Την είχαμε θαυμάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Είχε γράψει ιστορία, τότε, στην Αθήνα, κατακτώντας χρυσό μετάλλιο στα 800 και τα 1.500 μέτρα. Ηταν η, μόλις, τρίτη δρομέας στα χρονικά των Αγώνων -και η πρώτη από τη Βρετανία μετά την Αλμπερτ Χιλ, 84 χρόνια νωρίτερα- που πέτυχε το «νταμπλ» στους δρόμους μεσαίων αποστάσεων. Εκείνες τις μέρες, όλος ο αθλητικός κόσμος μιλούσε για την Κέλι Χολμς. Η 34χρονη πρωταθλήτρια, όμως, δεν μπορούσε να απολαύσει τους θριάμβους της. Την είχε κυριεύσει ο πανικός. «Ετρεμε», μήπως τα φώτα της δημοσιότητας που είχαν πέσει πάνω της, αποκάλυπταν το μεγάλο της μυστικό.
Ζούσε με αυτό από τα 18 της. Το 1988 είχε φιλήσει μια συνάδελφό της στον στρατό, και είχε συνειδητοποιήσει για πρώτη φορά πως της αρέσουν οι γυναίκες. Το εξομολογήθηκε μόνο στη μητέρα της. Επειτα από χρόνια, και σε δυο τρεις στενούς της φίλους. Πέρασαν τρεις δεκαετίες -και βάλε- μέχρι να βρει το θάρρος, να μιλήσει ανοιχτά για τη σεξουαλική της ταυτότητα. Το τόλμησε την Κυριακή, στη Sunday Mirror. «Μπορώ, επιτέλους, να αναπνεύσω», έγραψε στο Instagram μόλις η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο Διαδίκτυο. «Νιώθω πως θα εκραγώ από ενθουσιασμό. Αυτό το ταξίδι ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής μου. Το να ζεις με κάθε είδους φόβο, είναι εξουθενωτικό».
Εκρυβε την αλήθεια της, 34 ολόκληρα χρόνια – σήμερα είναι 52 ετών. Το γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ αυτό το λυτρωτικό «coming out», το εξήγησε στη βρετανική εφημερίδα. Στον στρατό, στον οποίο ονειρευόταν να καταταγεί από τότε που ήταν 14, οι γκέι, άνδρες και γυναίκες, δεν είχαν θέση. Αν αποκαλυπτόταν, θα τη συλλάμβαναν, θα την περνούσαν από στρατοδικείο και -στην καλύτερη- θα την έδιωχναν. Μπορεί και να κατέληγε στη φυλακή. Η ομοφοβία ήταν ακόμη πιο έντονη στα ‘80s, επειδή υπήρχε και ο φόβος του Aids. Στα σχολεία είχε απαγορευτεί δια νόμου κάθε θετική αναφορά στην ομοφυλοφιλία: από το 1988 έως το 2003 στην Αγγλία και την Ουαλία, και έως το 2000 στη Σκωτία.
Το 2000 ο νόμος περί απόταξης των γκέι στις Ενοπλες Δυνάμεις, καταργήθηκε. Αλλά η Χολμς συνέχισε να κρύβει την αλήθεια της. «Δεν γνώριζα προσωπικά κανέναν άνθρωπο στα σπορ που να είναι ομοφυλόφιλος. Και δεν τολμούσα να ρωτήσω, αν υπήρχε κάποιου είδους τιμωρία για εμάς, είτε από τη δική μας ομοσπονδία στίβου, είτε από τη διεθνή. Οταν κατέκτησα τα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, ήμουν τρομοκρατημένη. Χιλιάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί (στο Λονδίνο) για να με υποδεχτούν. Μέχρι και… τανκς από τον στρατό είχαν φέρει. Μπήκαμε σε ένα λεωφορείο με τα μετάλλια, τα οποία ονειρευόμουν από παιδί, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν, μην τυχόν κάποιος μαρτυρήσει ότι είχα σχέσεις με γυναίκες, ενώ ήμουν στον στρατό».
Δεν είναι μόνον οι συνθήκες, σαν αυτές που αντιμετώπισε η πρώην πρωταθλήτρια, που σου απαγορεύουν να εκφράζεσαι ανοιχτά για τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις. Οι κοινωνικές αντιλήψεις με τις οποίες μεγάλωσε κάποιος, είναι μια «φυλακή», από την οποία δεν είναι εύκολο να αποδράσει. Σύμφωνα με στοιχεία έρευνας (του 2020) που δημοσίευσε τον περασμένο μήνα το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής του Ηνωμένου Βασιλείου, άνθρωποι της γενιάς της Χολμς είναι πολύ πιο διστακτικοί στο να δηλώσουν ομοφυλόφιλοι, από ό,τι οι νεαρότεροι. Στις ηλικίες 50-64 το έχει τολμήσει το 2%, ενώ στις ηλικίες 25-34, το 4,5%. Σε κάθε περίπτωση, τα ποσοστά είναι εξαιρετικά χαμηλά. Και αυτό, όπως τονίζει η Telegraph, δείχνει ότι πολλοί απ’ όσους μεγάλωσαν σε πιο ομοφοβικούς καιρούς, γερνούν με το φόβο της αποκάλυψης.
Η Χολμς, κάτοχος 19 Ολυμπιακών, ευρωπαϊκών και κοινοπολιτειακών μεταλλίων, που κρατούσε το βρετανικό ρεκόρ στα 800 μέτρα μέχρι πέρυσι, αποσύρθηκε από τους στίβους το 2005. Το ότι πέρασε άλλα 17 χρόνια στη σιωπή που τη βασάνιζε, δεν οφείλεται στο ότι ήταν επίτιμη συνταγματάρχης -ακόμη είναι-, αλλά στο ότι ντρεπόταν τον περίγυρό της. Σκεφτόταν ότι κοντινοί της άνθρωποι θα νιώσουν πως όλα αυτά τα χρόνια δεν τους εμπιστευόταν αρκετά, ώστε να μοιραστεί το μυστικό της μαζί τους.
Ο τόπος στον οποίο ζει κανείς, είναι μια πολύ σοβαρή παράμετρος, που ενθαρρύνει, ή αποτρέπει, τέτοιου είδους αποκαλύψεις. Στην «ανοιχτόμυαλη» Αυστραλία, το 2018, η λίγκα του ράγκμπι (NRL) είχε «ανεβάσει» στην ιστοσελίδα της φωτογραφία με το φλογερό φιλί δυο αθλητριών, που ήταν αντίπαλες στον αγώνα, αλλά «ζευγάρι» στη ζωή. Στα (ελάχιστα) αρνητικά σχόλια χρηστών του Ιντερνετ, είχε απαντήσει: «Αν μπορούμε να ποστάρουμε φωτογραφία του Κούπερ Κρονκ και της γυναίκας του, Τάρα, να φιλιούνται, τότε μπορούμε να μοιραστούμε και αυτή την ιδιαίτερη στιγμή της Καρίνα Μπράουν και της Βανέσα Φολιάκι». Αλλά στην Ινδία, ένα χρόνο αργότερα, όταν η κορυφαία σπρίντερ της χώρας, Ντούτι Τσαντ, δημοσιοποίησε τον έρωτά της για μια γυναίκα, την αποκήρυξε ακόμη και η ίδια της η μάνα. Η αθλήτρια αναγκάστηκε να αλλάξει πόλη, όπως έγραψε η Indian Express. Στη Ρωσία του Πούτιν, η ομοφυλοφιλία διώκεται δια νόμου από το 2013.
Είναι και θέμα χαρακτήρα. Η γενναία Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, 18 φορές πρωταθλήτρια Γκραν-Σλαμ, είχε μιλήσει περήφανα (στη New York Daily) για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις από το 1981: σε μία εποχή που ακόμη και οι σπορτκάστερ στα μεγάλα τουρνουά τένις σκανδαλίζονταν, όταν έβλεπαν την εκάστοτε σύντροφό της να την παρακολουθεί από το «μπουθ» της. Δεν την ένοιαζε. Πολλά χρόνια αργότερα, το 2015, τους κάλεσε και στον γάμο της με την πρώην «Μις Ρωσία», Τζούλια Λεμίγκοβα. «Είναι μια πολύ απελευθερωτική εμπειρία», είχε τονίσει. «Δεν έχω ακούσει, ποτέ, κανέναν να λέει ‘εύχομαι να είχα μείνει στην ντουλάπα’».
Η αποκάλυψη ήταν λυτρωτική και για τη Χολμς, η οποία το 2003, πριν από το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου της Γαλλίας, είχε αυτοτραυματιστεί με ένα ψαλίδι. Το εξομολογήθηκε στη Sunday Mirror: «Επρεπε να το κάνω αυτό, για μένα. Ξεφορτώθηκα αυτόν τον φόβο. Ζούσα τη ζωή μου, αλλά με σκότωνε, το ότι δεν μπορούσα να μιλήσω δημόσια. Εχουν υπάρξει πολλές σκοτεινές ημέρες. Υπήρχαν στιγμές, που ήθελα να φωνάξω και να πω δυνατά ότι είμαι γκέι, αλλά δεν μπορούσα. Τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλύψω τον πραγματικό μου εαυτό».
«Γύρισε» και ένα ντοκιμαντέρ, για το ITV, για να βοηθήσει τους ανθρώπους «να ζήσουν την αληθινή τους ζωή». Θα μεταδοθεί μέσα στις επόμενες μέρες.