Παραδοσιακά μεγάλες οι μουσουλμανικές οικογένειες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, επλήγησαν βαριά από τον σεισμό στην περιοχή δίπλα στη συνοριογραμμή Τουρκίας και Συρίας. Και στις δύο χώρες οι αρμόδιοι φορείς προσπαθούν να καταλάβουν πόσα παιδιά έχουν ορφανέψει και συγχρόνως προβληματίζονται πώς θα τα φροντίσουν.
Προς το παρόν, τα ορφανεμένα παιδιά διαβιούν σε σκηνές στημένες στο ύπαιθρο και σε θαλάμους νοσοκομείων, ενώ κάποια διανυκτερεύουν σε αυτοκίνητα ή, σπανιότερα, σε αλώβητα από τον Εγκέλαδο σπίτια συγγενών τους. Την παραπάνω κατάσταση περιγράφει εκτενές ρεπορτάζ της Washington Post.
Οι φορείς της Συρίας είπαν στην Post ότι, λόγω κοσμοπλημμύρας στη συγκεκριμένη περιοχή εξαιτίας του δωδεκαετούς πολέμου, ο εντοπισμός των ορφανών ήταν δύσκολο έργο. Αρχικώς, δεν μπορούσαν να ελέγξουν βάσεις δεδομένων, ούτε λίστες, ούτε τίποτε. Και τα παιδιά είχαν σοκαριστεί, δεν μπορούσαν να πουν καν το όνομά τους. Εβγαιναν από τα χαλάσματα και ούρλιαζαν.
Οι συντάκτες που υπέγραψαν το ρεπορτάζ μίλησαν με επιζήσαντες στην κατεστραμμένη πόλη Τζιντέρις, όπου σκοτώθηκαν 1.200 άτομα. Βρήκαν και ένα 12χρονο κορίτσι που έχει επίγνωση ότι οι δικοί της σκοτώθηκαν. Ο θείος της, όμως, επέζησε και πλέον είναι μαζί του. Το κορίτσι έδειξε στους Αμερικανούς τα χαλάσματα του σπιτιού της: «Δεν θέλω τίποτε από τα υπάρχοντά μας» τους είπε. «Θέλω μόνο τη μάνα μου!…»
Μέλη των τοπικών αρχών δήλωσαν ότι είναι εφιαλτική η κατάσταση της αναζήτησης ζωντανών συγγενών των ορφανών και η επανένωση των οικογενειών. Η εξήγηση που δίνουν ακούγεται λογική: «Απλώς δεν γνωρίζουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους». Ο θείος της μικρής που σώθηκε, χάρηκε ασφαλώς, και είπε ότι τώρα θα την προσέχει σαν τα μάτια του. «Θα είναι η κόρη μας. Ομως…» Αυτό το «όμως» της υπόθεσης αφορά την έλλειψη πόρων, διότι οι άνθρωποι εκεί είναι πάμπτωχοι.
Στη Συρία υπάρχει και ένα επιπρόσθετο πρόβλημα σε ό,τι αφορά την επανένωση των οικογενειών: η κυβέρνηση Ασαντ διαθέτει στοιχεία δημοτολογίου για τις περιοχές όπου αυτή ασκεί έλεγχο, ενώ μεγάλο μέρος από τις πληγείσες περιοχές, ιδίως στα βορειοδυτικά, ελέγχεται από τους αντάρτες, οπότε τα σχετικά στοιχεία διαχειρίζονται ΜΚΟ. Συνεπώς, δεν θα γίνει καμία διασταύρωση στοιχείων μεταξύ κυβερνητικών δυνάμεων και ανταρτών.
Στο Αφρίν, τα τραυματισμένα ορφανά μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο. Μερικά από τα παιδιά περίμεναν τους συγγενείς να έρθουν να τα παραλάβουν. Αλλα περίμεναν απλώς τη θεραπεία τους. «Ο οκτάχρονος Μοχάμεντ δεν είχε πάρει ακόμη εξιτήριο, όμως η γιαγιά του καθόταν στο προσκεφάλι του. Μας είπε ότι και οι δύο γονείς του καταπλακώθηκαν από μπάζα και σκοτώθηκαν. Η γιαγιά του παιδιού συμπλήρωσε ότι στο εξής θα μείνει μαζί της».
Τουλάχιστον, στην Τουρκία υπάρχουν αρχεία…
Στην Τουρκία, έγραψε η Post, τα πράγματα είναι καλύτερα από απόψεως κρατικών αρχείων, ωστόσο και εκεί το έργο της φροντίδας των αδικοχαμένων παιδιών είναι εξίσου τρομακτικό. Σε νοσοκομείο της Γκαζιαντέπ οι υπεύθυνοι είπαν ότι περιέθαλψαν τουλάχιστον 60 ανηλίκους μετά τον σεισμό και ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχασαν τουλάχιστον έναν από τους γονείς τους.
Σε έναν θάλαμο, ένας εννιάχρονος συνομιλούσε με τον θείο του, έγραψαν οι ρεπόρτερ. Ο μικρός ήταν τραυματισμένος. Κατάφερε να επιζήσει 156 ώρες κάτω από τον σωρό των μπάζων. Ο θείος του άκουγε ήσυχα, όμως δεν του είπε ότι οι γονείς του σκοτώθηκαν. «Οι ψυχολόγοι μάς συμβούλεψαν να περιμένουμε να γίνει καλά και μετά να του πούμε την αλήθεια», εξήγησε.