Η Μέριλ Στριπ γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1949. Εκλεισε τα 69 της και μπαίνει στα 70. Τι μπορεί άραγε να περιμένει ακόμη μια γυναίκα που μοιάζει να τα έχει καταφέρει όλα; Είναι πλέον σαν να παίζει σε ένα γήπεδο μόνη της, τρέχοντας για να ξεπεράσει όχι κάποια άλλη πιο νέα ή πιο όμορφη ή πιο ταλαντούχα, αλλά τον ίδιο της τον εαυτό.
Η λίστα με τις υποψηφιότητές της είναι μεγάλη, αξίζει όμως να τις θυμηθούμε, κάνοντας παράλληλα μια ενδιαφέρουσα αναδρομή στη συναρπαστική παντοδυναμία της στα Οσκαρ:
Εχει βρεθεί 17 φορές υποψήφια για Οσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου και 4 για Οσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου.
Οι υποψηφιότητές της για Α’ Γυναικείου: «Ερωμένη του Γάλλου Υπολοχαγού» του Κάρελ Ράις (1982), «Η Εκλογή της Σόφι» του Αλαν Πάκουλα (1983), «H Εξαφάνιση της Κάρεν Σίλκγουντ» του Μάικ Νίκολς (1984), «Πέρα από την Αφρική» του Σίντνεϊ Πόλακ (1986), «Ξένοι στην ίδια πόλη» του Εκτορ Μπαμπένκο (1988), «Κραυγή στο σκοτάδι» του Φρεντ Σκεπίσι (1989), «Postcards from the Edge» του Μάικ Νίκολς (1991), «Οι Γέφυρες του Μάντισον» του Κλιντ Ιστγουντ (1996), «One True Thing» του Καρλ Φράνκλιν (1999), «Music of the Heart» του Γουες Κρέιβεν (2000), «O Διάβολος Φοράει Prada» του Ντέιβιντ Φράνκελ (2007), «Αμφιβολία» του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ (2009), «Julie & Julia» της Νόρα Εφρον (2010), «H Σιδηρά Κυρία» της Φιλίντα Λόιντ (2012), «Αύγουστος» του Τζον Γουελς (2014), «Florence: Φάλτσο Σοπράνο» του Στίβεν Φρίαρς (2017) και «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά» του Στίβεν Σπίλμπεργκ (2018).
Οι υποψηφιότητές της για Οσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου: «Ο Ελαφοκυνηγός» του Μάικλ Τσιμίνο (1979), «Κράμερ εναντίον Κράμερ» του Ρόμπερτ Μπέντον (1980), «Adaptation» του Σπάικ Τζόνζι (2002) και «Τα Μυστικά του Δάσους» του Ρομπ Μάρσαλ (2015).
Η ίδια πάντως, με το χιούμορ που τη διακρίνει, προκειμένου να μειώσει τον φθόνο των συναδέλφων της, έχει αυτοσαρκαστεί στο παρελθόν, λέγοντας: «τελικά δεν είναι και τόσο ωραίο να έχεις τόσες πολλές υποψηφιότητες. Σε ποιον αρέσει να χάνει ξανά και ξανά;». Αν το καλοσκεφτούμε, έχει δίκιο: στην αρχή της καριέρας της κέρδισε δύο Οσκαρ μέσα σε τρία χρόνια (για τα «Κράμερ Εναντίον Κράμερ» το 1980 και «Η Εκλογή της Σόφι» το 1983) και μετά έπρεπε να περιμένει 29 ολόκληρα χρόνια, ακούγοντας απλά το όνομά της ανάμεσα στις υποψηφιότητες, μέχρι να ξανακερδίσει με τη «Σιδηρά Κυρία» το 2012.
Η Στριπ έχει χάσει τόσα Οσκαρ από συνυποψήφιές της. Και παραλίγο να χάσει το πρώτο της, από τον ίδιο της τον εαυτό: τo ξέχασε στις τουαλέτες του Governor’s Ball, αμέσως μετά την απονομή. Γελάει πάντα όταν θυμάται ότι μπήκε τρέχοντας ξανά για να το ψάξει και το κρατούσαν οι καθαρίστριες!
Πέρα από το υποκριτικό, φημίζεται και για το ταλέντο που έχει στο να μαθαίνει πολύ εύκολα ξένες γλώσσες, ή έστω, σε άλλες περιπτώσεις, να ξεπατικώνει τέλεια δύσκολες προφορές. Αφησε τους πάντες έκθαμβους με την καταπληκτική πολωνική προφορά της στην ταινία «Η εκλογή της Σόφι» του Αλαν Πάκουλα που της χάρισε το δεύτερό της Οσκαρ.
Κι ένα από τα στοιχεία που την κάνουν τόσο δημοφιλή, είναι ότι δεν σνομπάρει, και δοκιμάζει πολλά διαφορετικά είδη ταινιών-και με έναν μαγικό τρόπο, όλοι οι πειραματισμοί τής βγαίνουν σε καλό. Από την απολαυστική της ερμηνεία στον ρόλο μιας σκύλας και παντοδύναμης διευθύντριας περιοδικού μόδας στο «Ο διάβολος φοράει Πράντα», μέχρι το ανάλαφρο μιούζικαλ «Mamma mia!», που δόξασε διεθνώς τις ομορφιές της Σκοπέλου και ανέδειξε ακόμα ένα ταλέντο της Στριπ, αυτό στον χορό και στο τραγούδι. Λες και δεν έφταναν όλα τα άλλα…
Μπορεί να μας έχει κάνει να κλάψουμε πολλές φορές με τις βαθιά ανθρώπινες ερμηνείες της, η ίδια όμως, μοιράστηκε μπροστά σε όλους μία πολύ ευάλωτη στιγμή της, κάνοντάς μας να συγκινηθούμε και εκτός μεγάλης οθόνης. Εμφανίστηκε στις Χρυσές Σφαίρες το 2017 και ο λόγος της άφησε εποχή: «η φωνή μου έχει κλείσει εντελώς. Να με συγχωρείτε που δεν μπορώ καλά καλά να μιλήσω έτσι που έχω βραχνιάσει, αλλά όλες αυτές τις ημέρες τις πέρασα θρηνώντας για τον χαμό της αγαπημένης μου φίλης Κάρι Φίσερ», είχε πει.
Ακόμα και τότε όμως, με εκείνη τη διακεκομμένη από την στενοχώρια φωνή, βρήκε τη δύναμη να μιλήσει εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ, και του πόσο η ίδια δεν μπορούσε να πιστέψει την άνοδό του στην εξουσία.
Αργότερα, ο Τραμπ είχε απαντήσει στις δηλώσεις της, λέγοντας ότι η Μέριλ Στριπ είναι «υπερεκτιμημένη». Ισως είναι ο μοναδικός άνθρωπος επί Γης που θα μπορούσε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο. Κερδίζοντας επάξια ένα Οσκαρ για τη συνολική του προσφορά στο βασίλειο της ανοησίας.