Το ταξίδι της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντομπάσκετ ολοκληρώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής με μια «ανώδυνη», αλλά απογοητευτική, ήττα (73-69) από το Μαυροβούνιο των 600.000 κατοίκων. Εστω με 10 παίκτες διαθέσιμους, και χωρίς τον Θανάση Αντετοκούνμπο που είχε αγωνιστεί τραυματίας στα δυο προηγούμενα ματς, η ελληνική ομάδα δεν θα είχε χάσει αυτό το παιχνίδι, αν ο δρόμος προς τους προημιτελικούς ήταν ακόμη ανοιχτός. Δεν θα είχε τερματίσει στη 15η θέση – τη χειρότερη στην ιστορία της στη διοργάνωση. Και σε αυτή την περίπτωση, ίσως να μην ήμασταν τόσο αυστηροί μαζί της.
Θα σκεφτόμασταν ότι η «μισή» Εθνική, που αγωνίστηκε στη Μανίλα χωρίς τον Γιάννη και τον Κώστα Αντετοκούνμπο, τον Κώστα Σλούκα, τον Νικ Καλάθη, τον Ντίνο Μήτογλου, τον Τάιλερ Ντόρσεϊ και τον Δημήτρη Αγραβάνη, δεν κατάφερε κάτι λιγότερο από εκείνη του 2019 στην Κίνα. Που είχε και Γιάννη, και Σλούκα, και Καλάθη, και Πρίντεζη, και Μπουρούση. Οτι με σύνθεση έκτακτης ανάγκης ξεπέρασε τον εαυτό της, τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο, καταστροφικό δεκάλεπτο του αγώνα με τη Λιθουανία. Οτι όλοι, ανεξαιρέτως, οι παρόντες, που θυσίασαν τις διακοπές τους για να υπηρετήσουν το ελληνικό μπάσκετ, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.
Σε αυτό το Μουντομπάσκετ η Εθνική μας ήταν (σχεδόν) καταδικασμένη, έχοντας να αντιμετωπίσει σημαντικές απουσίες και ένα βουνό από προβλήματα. Δεν μας έδωσε κάποια υπόσχεση που δεν τήρησε. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες, των 14 τελευταίων ετών, οι οποίες -θεωρητικά- είχαν όλα τα φόντα για να διακριθούν. Οπότε, αντί να κατηγορούμε αυτούς που δεν κατάφεραν το ακατόρθωτο, ας τολμήσουμε, επιτέλους, να αντικρίσουμε την πραγματικότητα: το ελληνικό μπάσκετ -το λεγόμενο «σκεπτόμενο μπάσκετ»- είναι, πια, ντεμοντέ.
Ακόμη κι αν φορούσαν σορτσάκι οι σπουδαιότεροι εκφραστές του (ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Ζήσης…), είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαν να επαναλάβουν τους θριάμβους της εποχής τους. Γιατί στο σύγχρονο μπάσκετ, το παν είναι το σουτ και η αθλητικότητα. Σουτέρ δεν διαθέτουμε, παρά μόνο κάποιους περιστασιακούς. Που τη μια μέρα θα «τα βάλουν», και την άλλη θα… σπάσουν τα καλάθια. Για αθλητικότητα και δύναμη, ούτε λόγος. Ποιος Ελληνας -εκτός από τον Γιάννη, βεβαίως- μπορεί να τα βάλει με τα «θηρία» που έχουν κατακυριεύσει τα παρκέ; Ενα καλό παράδειγμα μοντέρνας ομάδας είναι η Λιθουανία, η οποία, παρά τις απουσίες της, μας έστειλε πίσω στο σπίτι.
Το μπάσκετ που πριν από 17χρόνια μας έφτασε στον τελικό της Σαϊτάμα, πλέον δεν κερδίζει τα ματς. Επιπλέον, το ελληνικό μπάσκετ έχει πάψει να παράγει παίκτες παγκόσμιου βεληνεκούς – το «γιατί» είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση. Θυμηθείτε το ρόστερ της Εθνικής που είχε αποκλείσει τις ΗΠΑ στον ημιτελικό, κι έπειτα σκεφτείτε αν κάποιος από τους σημερινούς διεθνείς μας -εκτός από τον Γιάννη, βεβαίως- θα «χωρούσε» σε εκείνη την ομάδα.
Τι σκέφτεται η ομοσπονδία για όλα αυτά; Να αλλάξει, πάλι, προπονητή. Το είπε, με τον τρόπο του, ο Βαγγέλης Λιόλιος, δηλώνοντας για την αποτυχία στη Μανίλα ότι «η ευθύνη είναι δική μου και της ΕΟΚ». Δική του επιλογή, και της ΕΟΚ, ήταν ο κόουτς, όχι οι παίκτες. Θα είναι άδικο για τον Δημήτρη Ιτούδη, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι θα ήθελε να παραμείνει στο πόστο του μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του (μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024). Πέρυσι στο Βερολίνο η Εθνική του αποκλείστηκε από την πανίσχυρη Γερμανία. Κι εφέτος συμμετείχε πρόθυμα σε μια «αποστολή αυτοκτονίας», που οι περισσότεροι προπονητές με το δικό του στάτους θα είχαν φροντίσει να αποφύγουν.
Η Εθνική εξασφάλισε, τουλάχιστον, την παρουσία της στο προολυμπιακό τουρνουά (ενδέχεται να γίνει στην Αθήνα). Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει, ποιοι θα δώσουν αυτή τη μάχη. Θα έχουν επιστρέψει, ο Σλούκας και ο Καλάθης; Θα έχει τελειώσει με τις υποχρεώσεις του στο ΝΒΑ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο; Θα είναι υγιής; Θα είναι παρών ο Κώστας Παπανικολάου, που παίζει ασταμάτητα χειμώνα – καλοκαίρι; Θα καταφέρουν να ανταποκριθούν οι διεθνείς, σε μια διοργάνωση που θα διεξαχθεί αμέσως μετά τη λήξη μιας εξοντωτικής σεζόν;
Ενα είναι βέβαιο. Οτι οι παίκτες που αγωνίστηκαν στη Μανίλα, δεν αξίζουν τα απαξιωτικά (έως και υβριστικά) σχόλια που διαβάζουν στα social media. Πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις. Αλλωστε, όπως έγραψε στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram ο Νίκος Γκάλης, «στην Εθνική ομάδα δεν είσαι δίπλα όταν κερδίζει, κι απέναντι όταν χάνει – είσαι δίπλα της πάντα».