Στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης ο Τζουλέν Λοπετέγκι έσερνε τη βαλίτσα του κατηφής και μόνος, σε μεγάλη απόσταση από τα «μπουλούκια» των παικτών του και τους παράγοντες της Ρεάλ, που συνόδευσαν την αποστολή της «Βασίλισσας» στο «Καμπ Νου». Το βιντεάκι της μοναξιάς του κάνει από χθες το γύρο του Διαδικτύου. Είχε καταλάβει, τι τον περίμενε κατά την επιστροφή του στη Μαδρίτη. Κι αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω, δεν θα επέτρεπε ξανά στον εαυτό του να παρασυρθεί από τα μεγάλα λόγια του προέδρου Φλορεντίνο Πέρεθ.
Εγκατέλειψε την εθνική ομάδα της Ισπανίας (με τρόπο, μάλιστα, που του έκλεισε για πάντα την πόρτα της ισπανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας), για να αναλάβει μια Ρεάλ χωρίς τον Κριστιάνο Ρονάλντο, χωρίς ουσιαστική ενίσχυση στις μετεγγραφές, κορεσμένη από επιτυχίες και με βασικά της στελέχη (Μόντριτς, Σέρχιο Ράμος, Μπενζεμά κ.ά.) να μη βρίσκονται στην πρώτη τους νιότη. Υπερεκτίμησε τον εαυτό του και δέχτηκε να λύσει ένα πρόβλημα που είχε κάνει τον διορατικό Ζινεντίν Ζιντάν να… το βάλει στα πόδια.
Είναι φοβερό, πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει μια ομάδα μέσα σε πέντε μήνες. Στις 26 Μαΐου η Κούπα του Champions League λαμποκοπούσε στα χέρια των παικτών της «Βασίλισσας» για τρίτη διαδοχική σεζόν. Σήμερα η Ρεάλ, έπειτα από δέκα αγώνες πρωταθλήματος, είναι ένατη στη βαθμολογία, πίσω από τη Λεβάντε και τη Χετάφε. Μετράει μόλις τέσσερις νίκες και έχει πετύχει 14 γκολ – τα μισά απ’ όσα η Μπαρτσελόνα. Για πρώτη φορά μετά το 2009 συμπλήρωσε πέντε παιχνίδια στη La Liga χωρίς νίκη, και για τρίτη φορά στα 116 χρόνια της ιστορίας της δεν βρήκε το δρόμο προς τα δίχτυα σε τέσσερα διαδοχικά ματς. Σε όλες τις διοργανώσεις, ο Λοπετέγκι έχει έξι ήττες σε 14 επίσημους αγώνες. Εξι ήττες έχει και ο Ερνέστο Βαλβέρδε στην Μπαρτσελόνα, αλλά… σε 73 αγώνες: από το καλοκαίρι του 2017.
Η φυγή του Ρονάλντο εξηγεί, εν μέρει, τα χάλια της Ρεάλ. Οπως τόνισε και ο Πεπ Γκουαρντιόλα, μαζί του πέταξαν μακριά από το «Μπερναμπέου» καμιά πενηνταριά γκολ τη σεζόν. Ο Μπενζεμά σκοράρει μόνον όταν έχει κέφια. Ο Μπέιλ είναι εξαιρετικά «εύθραυστος». Ολο τραυματίζεται. Ο Ασένσιο, ποτέ δεν ήταν γκολτζής. Δεν είναι, καν, σταθερός σε απόδοση. Ο Μαριάνο Ντίαθ δεν μπορεί να γίνει Κριστιάνο, από τη μια μέρα στην άλλη, απλώς και μόνο επειδή κληρονόμησε τη φανέλα με το «7». Ο Βινίσιους Τζούνιορ είναι, ακόμη, πιτσιρικάς. Εάν βάλουμε στην εξίσωση και το ντεφορμάρισμα του Μόντριτς, έχουμε την απάντηση στο γιατί η Ρεάλ δυσκολεύεται με το γκολ.
Δεν φταίει, όμως, μόνον η απουσία του «CR7». Είναι και η μεσοαμυντική γραμμή της Ρεάλ… ξέφραγο αμπέλι. Φάνηκε καθαρά στην κυριακάτικη «πεντάρα» από την Μπαρτσελόνα. Στο πρώτο γκολ, μάλιστα, δέκα παίκτες των Καταλανών αλλάζουν -σχεδόν ανενόχλητοι- 30 φορές τη μπάλα, προτού αυτή καταλήξει στα δίχτυα των Μαδριλένων. Σε Classico, αυτό, δεν ξανάγινε. Ακόμη και η Βικτόρια Πλζεν της έβαλε γκολ και της έκανε ένα σωρό φάσεις στο «Μπερναμπέου». Το μεγάλο πρόβλημα της Ρεάλ είναι ότι, πια, δεν έχει τον Ζινεντίν Ζιντάν στον πάγκο της. Ή κάποιον σαν αυτόν. Ο «Ζιζού» είχε τον τρόπο, παίκτες όπως ο Νάτσο, ο Λούκας Βάσκεθ, ο Βαράν, ο Ισκο, να τους κάνει να μοιάζουν με γίγαντες στο χορτάρι. Ο Λοπετέγκι δεν τον έχει. Μπορεί να είναι καλύτερος τεχνικός από τον Ζιντάν (έχει θητεύσει δίπλα στον στον Αλφρέντο ντι Στέφανο και τον Κρόιφ), όμως υστερεί σε προσωπικότητα.
Το λάθος είναι του προέδρου Πέρεθ, που τον επέλεξε. Αλλωστε, το βιογραφικό του «φώναζε»: ο Βάσκος δεν διακρίθηκε σε κανένα σύλλογο, ποτέ. Τη φήμη του την απέκτησε δουλεύοντας (εξαιρετικά) στις εθνικές ομάδες της Ισπανίας, από το 2003: στις Κ-17, Κ-19, Κ-20 και Κ-21. Την εθνική Ανδρών την ανέλαβε τον Ιούλιο του 2016, εφαρμόζοντας copy-paste το αγωνιστικό μοντέλο του Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Οπου χρειάστηκε να φτιάξει ένα δικό του, απέτυχε. Στη Ράγιο Βαγεκάνο (Β’ Κατηγορίας) απολύθηκε σε 10 εβδομάδες. Τη Ρεάλ Καστίγια (Γ’ Κατηγορίας) δεν κατόρθωσε να την προβιβάσει. Από την Πόρτο έφυγε στα μέσα της δεύτερης σεζόν του. Η Ρεάλ Μαδρίτης, που έπαιζε για τον Κριστιάνο, έπρεπε να ανακαλύψει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού χωρίς αυτόν. Είχε ανάγκη από έναν κατασκευαστή – όχι από διαχειριστή ομάδας.
Εναν κατασκευαστή, όπως ο Βαλβέρδε. Που χρειάστηκε -κι αυτός- να αναθεωρήσει το αγωνιστικό πλάνο της Μπαρτσελόνα μετά τη φυγή του Νεϊμάρ στην Παρί και την αποχώρηση του Ινιέστα. Αν και πέρασε ένα χρονικό διάστημα αμφισβήτησης, πλέον όλοι παραδέχονται ότι τα καταφέρνει περίφημα. Ακόμη και χωρίς τον Μέσι, στο Classico η ομάδα του θύμιζε, κάποιες στιγμές, την έκδοση της χρυσής τετραετίας του Γκουαρντιόλα.
Κατασκευαστής είναι και ο Κόντε, ο επικρατέστερος διάδοχος του Λοπετέγκι. Αλλά, ο Ιταλός έχει μια κακή συνήθεια: να τσακώνεται με τις «βεντέτες». Εάν ο Πέρεθ έμαθε για το σχόλιο του αρχηγού της Ρεάλ σχετικά με τον πρώην προπονητή της Τσέλσι και της Γιουβέντους, θα πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη του: «Ο Κόντε; Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Μερικές φορές είναι προτιμότερο να ξέρεις πώς να διαχειριστείς τα αποδυτήρια μιας ομάδας, από το να έχεις γνώσεις ως προπονητής».