλμπερτ θα ήταν περήφανος για τον Σάουθγκεϊτ. Ο πιο ανιαρός τελικός στην σύγχρονη ποδοσφαιρική Ιστορία έγινε θρίλερ….
Οι παίκτες της Αγγλίας έπρεπε να βγουν μπροστά, να κυριαρχήσουν, να σκοράρουν ξανά. Μπορούσαν να το κάνουν. Ομως με το ρολόι να έχει πάρει την κατηφόρα για το 90′, το ρίσκο ήταν μεγάλο. Με ένα γκολ στα μετόπισθεν… football is going Rome. Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, άλλωστε, είναι στα βιβλία εδώ και αιώνες, δεν παίζει μπάλα…
Τα στατιστικά στο τελευταίο λεπτό του τελικού έλεγαν ότι οι Ιταλοί είχαν τη μπάλα στα 2/3 της αναμέτρησης και είχαν πραγματοποιήσει 350 πάσες παραπάνω… Επίσης έγιναν 5 σουτ στην εστία του Πίκφορντ από τα 14 συνολικά έναντι 1, αυτό του Σο, σε σύνολο μόλις 4 προς το τέρμα του Ντοναρούμα. Πως να δεχτείς γκολ όταν έχεις τη μπάλα; Και πως να επιτεθείς χωρίς αυτήν;
Παράταση και πέναλτι
«Να δούμε τι θα γίνει στην παράταση» σκέφτηκαν στο Γουέμπλεϊ και σε όλον τον ποδοσφαιρικό πλανήτη…
Τίποτα όμως. Ενα σκληρό μαρκάρισμα του Ζορζίνιο στον Γκρίλις θα είναι αυτό που θα θυμόμαστε από τα 30 λεπτά που αν και οι δυο ομάδες έδειξαν μια σχετική ζωντάνια, τα δίχτυα στις δύο εστίες δεν σάλεψαν διόλου.
Οι αλλαγές που έγιναν από το 115′ ως τα τελευταία δευτερόλεπτα του 120ού λεπτού, έδειξαν ότι οι προπονητές είχαν στο νου τους τη διαδικασία των πέναλτι… Πόνταραν στην εύνοια της Τύχης; Πιθανώς. Ο Μαντσίνι γιατί να μην το κάνει; Εκεί που έφτασε η Ιταλία είχε κάνει ήδη το κάτι παραπάνω. Ο Σάουθγκεϊτ όμως; Πριν από 25 χρόνια είχε βρεθεί στη θέση των παικτών του και είχε αποτύχει. Οποιος λέει ότι δεν το σκέφτηκε, μάλλον απατάται… Και να ήθελε να το ξεχάσει, το θυμήθηκαν τα ταμπλόιντς…
Ο προπονητής των Αγγλων κρατούσε δύο χαρτιά στο μανίκι του και τα κατέβασε στο χορτάρινο τραπέζι του Γουέμπλεϊ για τα πέναλτι. Τον Ράσφορντ και τον Σάντσο. Αποδείχτηκαν καμένα και τα δύο. Δοκάρι σημάδεψε ο ένας, ο Ντοναρούμα σταμάτησε τον άλλον. Οχι πως οι Ιταλοί τα πήγαν πολύ καλύτερα. Ο Μπελότι και ο Ζορζίνιο νικήθηκαν από τον Πίκφορντ. Ολα κρίθηκαν στο τελευταίο σουτ. Το τρόπαιο ήταν στα πόδια του Σάκα ή στα χέρια του Ντοναρούμα. Ο πανύψηλος Ιταλός απέκρουσε ξανά. Τελικό σκορ 3-2. Οι Βρετανοί έβαλαν τα κλάματα. Το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης is going to Rome…
