«Η Κίνα είναι η μόνη χώρα με την πρόθεση να αναδιαμορφώσει τη διεθνή τάξη, καθώς όλο και περισσότερο αποκτά την οικονομική, τη διπλωματική, τη στρατιωτική και την τεχνολογική δύναμη για να το κάνει. Το όραμα του Πεκίνου θα μας απομακρύνει από τις παγκόσμιες αξίες που έχουν διατηρήσει την ανάπτυξη του κόσμου τα τελευταία 75 χρόνια». Τα παραπάνω είπε ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν, σε εξ αναβολής ομιλία του στο Πανεπιστήμιο «Τζορτζ Ουάσιγκτον» μεσούντος του ρωσο-ουκρανικού πολέμου.
Ο αναγνώστης ήδη θα πρόσεξε ότι ο αμερικανός υπουργός, που τυγχάνει από τα επιφανέστερα πρόσωπα της διοίκησης Μπάιντεν, προσδιόρισε την Κίνα ως τη «μόνη χώρα» που επιδιώκει μεταβολή του διεθνούς status υπέρ αυτής. Το Κρεμλίνο ασφαλώς και δεν πρόκειται να αποκαλύψει τίποτε, ωστόσο ο Ζελένσκι πρέπει να προβληματιστεί από τη συγκεκριμένη δήλωση Μπλίνκεν, διότι βαραίνει περισσότερο από την –αναλόγου περιεχομένου, ας πούμε– δήλωση Κίσινγκερ.
Αν για τις ΗΠΑ η Ρωσία (χώρα εξαγωγική στα πετρελαιοειδή μεν, όχι όμως και εισαγωγική σε αμερικανικό χρέος) αδιαφορεί (ή αδυνατεί) για την προοπτική «αναδιαμόρφωσης της διεθνούς τάξης» και βρίσκεται σε τέλεια αντίθεση με την Κίνα, τότε η Ρωσία δεν παραμένει εν δυνάμει σύμμαχος των Αμερικανών, όποιο σχήμα και αν αποκτήσει η Ουκρανία στον χάρτη στο εγγύς μέλλον; Διότι η (καπιταλιστική) παγκοσμιοποίηση πρέπει να προχωρήσει – και αυτήν την ανάγκη την αποδεικνύουν όλες οι σχετιζόμενες με το διεθνές εμπόριο κρίσεις του παρόντος.
Ο Μπλίνκεν μίλησε για «ανταγωνιστικά οράματα» ΗΠΑ και Κίνας όσον αφορά «το μέλλον της διεθνούς κοινότητας», υπογραμμίζοντας ότι οι ΗΠΑ του Μπάιντεν προωθούν «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες», σε αντίθεση με τη «μονοκομματική» Κίνα του Σι η οποία, παρά την κομβική θέση της στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, γίνεται «ολοένα πιο επιθετική, επεκτατική και αυταρχική». Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στις παγκόσμιες μπίζνες πρέπει να είναι «δεσμευμένοι στη δημοκρατία και στα ανθρώπινα δικαιώματα». Ετσι ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Κίνας φαίνεται πως είναι και πολιτικός – υπαρξιακός θα λέγαμε, αν ο (αυθεντικός) κομμουνισμός δεν είχε πεθάνει το 1991 στη Ρωσία ή λίγο νωρίτερα (σχεδόν μαζί με τον Μάο) στην ίδια την Κίνα.
Φυσικά, ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών δεν έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα στην Κίνα. Δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να αποφύγουν τη σύγκρουση ή τον νέο Ψυχρό Πόλεμο». Και θα δεχθούν την Κίνα σαν μεγάλη δύναμη, υπό την προϋπόθεση του σεβασμού του διεθνούς δικαίου. Ο Μπλίνκεν χαρακτήρισε την αντιμετώπιση των υφισταμένων προβλημάτων υπόθεση «του αμέσου μέλλοντος» και τις σινο-αμερικανικές σχέσεις «πιο περίπλοκες από όλες τις άλλες» που έχουν σήμερα οι ΗΠΑ στον κόσμο. Η κινεζική απάντηση, σε επίπεδο πρεσβείας και όπως έγραψε το Politico, έκανε μνεία στην «κοινή κατανόηση» ώστε να επανέλθουν οι διμερείς σχέσεις «σε τροχιά υγιούς και σταθερής ανάπτυξης λίαν συντόμως».
Οταν ο Μπλίνκεν αναφέρθηκε στη συμμαχία Ρωσίας-Κίνας και στους όρκους αιώνιας φιλίας των Πούτιν-Σι λίγο προτού οι Ρώσοι εισβάλουν στην Ουκρανία, αποκαλύφθηκε ότι εκείνο το «η μόνη χώρα που απειλεί την παγκόσμια τάξη», που είπε στην εισαγωγή της ομιλίας του, μπορεί να αλλάξει αν η Κίνα αποφασίσει να σταματήσει το φλερτ με το Κρεμλίνο – τουλάχιστον αυτή είναι μία επιθυμητή στον Ζελένσκι ερμηνεία των δηλώσεων Μπλίνκεν. Αμα συνομιλήσουν ξανά από τηλεφώνου οι Μπάιντεν και Σι, όπως έκαναν τον περασμένο Νοέμβριο, ενδεχομένως να φωτιστούν καλύτερα οι προθέσεις του Πεκίνου σε αυτό το ζήτημα.
Πάντως η αμερικανική τακτική άσκησης γεωπολιτικού πρέσινγκ στην Κίνα εκδηλώθηκε στο πεδίο με την επίσκεψη Μπάιντεν στην Ασία. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατέληξε σε συμφωνία με 12 χώρες του Ινδο-Ειρηνικού, η οποία αποβλέπει σε περιφερειακή οικονομική συνεργασία στα μέτρα της Ουάσινγκτον, τόνισε όμως και την πρόθεση των ΗΠΑ να πολεμήσουν κυριολεκτικώς, με δικά τους στρατεύματα δηλαδή, σε περίπτωση εισβολής της Κίνας στην Ταϊβάν – κάτι που δεν έκαναν (ούτε, βέβαια, πρόκειται να κάνουν) οι Αμερικανοί στην περίπτωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Δυστυχώς για τον ουκρανό πρόεδρο, η αγωνία του για τα μηνύματα που εκπέμπει ο Λευκός Οίκος δεν θα καταπραϋνθεί, καθώς ο Μπλίνκεν ήταν σαφέστατος: «Ακόμη και αν ο πόλεμος του Πούτιν συνεχιστεί, εμείς θα παραμείνουμε συγκεντρωμένοι στη μεσοπρόθεσμα σοβαρότερη πρόκληση για τη διεθνή τάξη, πρόκληση που εκπορεύεται από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας».
Κατόπιν αυτών, μπορεί κανείς να συμπεράνει πως αναμένονται εξελίξεις στο Ουκρανικό.