Ενα ειρωνικό -το λες και απειλητικό- πανό έξω από την Κοντινάσα (το αθλητικό κέντρο και τα γραφεία της Φιορεντίνα), που έγραφε ότι «όποιος ονειρευόταν πάντα τη Γιούβε θα έχει για πάντα την αγάπη μας», και μια αφίσα στην Πόντε Βέκιο (τη μεσαιωνική γέφυρα – σύμβολο της Φλωρεντίας), που εμφάνιζε τον πρόεδρο του συλλόγου, Ρόκο Κομίσο, με τη μορφή κλόουν (πρόλαβε να κάνει τον γύρο του Διαδικτύου προτού την κατεβάσει η αστυνομία), συνοψίζουν τα αισθήματα με τα οποία οι «Βιόλα» υποδέχθηκαν την είδηση της μεταγραφής του Ντούσαν Βλάχοβιτς στη μισητή Γιουβέντους.
Ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας -φανατικός οπαδός της Φιορεντίνα-, Ματέο Ρέντσι, ξέσπασε on-camera: «Είμαι στον “αέρα”, ή μπορώ να βρίσω; Είναι μέρα πένθους για την πόλη και την ομάδα. Ημουν 15 ετών όταν ο Μπάτζιο πουλήθηκε στη Γιουβέντους, κι εγώ διαδήλωνα στην Πιάτσα Σαβοναρόλα. Είμαι έξαλλος. Δώσαμε τον Μπερναρντέσκι και τον Κιέζα. Τους δίνουμε όλους στη Γιουβέντους. Τουλάχιστον, δώστε τους σε κάποια άλλη ομάδα. Τι είναι η Φιορεντίνα, δηλαδή; Υποκατάστημα (της Γιουβέντους);».
Το μίσος για τη Γιουβέντους που υπάρχει στην Τοσκάνη, δεν θα το συναντήσει κανείς πουθενά αλλού στην Ιταλία. Ούτε στη Νάπολι, ούτε στο Μιλάνο, ή τη Ρώμη. Το όνομα της «Γηραιάς Κυρίας» είναι… απαγορευμένο στη Φλωρεντία. Σε εκείνα τα μέρη, τους οπαδούς των «μπιανκονέρι» τους αποκαλούν «κλέφτες» και «καμπούρηδες». Τα ματς Φιορεντίνα – Γιουβέντους στο «Αρτέμιο Φράνκι» είναι, συνήθως, επεισοδιακά. Και όλοι γιορτάζουν «με την ψυχή τους» τις ήττες της ομάδας του Τορίνο, απ’ όποιον αντίπαλο κι αν προέρχονται.
Οι ιστορικοί του ποδοσφαίρου ισχυρίζονται ότι οι ρίζες του μίσους βρίσκονται σε έναν αγώνα του 1928, στον οποίο η Γιουβέντους δεν είχε σεβαστεί τη Φιορεντίνα, και της είχε βάλει 11 γκολ. Ακόμη κι αν έχουν δίκιο, η έχθρα φούντωσε πολλές δεκαετίες αργότερα, εξαιτίας τριών γεγονότων.
– Τη σεζόν 1981-1982 η Φιορεντίνα ήταν έτοιμη να πανηγυρίσει το πρώτο της «Σκουντέτο» μετά το 1969. Αλλά το έχασε την τελευταία αγωνιστική, έπειτα από μια διαιτητική «σφαγή» σε βάρος της στο ματς με την Κάλιαρι. Πρωταθλήτρια στέφθηκε η Γιουβέντους, με διαφορά ενός βαθμού.
– Στον (διπλό) τελικό του Κυπέλλου UEFA, το 1990, η Φιορεντίνα έχασε το τρόπαιο, πάλι από τη Γιουβέντους, έχοντας πάλι πολλά παράπονα από τη διαιτησία στο πρώτο παιχνίδι των δύο ομάδων.
– Λίγους μήνες μετά, το καλοκαίρι του 1990, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, το καμάρι των «Βιόλα», έβγαλε τη μοβ φανέλα για να φορέσει την ασπρόμαυρη. Η Φιορεντίνα είχε απόλυτη ανάγκη τα χρήματα αυτής της μεταγραφής, όμως οι οπαδοί της δεν το είδαν έτσι. Οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για την «αρπαγή» του «μικρού Βούδα» κράτησαν μέρες, και οι συγκρούσεις με την αστυνομία ήταν αιματηρές. Ο (τότε) πρόεδρος του συλλόγου, Ρανιέρι Ποντέλο, δεν ένιωσε ασφαλής ποτέ ξανά, ακόμη και μετά την παραίτησή του.
Δεν ήταν η πρώτη, ούτε η τελευταία, φορά που η πάμπλουτη Γιουβέντους εκμεταλλεύτηκε την οικονομική στενότητα της Φιορεντίνα. Το δρομολόγιο Φλωρεντία – Τορίνο το έχουν κάνει, από το 1959 μέχρι σήμερα, 19 παίκτες των «Βιόλα», που αναζητούσαν καλύτερες προοπτικές καριέρας και περισσότερα χρήματα. Η Φιορεντίνα έχει να επιδείξει μόλις δύο πρωταθλήματα (1956, 1969), έξι Κύπελλα Ιταλίας (το πιο πρόσφατο, το 2001) και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1961). Ενώ η Γιούβε, 59 εγχώρια και 8 ευρωπαϊκά τρόπαια.
Ο πρώτος «προδότης» ήταν ο Σέρτζιο Τσερβάτο, το 1959. Μέλος της ομάδας που κατέκτησε τον τίτλο του 1956 και έχασε στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1957, αποχώρησε για τη Γιουβέντους έπειτα από 400+ συμμετοχές με τη Φιορεντίνα. Οι «Βιόλα» τον συγχώρεσαν μόνο… στην κηδεία του (2005), με δάκρυα στα μάτια. Εκείνη τη χρονιά (2005) ήταν η σειρά του Τζόρτζιο Κιελίνι να φύγει για το Τορίνο. Στη Φλωρεντία έμεινε για μόλις μια σεζόν. Το 2009 πήρε μεταγραφή ο Φελίπε Μέλο. Κι αυτός έπαιξε στο «Αρτέμιο Φράνκι» μόνο μια χρονιά. Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, ο Χουάν Κουαδράδο (2015), ο Φεντερίκο Μπερναρντέσκι (2017) και ο Φεντερίκο Κιέζα (2020).
Οι οπαδοί της Φιορεντίνα κουράστηκαν να βλέπουν τους καλύτερους παίκτες της ομάδας τους να φορούν τη φανέλα της μισητής Γιουβέντους προτού, καν, προλάβουν να τους χαρούν. Και τώρα, η απώλεια του Βλάχοβιτς ξεχείλισε το ποτήρι της οργής τους. Ο υπερταλαντούχος σέρβος φορ αποκτήθηκε στα 18α γενέθλιά του: 28 Ιανουαρίου του 2018. Αργησε να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον, άρχισε να δείχνει την αξία του στην επόμενη σεζόν (2019-2020), και πέρυσι ήρθε η «εκτόξευση». Το 2021 ισοφάρισε το ρεκόρ των 33 τερμάτων μέσα σε ένα ημερολογιακό έτος στη Serie A, το οποίο ο Κριστιάνο Ρονάλντο είχε πετύχει το 2020. Ηταν ο δεύτερος πιο παραγωγικός σκόρερ της χρονιάς στα 5 κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης, πίσω από τον φοβερό Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι της Μπάγερν Μονάχου. Η μεγάλη ελπίδα των «Βιόλα» για καλύτερες μέρες. Ο διάδοχος του Ντανιέλ Μπατιστούτα (αργεντινός θρύλος των ’90s) στις καρδιές τους.
Το περίμεναν, καθώς πετύχαινε το ένα γκολ πίσω από το άλλο, ότι δεν θα τον απολάμβαναν για πολύ καιρό ακόμη. Αλλά ήθελαν να πιστεύουν ότι δεν θα τον έχαναν πριν από το τέλος της σεζόν. Και, πάντως, όχι -κι αυτόν- από τη Γιουβέντους. Απογοητεύτηκαν αφάνταστα την Παρασκευή, τη μέρα που έκλεισε τα 22, όταν έμαθαν πως η «Γιούβε» ανακοίνωσε την απόκτησή του. Και καθόλου δεν τους παρηγορεί το γεγονός ότι η ομάδα τους θα κερδίσει από αυτή τη μεταγραφή, περίπου, 78 εκατ. ευρώ. Η Φιορεντίνα τον είχε αγοράσει έναντι 2 εκατ. ευρώ, και τον παραχωρεί με 80 (70 εκατ. ευρώ, συν 10 με τη μορφή μπόνους). Πρόκειται για την ακριβότερη πώληση στα χρονικά του ιταλικού συλλόγου.
Στον ίδιο τον παίκτη η Γιουβέντους συμφώνησε να καταβάλλει (μίνιμουμ) 7 εκατ. ευρώ ετησίως, σχεδόν εννέα φορές περισσότερα από τα 800.000 ευρώ το χρόνο που κέρδιζε στη Φλωρεντία. Στο πρόσωπό του βλέπει έναν Κριστιάνο, 15 χρόνια νεώτερο από τον Κριστιάνο. Θα του δώσει τη φανέλα με το «7», και θα γίνει ο «DV7», όπως γράφει ο ιταλικός Τύπος.
Ακόμη κι αν ο Ανιέλι προεξοφλεί κάτι αβέβαιο, όπως είναι το μέλλον, υπάρχει και το παρόν, που δικαιολογεί το ρίσκο της «επένδυσης»: στην εφετινή Serie A ο Βλάχοβιτς έχει σκοράρει, ήδη, 17 γκολ – όσα έχουν πετύχει όλοι οι βασικοί επιθετικοί της Γιουβέντους (Μοράτα, Ντιμπάλα, Κιέζα, Κιν) μαζί.