Για την προκήρυξη του ΑΣΕΠ –τον μεγαλύτερο διαγωνισμό προσλήψεων στο Δημόσιο στα 28 χρόνια της ανεξάρτητης Αρχής– ενημερωθήκαμε το περασμένο Σάββατο: Δικαίωμα συμμετοχής έχουν οι πτυχιούχοι ΑΕΙ και ΤΕΙ, στην πρόσκληση για πρώτη φορά δεν θα αναφέρεται αριθμός θέσεων προς πλήρωση, ούτε φορείς που ζητούν προσωπικό –και όπως αναμενόταν το ενδιαφέρον υπήρξε τεράστιο, αμέτρητοι όσοι ήδη έσπευσαν σε ειδικά «φροντιστήρια» και σε γραφεία που αναλαμβάνουν τη σύνταξη των αιτήσεων.
Αυτό όμως που οι περισσότεροι αγνοούν (ή αγνοούμε) είναι τι πραγματικά σημαίνει μια επιλογή ζωής να γίνεις δημόσιος υπάλληλος, πέρα από αυτή καθαυτή την επιλογή να σπεύσεις να δηλώσεις συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό με τις απαιτήσεις του ΑΣΕΠ.
Αυτή την άγνοια –ηθελημένη ή και σκόπιμη– επιχείρησε να ξεδιαλύνει με μια εντυπωσιακή, αν όχι και γενναία, δημόσια παρέμβασή του, ο πρόεδρος του ΑΣΕΠ Θάνος Παπαϊωάννου, ο οποίος καλεί τους ενδιαφερόμενους να αναρωτηθούν: θέλουν όντως να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι; Ξέρουν τι σημαίνει αυτό;
Η ανάρτηση του κ. Παπαϊωάννου είναι και ένα σπάνιο δείγμα ειλικρίνιας του ελληνικού κράτους απέναντι στους πολίτες που αναζητούν απασχόληση.
Είναι ίσως η πρώτη φορά σε αυτή τη χώρα που το «όνειρο» του διορισμού (αν όχι «βολέματος») στο Δημόσιο περιγράφεται όπως πραγματικά είναι και όχι όπως το έχει φιλοτεχνήσει στο συλλογικό φαντασιακό εδώ και πάνω από έναν αιώνα το σύνθετο πλέγμα κοινωνικών αναγκών και κοντόφθαλμων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, ένα «όνειρο» που τελικά υπονομεύει το δυναμικό που έχει να δώσει κάθε γενιά.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι μια πραγματικά γενναία δημόσια παρέμβαση, καθώς έρχεται σε αντίθεση με όσα έχει καλλιεργήσει η ελληνική Πολιτεία εδώ και δεκαετίες, στέκεται απέναντι στο «ελληνικό όνειρο» που συνιστά για εκατομμύρια πολίτες το να γίνεις δημόσιος υπάλληλος.
«Η απασχόληση στο Δημόσιο είναι προσφορά στην κοινωνία και όχι λύση του βιοποριστικού προβλήματος ενός πολίτη. Πολλά ενδιαφέροντα πράγματα μπορεί κανείς να κάνει ως δημόσιος υπάλληλος φτάνει να του αρέσει το αντικείμενο. Εάν δει την εργασία στο Δημόσιο ως ένα απλό “βόλεμα” θα δυστυχήσει και αυτός και οι δικοί του», προειδοποίησε μεταξύ άλλων ο κ. Παπαϊωάννου, ο οποίος επεσήμανε πως όσα έγραψε «δεν τα γράφω απλώς ως πρόεδρος του ΑΣΕΠ αλλά και ως πατέρας δύο παιδιών που είναι νεοεισερχόμενα στην αγορά εργασίας».
Ολοκληρη η ανάρτησή του, που αξίζει να διαβαστεί, είναι η ακόλουθη:
«Δεν πρόλαβε να φύγει για το Τυπογραφείο η προκήρυξη για τον γραπτό διαγωνισμό και άρχισαν οι εντυπωσιακοί τίτλοι που έχουν ως αποτέλεσμα -άλλοι ηθελημένα άλλοι όχι- να προσελκυσθούν υποψήφιοι είτε σε φροντιστήρια είτε σε γραφεία που θα αναλάβουν τη σύνταξη των αιτήσεων.
Καλώ όσους αναρωτιούνται εάν θα λάβουν μέρος στον διαγωνισμό να σκεφτούν:
»α) Εάν η εργασία στο Δημόσιο είναι πράγματι αυτό που θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Δεδομένου ότι οι εισαγωγικοί μισθοί είναι εξαιρετικά χαμηλοί (1 στους 3 διοριστέους δεν αναλαμβάνει όταν πληροφορείται τον μισθό που είναι 739 ευρώ για ΠΕ και 700 για ΤΕ), η απασχόληση στο Δημόσιο είναι προσφορά στην κοινωνία και όχι λύση του βιοποριστικού προβλήματος ενός πολίτη. Πολλά ενδιαφέροντα πράγματα μπορεί κανείς να κάνει ως δημόσιος υπάλληλος φτάνει να του αρέσει το αντικείμενο. Εάν δει την εργασία στο Δημόσιο ως ένα απλό “βόλεμα” θα δυστυχήσει και αυτός και οι δικοί του.
»β) Να κάνουν αυτό που οι ίδιοι θέλουν και όχι αυτό που οι γονείς τους θέλουν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι αιτήσεις συμπληρώνονται από τους γονείς.
»γ) Να δουν την εξεταστέα ύλη (θα είναι μέρος της προκήρυξης που θα δημοσιευθεί το αργότερο την Τρίτη) και να αναλογισθούν εάν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Η ύλη θα είναι και πρέπει να είναι απαιτητική. Θα είναι κρίμα να δηλώσετε συμμετοχή χωρίς πολλή σκέψη και τελικά να μην προσέλθετε αναλογιζόμενοι τη δυσκολία του εγχειρήματος. Στον διαγωνισμό για την ΑΑΔΕ δήλωσαν 25.000 υποψήφιοι και προσήλθαν 11.000. Η ελληνική κοινωνία όμως -μέσω του Κράτους- πλήρωσε για διαγωνισμό 25.000 υποψηφίων..
»δ) Άνθρωποι που έχουν τάξει στη ζωή τους να ασκήσουν λειτουργήματα όπως εκπαιδευτικοί ή νοσηλευτές να μην παρασυρθούν από τις Σειρήνες μιας διοικητικής θέσης στο Δημόσιο. Ο δάσκαλος και ο νοσοκόμος δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνουν γραφειοκράτες. Εκδίδονται και θα εκδοθούν προκηρύξεις γι΄ αυτούς, άσχετες με τον γραπτό διαγωνισμό, και εκεί θα πρέπει να δοκιμάσουν να υλοποιήσουν τα όνειρα μιας ζωής.
»Εν κατακλείδι: κλείστε τα αυτιά σας στις υπερβολές και συμβουλευτείτε το μυαλό σας και την καρδιά σας.
»Αυτά προς το παρόν. Όλα αυτά δεν τα γράφω απλώς ως πρόεδρος του ΑΣΕΠ αλλά και ως πατέρας δύο παιδιών που είναι νεοεισερχόμενα στην αγορά εργασίας».