Ηταν 27 ετών και ακόμη έπαιζε μπάσκετ (στον Παναθηναϊκό), όταν ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τα διοικητικά του αθλήματος. Ως παράγων της Ομοσπονδίας Αθλοπαιδιών (για τα ομαδικά σπορ), το 1966. Τέσσερα χρόνια αργότερα πέρασε το κατώφλι της –νεοσύστατης, τότε– Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Για πάνω από μισό αιώνα συμμετείχε στις αποφάσεις για το άθλημα, στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του. Τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε ο απόλυτος μονάρχης του. Είτε κατείχε τη θέση του προέδρου της ΕΟΚ (1998-2002 και 2010-2021) είτε όχι.
Ακόμη και μετά την ψήφιση του νόμου Αυγενάκη για την υποχρεωτική αποχώρηση των «καρεκλοκένταυρων» αθλητικών παραγόντων, λίγοι πίστευαν πως θα έφτανε η μέρα που ο 82χρονος, σήμερα, Γιώργος Βασιλακόπουλος θα παρέδιδε –χαμογελαστός!– την εξουσία του. Επειδή πάντοτε έβρισκε τρόπους να κατατροπώνει τους εκάστοτε σφετεριστές του θρόνου του, γνωρίζοντας το «παιχνίδι» της πολιτικής στον αθλητισμό όσο κανείς. Αλλά αυτή η μέρα ήρθε χθες (Τρίτη), σηματοδοτώντας το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.
Υπήρξε ο σημαντικότερος παράγοντας του ελληνικού μπάσκετ – θα το παραδεχτούν και οι εχθροί του, που δεν είναι λίγοι. Επί των ημερών του οι Ελληνες αγάπησαν την πορτοκαλί μπάλα, την υιοθέτησαν ως το εθνικό τους σπορ, και η Ελλάδα κατέγραψε τεράστιες διεθνείς επιτυχίες. Εγινε παγκόσμια δύναμη. Ιδιοφυής, διπλωμάτης και ακούραστος εργάτης, ο Βασιλακόπουλος κατάφερε να επενδύσει στο «έπος του ’87» (αντιθέτως με ό,τι συνέβη στο ελληνικό ποδόσφαιρο μετά τον θρίαμβο του 2004), με αποτέλεσμα το μπάσκετ να μας χαρίσει μυθικές στιγμές. Σε επίπεδο Εθνικών ομάδων (όλων των ηλικιακών κατηγοριών), αλλά και συλλόγων.
Ο ίδιος ο Βασιλακόπουλος αναρριχήθηκε στα διεθνή μπασκετικά κέντρα εξουσίας (πρόεδρος της FIBA Europe από το 2002 έως το 2010 και αντιπρόεδρος της FIBA από το 2006 έως το 2010), ενώ διετέλεσε και γενικός γραμματέας Αθλητισμού στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η «Ανοιξη» του ελληνικού μπάσκετ οφείλεται, εν πολλοίς, στην ισχυρή του προσωπικότητα. Το ίδιο, όμως, και η παρακμή του.
Οι θρίαμβοι, τους οποίους ο ίδιος πίστωνε αποκλειστικά στην αυθεντία του, τον άλλαξαν. Καμία γνώμη δεν ήταν σωστή, αν δεν συμφωνούσε με τη δική του. Κανένα μπόι δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα του, ούτε, καν, του Νίκου Γκάλη, ή του Παναγιώτη Γιαννάκη. Μόνο πίσω του. Το μπάσκετ έγινε προσωπικό του φέουδο, και στα γραφεία της ΕΟΚ ήταν καλοδεχούμενοι εκείνοι που, ποτέ, δεν του έφερναν αντίρρηση. Με μια σειρά από μεθοδεύσεις εξαφάνισε την αντιπολίτευση (από το 1998 κι έπειτα, το χαμηλότερο ποσοστό που συγκέντρωσε η παράταξή του ήταν το 90,7% του 2016), και κυβέρνησε δικτατορικά, με εμμονές και εμπάθεια.
Το 2018, στη διαμάχη του με τους Αγγελόπουλους, αρνήθηκε να κάνει την παραμικρή υποχώρηση, προτιμώντας να στερήσει από το πρωτάθλημα ένα brand όπως ο Ολυμπιακός. Και δεν… ίδρωσε το αυτί του, ούτε όταν άκουσε επαγγελματίες παίκτες να φωνάζουν στο γήπεδο συνθήματα εναντίον του. Το ίδιο και στην Εθνική: απομάκρυνε τον πιο επιτυχημένο της προπονητή, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, μόνο και μόνο για να περάσει το δικό του.
Οφειλε να έχει προετοιμάσει τη διάδοχη κατάσταση –αυτό κάνουν οι σωστοί ηγέτες–, όμως εκείνος, ακόμη και στα 80 του, φρόντιζε να κρατάει μακριά όλους όσοι θα μπορούσαν να θαμπώσουν τον ήλιο του. Αλλωστε, με τις περισσότερες από τις παλιές δόξες του αθλήματος είχε έρθει σε ρήξη. Ακόμη κι όταν το τέλος της παραγοντικής του καριέρας ήταν, πια, αναπόφευκτο, με τα ηλικιακά όρια που τέθηκαν, δεν σκέφτηκε ούτε την υστεροφημία του ούτε το καλό του μπάσκετ. Εδώ και ένα χρόνο, περίπου, είχε έναν, μόνο, στόχο: να παραμείνει «γαντζωμένος» στην προεδρική καρέκλα, για όσο το δυνατόν πιο πολύ. Κέρδισε μερικούς μήνες, όμως έχασε αρκετούς από τους τελευταίους συλλόγους που του είχαν μείνει πιστοί. Στις εκλογές της Κυριακής, κανένας από τους παλιούς του συνεργάτες που υπήρχαν στους συνδυασμούς δεν εξελέγη. Και ο «εκλεκτός» του για την προεδρία, Αγγελος Παπανικολάου, δεν εξασφάλισε ούτε μια θέση στο ΔΣ.
Την παλαιότερη συνεργασία του με τον Βασιλακόπουλο –υπήρξε σύμβουλός του ως έμμισθος υπάλληλος της Ομοσπονδίας– φαίνεται πως πλήρωσε στην κάλπη και ο Παναγιώτης Φασούλας. Ηταν έκπληξη, που η συστράτευσή του με τον Γκάλη, τον Χριστοδούλου («αγαπημένο παιδί» του πρώην προέδρου) και τον Ιωάννου δεν έπεισε την κοινωνία του μπάσκετ να τον εμπιστευθεί. Δεν τον ψήφισε η πόλη του, η Θεσσαλονίκη, ενώ δεν τον υποστήριξε ούτε ο Ολυμπιακός. Κι ο Αρης επέλεξε άλλη παράταξη, από εκείνη του Γκάλη. Ο,τι θύμιζε τον Βασιλακόπουλο σαρώθηκε από τον άνεμο της αλλαγής.
Ο συνδυασμός του επιχειρηματία Βαγγέλη Λιόλιου, χρηματοδότη και πρώην διοικητικού ηγέτη του Προμηθέα, με πολύ πιο «φτωχό» παρελθόν στο άθλημα, κατέκτησε άνετα την αυτοδυναμία στο νέο ΔΣ. Πάλι δεν θα υπάρχει αντιπολίτευση. Τη φορά αυτή, όχι επειδή θα τη φιμώσει ο νέος πρόεδρος, αλλά γιατί ο ηττημένος των εκλογών δεν φαίνεται πρόθυμος να παίξει τον ρόλο του, για το καλό του μπάσκετ. Η νέα ΕΟΚ συνεδρίασε για πρώτη φορά με απόντα τον Φασούλα, που επικαλέστηκε δουλειές στο εξωτερικό και, στη συνέχεια, ενημέρωσε ότι δεν προτίθεται να συμμετάσχει προσωπικά στο ΔΣ, στο οποίο εξελέγη. Αν και αργότερα «τα γύρισε», επειδή κατάλαβε πόσο άσχημα ακούστηκε στ’ αυτιά των 180 σωματείων που τον τίμησαν με την ψήφο τους, οι πραγματικές του προθέσεις είχαν προδοθεί.
Είχε φανεί, ήδη από την προεκλογική περίοδο, ότι η συνεργασία για ένα καλύτερο «αύριο» στο ελληνικό μπάσκετ δεν ήταν το βασικό ζητούμενο. Οταν ο Λιόλιος πρότεινε για τη θέση του μεταβατικού προέδρου της ΕΟΚ (μέχρι να γίνουν οι εκλογές) τον Νίκο Φιλίππου, ο Φασούλας δεν… ενθουσιάστηκε στο άκουσμα του ονόματος του παλιού συμπαίκτη και κουμπάρου του. Δήλωσε ότι θα προτιμούσε να αναλάβει την προσωρινή διοίκηση ο ίδιος. Και οι υποψήφιοι πρόεδροι δεν είχαν καταφέρει να συμφωνήσουν, ούτε στο πρόσωπο του Παναγιώτη Γιαννάκη.
Ο,τι κακό προκάλεσε στην υστεροφημία του ο Βασιλακόπουλος, μπορεί να το διορθώσουν για χάρη του οι αντίπαλοί του.