Αλλη μία χρονιά πέρασε για τους Μπακς του Γιάννη Αντετοκούνμπο και άλλη μία αποτυχία. Η φετινή σειρά απέναντι στους Μαϊάμι Χιτ δεν ήταν καν σαν την περυσινή με τους Ράπτορς, όταν τα «Ελάφια» έφτασαν μία ανάσα από το προβάδισμα 3-0, από το οποίο καμία ομάδα στην ιστορία του NBA δεν έχει επιστρέψει. Οι Μπακς στην «φούσκα» του Ορλάντο ήταν κατώτεροι των περιστάσεων και απλώς χειρότεροι από τον αντίπαλο τους.
Ναι, μπορεί να είναι μόνο η δεύτερη χρονιά στην οποία η ομάδα του Greek Freak μπήκε ως φαβορί με όνειρα τίτλου στα playoffs, όμως είναι και η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην οποία, εκτός απροόπτου, ο Γιάννης θα ανακηρυχθεί MVP ολόκληρου του NBA.
Το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη αφορά αποκλειστικά την regular season και ο ελληνας mega star το δικαιούται. Αλλά αν ξέρουμε κάτι για τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, είναι πως από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε εύσημα θα παίρνει ο Γιάννης θα συνοδεύονται και με ένα: Ναι, αλλά… Τουλάχιστον μέχρι να κερδίσει ή έστω να φτάσει στους τελικούς του ΝΒΑ.
Ισως να φαίνεται άδικο, αλλά αυτός είναι ο νόμος στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Τα ίδια άκουγε και ο Τζόρνταν, τα ίδια άκουγε και ο Λεμπρόν, μέχρι τα 28 τους, όταν και οι δύο ανέβηκαν για πρώτη φορά στην κορυφή.
Τι φταίει λοιπόν; Σε ποιον πέφτει η ευθύνη; Στον Γιάννη ή στους συμπαίκτες του; Στον προπονητή Μάικ Μπουντενχόλζερ ή στη διοίκηση; Μα προφανώς, σε όλους.
Ο τραυματισμός του Αντετοκούνμπο ήταν μία άτυχης συγκυρία, όχι όμως αρκετός για να σταθεί σαν δικαιολογία για την συνολική απόδοση της ομάδας. Στο κάτω κάτω, τα τελευταία λεπτά του Γιάννη ήρθαν στο τέταρτο παιχνίδι, όταν τα «ελάφια» έχαναν 3-0 και στην ουσία είχαν ήδη ηττηθεί.
Φυσικά, ένας παίκτης με αυτό το ταλέντο και αυτά τα προσόντα δεν θα μπορούσε να έχει αρνητικό αντίκτυπο στο παιχνίδι. Κι όμως, τα στατιστικά λένε μία άλλη ιστορία. Στα λεπτά που ο Γιάννης ήταν στο παρκέ, είχε το χειρότερο στατιστικό plus/minus από κάθε άλλον παίκτη στη σειρά. Στα 119 λεπτά που έπαιξε, οι Μπακς συνολικά ήταν στους -34 πόντους.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο Αντετοκούνμπο ήταν ο χειρότερος παίκτης στο παρκέ, αλλά δείχνει πως το Μαϊάμι ήταν αρκετά αποτελεσματικό στην άμυνα του, όπως και το Τορόντο πέρυσι. Και όταν ο Γιάννης δεν τραβούσε, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπαικτών του δεν είχε την ικανότητα και τη συγκέντρωση για να παράγει αρκετούς πόντους.
Επίσης, η δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία των «Ελαφιών», αναπόφευκτα, φέρνει στο νου και ένα απλό, μα εξαιρετικά σημαντικό ερώτημα. Εν έτει 2020, που το μπάσκετ θυμίζει ελάχιστα το άθλημα των προηγούμενων δεκαετιών, μπορεί μια ομάδα να πάει μακριά στα play offs όταν ο ηγέτης της δεν μπορεί να σουτάρει; Θα δείξει.
Στη μεριά των Μπακς, το περισσότερο ξεφωνητό πρέπει να το έχει ακούσει ο προπονητής Μάικ Μπουντενχόλζερ. Χρειάστηκε η ομάδα του να φτάσει στο χείλος του γκρεμού, για να φορτώσει λίγα παραπάνω λεπτά στους βασικούς του παίκτες, όπως συνηθίζεται στα playoffs. Βέβαια, οι Χιτ έπαιζαν με τόση αυτοπεποίθηση, που μπορεί να επικρατούσαν ανεξαρτήτως της πεντάδας των Μπακς, αλλά το να παίζει ο MVP και Αμυντικός παίκτης της χρονιάς μόνο 35 λεπτά σε ένα καθοριστικής σημασίας παιχνίδι playoffs είναι ασυγχώρητο.
Για καλή και κακή του τύχη, ο Μπούντενχολζερ είναι ένας περίφημος προπονητής για την κανονική περίοδο. Το είχε αποδείξει όταν κέρδισε το πρώτο του βραβείο προπονητή της χρονιάς με τους Ατλάντα Χοκς, το 2015. Τότε, είχε καταφέρει με ένα μέτριο ρόστερ να παίξει πολύ όμορφο μπάσκετ και να κερδίσει 60 παιχνίδια, μαζί με το άκρως κολακευτικό παρατσούκλι των «Σπερς της Ανατολής»
Τι απέγινε εκείνη η ομάδα; Την «σκούπισε» 4-0 με μεγάλη ευκολία ο Λεμπρόν Τζέιμς στους τελικούς της Ανατολής. Οι φετινοί Μπακς ήταν καλύτεροι από εκείνους του Χοκς, έχοντας κάποια πραγματικά εντυπωσιακά στατιστικά και για αυτόν ακριβώς τον λόγο η ήττα τους ήταν τόσο αποκαρδιωτική, ίσως λανθασμένα.
Ο Γιάννης και ο Κρις Μίντλετον έπαιζαν μόνο 35 λεπτά γιατί Μπουντενχόλζερ εμπιστευόταν και έδινε χρόνο συμμετοχής σε δέκα παίκτες ανά παιχνίδι, πράγμα ανήκουστο για μία δύσκολη σειρά δεύτερου γύρου των play offs.
Μπορεί το σύστημα του Coach Bud να απογείωνε παίκτες σαν τον Πατ Κόνατον στην κανονική σεζόν, μα όταν ήρθαν τα δύσκολα, το Μιλγούοκι δεν είχε ούτε πέντε παίκτες στους οποίους μπορούσε να βασιστεί κάθε βράδυ.
Σίγουρα, τα «Ελάφια» θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση αν είχαν ακόμη τον Μάλκολμ Μπρόγκντον, έναν περιφερειακό παίκτη που μπορεί να βρει μόνος του το δικό του σουτ, να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του και πάνω απ΄όλα, έναν παίκτη που «δεν μασάει». Προφανώς, η διοίκηση είχε άλλη γνώμη και αντί να τον πληρώσει τα λεφτά που δικαιωματικά άξιζε, τον έστειλε στην Ιντιάνα το προηγούμενο καλοκαίρι και δεν τον αντικατέστησε επαρκώς.
Τώρα είναι, όμως, που αρχίζουν τα δύσκολα για τον general manager Τζον Χορστ, με το συμβόλαιο του Γιάννη να λήγει το επόμενο καλοκαίρι. Αν ο Greek Freak δεν υπογράψει σύντομα πρόωρη επέκταση, τότε το Μιλγούοκι έχει λιγότερο από 12 μήνες για να τον πείσει να μείνει.
Τα περιθώρια είναι στενά. Ούτε παραπανίσιος χώρος στο salary cap υπάρχει για κάποια προσθήκη, ούτε υπάρχουν διαθέσιμες περίσσειες επιλογές στο draft, για να χρησιμοποιηθούν σε κάποια ανταλλαγή. Αν θέλουν να κάνουν κάποια δραστική αλλαγή, οι Μπακς θα πρέπει να γίνουν δημιουργικοί, όπως ακριβώς έκανε το Μαϊάμι το προηγούμενο καλοκαίρι.
Για καλή τους τύχη, ο Γιάννης σε κάθε του συνέντευξη δείχνει πως σκέφτεται διαφορετικά από τους υπόλοιπους αμερικανούς σταρ. Δεν μεγάλωσε σαν αυτούς, δεν είναι φιλαράκια μαζί τους από τότε που τους ανταγωνιζόταν στο γυμνάσιο και δεν έχει επιδιώξει να τους μάθει καλύτερα.
Φαίνεται να έχει νοοτροπία παλιάς κοπής και οι αστέρες του παρελθόντος πολύ πιο δύσκολα άφηναν τις ομάδες στις οποίες ανδρώθηκαν. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως πάνω απ’ όλα, ο Γιάννης θέλει να κερδίσει και ως τώρα, το Μιλγούοκι δεν έχει δείξει πως είναι το σωστό μέρος για να το καταφέρει αυτό.