«Σπουδαία δημοσιογράφο που πάλεψε για τη δημοκρατία» χαρακτήρισε ο Ματέο Σαλβίνι την Οριάνα Φαλάτσι.
Ο επικεφαλής της ακροδεξιάς Λέγκας, πρώην αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης και πρώην υπουργός Εσωτερικών, επισκέφτηκε τον τάφο της σπουδαίας δημοσιογράφου στη Φλωρεντία, με την αφορμή της συμπλήρωσης 14 ετών από τον θάνατό της, το 2006, σε ηλικία 77 ετών, από καρκίνο του μαστού.
Ηταν ακόμα μια απόπειρα του Σαλβίνι να αποδείξει ότι δεν είναι… ελέφαντας, προσδίδοντας «δημοκρατικά» χαρακτηριστικά στην επίσκεψή του αυτή.
«Πριν από λίγες μέρες πήγα να αποτίσω φόρο τιμής στην Oριάνα Φαλάτσι, μια σπουδαία Ιταλίδα, στο Τσιμιτέρο ντέλι Αλόρι της Φλωρεντίας. Σήμερα, 14 χρόνια μετά το θάνατό της, η μνήμη της, τα μαθήματα που μας έδωσε, η πνευματική της διαύγεια και οι προειδοποιήσεις της παραμένουν ζωντανά μέσα μας…», έγραψε ο 47χρονος Ιταλός στο Twitter.
«Μου αρέσει να μιλάω με γεγονότα και να δουλεύω με χαμόγελο, προκειμένου οι πολίτες να μπορούν στη συνέχεια να αποφασίζουν με ηρεμία και ελευθερία. Μια Ελευθερία με κεφαλαίο Ε, για την οποία ήταν πρωταθλήτρια η Φαλάτσι, μια σπουδαία Φλωρεντίνα και μια υπέροχη Ιταλίδα που αγωνίστηκε για την δημοκρατία και έφυγε τόσο νωρίς από κοντά μας», είχε δηλώσει προηγουμένως ο Σαλβίνι σε συνέντευξή του σε ΜΜΕ της Τοσκάνης.
Η Φαλάτσι γεννήθηκε στη Φλωρεντία στις 29 Ιουνίου 1929 και αρχικά έγινε γνωστή τόσο ως πολεμική ανταποκρίτρια για ιταλικά ΜΜΕ, όσο και για τις καυστικές συνεντεύξεις της με διάφορα πρόσωπα της παγκοσμίου πολιτικής και καλλιτεχνικής σκηνής κατά τη δεκαετία του 1970.
Γνωστά βιβλία της είναι το «Ενας άντρας: μια ιστορία», στο οποίο αναφέρεται στη σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη, τον οποίο γνώρισε το 1973, όταν ήρθε στην Αθήνα προκειμένου να του πάρει συνέντευξη, σε μια εποχή που ο έλληνας αγωνιστής είχε λάβει αμνηστία από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, πέντε χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα τον Αύγουστο του 1968 στο 31ο χιλιόμετρο της παραλιακής οδού Αθήνας – Σουνίου.
Οι δυο τους ερωτεύτηκαν και λόγω της σχέσης του με τη Φαλάτσι, η δικτατορία επέτρεψε στον Παναγούλη να βγει εκτός Ελλάδος, όπου και παρέμεινε μέχρι την Μεταπολίτευση.
Κατά τη διάρκεια αυτής της σχέσης κυκλοφόρησαν δύο συλλογές με ποιήματα που ο Αλέκος Παναγούλης είχε γράψει φυλακισμένος στο Μπογιάτι, από τον ιταλικό εκδοτικό οίκο Rizzoli, που εξέδιδε επίσης τα βιβλία της Φαλάτσι.
Και στις δύο εκδόσεις τον πρόλογο υπογράφει ο Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Η σχέση τους διήρκεσε τρία χρόνια. Τη σταμάτησε ο θάνατος του Παναγούλη, σε αυτοκινητικό δυστύχημα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης της Αθήνας, την 1η Μαΐου του 1976, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Το 1979 κυκλοφόρησε η βιογραφία του «Ένας άντρας» από τη Φαλάτσι (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας).
Το πιο επιτυχημένο εμπορικά βιβλίο της, «The Rage and The Pride» («Η οργή και η περηφάνια»), εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί την ισλαμοφοβία και το μίσος απέναντι στους μουσουλμάνους.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο Μανχάταν, τη δεύτερη πατρίδα της, όπως το αποκαλούσε.
Για πολλά χρόνια ζούσε γνωρίζοντας ότι έχει καρκίνο του μαστού, από τον οποίο και πέθανε τελικά στις 16 Σεπτεμβρίου του 2006.
Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό της εκδόθηκε το βιβλίο «Μόνον εγώ μπορώ να γράψω την ιστορία μου» (Solo io posso scrivere la mia storia) με σειρά κειμένων της ίδιας, όπου κάνει σημαντικές αναφορές στην Ελλάδα και στον Παναγούλη.
«Δεν άφησα ποτέ ένα μικρό λουλούδι στον τάφο του Αλέκου. Κάθε Πρωτομαγιά, σε κάθε επέτειο του θανάτου του, του έστελνα τριάντα επτά τριαντάφυλλα: ναι (ήταν τριάντα επτά ετών όταν τον σκοτώσανε). Αλλά το μικρό εκείνο λουλούδι δεν του το πήγα ποτέ. Στο νεκροταφείο της οικογένειάς μου, στη Φλωρεντία, τοποθέτησα μια μαρμάρινη πλάκα, εις μνήμην του. Ναι. Την τοποθέτησα στην γωνία όπου θα με θάψουν. Αλλά τον τάφο του δεν τον είδα και δεν θα τον δω ποτέ. Δεν θέλω να τον δω», έγραψε η Φαλάτσι πριν πεθάνει.