Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, θυγατέρα δύο ιερών τεράτων του κινηματογράφου –του Ρομπέρτο Ροσελίνι και της Ινγκριντ Μπέργκμαν–, κέρδισε επιτέλους, στην ηλικία των 72 ετών, την πρώτη της υποψηφιότητα για Οσκαρ (Β’ Γυναικείου Ρόλου), για την ερμηνεία της στο «Κονκλάβιο».
Στην ταινία του γερμανού σκηνοθέτη Εντβαρντ Μπέργκερ, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Ρέιφ Φάινς, η ηθοποιός υποδύεται μια καλόγρια.
Με αφορμή την υποψηφιότητά της ανάρτησε στο Instagram δύο φωτογραφίες, μία δική της και μία της μητέρα της, η οποία είχε επίσης υποδυθεί μια μοναχή, αλλά πριν από 80 χρόνια, στην ταινία «Οι Καμπάνες της Αγίας Μαρίας» του Λίο ΜακΚάρεϊ.
«Οταν ήμουν νέα, πάντα ταυτιζόμουν μαζί τους, ήμουν η κόρη τους. Με το πέρασμα του χρόνου σταμάτησε να μου συμβαίνει τόσο συχνά. Και μου λείπει, ειδικά σήμερα. Μακάρι οι γονείς μου να ήταν εδώ μαζί μου, ώστε να γιορτάζαμε αυτή τη μεγάλη τιμή» είπε συνομιλώντας με τον Βαλέριο Καπέλι, κριτικό κινηματογράφου της ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera, μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της.
Ευθύς αμέσως η Ιζαμπέλα Ροσελίνι μνημόνευσε τον πρόσφατα εκλιπόντα Ντέιβιντ Λιντς: «Η συνεργασία μας ήταν το κλειδί για να κατανοήσω την τέχνη της υποκριτικής» είπε για τον ανεπανάληπτο αμερικανό κινηματογραφιστή, ο οποίος όχι μόνο τη σκηνοθέτησε στις ταινίες «Μπλε Βελούδο» και «Ατίθαση Καρδιά», αλλά υπήρξε και σύντροφός της για μια πενταετία – σύντροφοί της υπήρξαν επίσης ο Γκάρι Ολντμαν και ο Μάρτιν Σκορσέζε, τον οποίο μάλιστα παντρευτήκε. «Το να ζω ανάμεσα σε καλλιτέχνες ήταν γραμμένο στο DNA μου» σημείωσε.
Επιστρέφοντας στην τελευταία ερμηνεία της, η «μοναχή Αγκνες» δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει, τόσο τον «ασύγκριτο» Ρέιφ Φάινς για τη συνεργασία τους, όσο και τον Εντβαρντ Μπέργκερ, επειδή επέλεξε να ορίσει ως πυρήνα του «Κονκλαβίου» το ζήτημα της αμφιβολίας (η ταινία είναι υποψήφια για οκτώ χρυσά αγαλματίδια, περιλαμβανομένου και της Καλύτερης Ταινίας).
Το ότι διεκδικεί το πρώτο της Οσκαρ υποδυόμενη μια μοναχή σίγουρα έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ιζαμπέλα Ροσελίνι, καθώς την πρώτη της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη την έκανε το 1976 σε ηλικία 24 ετών, υποδυόμενη επίσης μια καλόγρια, στην ταινία «Nina» του Βινσέντε Μινέλι, με πρωταγωνίστρια τη μητέρα της.
Αν έπρεπε να ορίσει τις κινητήριες δυνάμεις της ζωής της, αυτές θα ήταν «η περιέργεια και η αίσθηση της περιπέτειας, που μου μετέδωσαν οι υπέροχοι γονείς μου. Τους λάτρεψα, ήμουν παντρεμένη και με έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, αλλά αρκετά με αυτόν τον τρόπο ορισμού των γυναικών ως αντανακλάσεις άλλων ανθρώπων».
Πλέον, διανύοντας αισίως την όγδοη δεκαετία της ζωής της, την ομορφιά τη βρίσκει ανάμεσα στα ζώα της φάρμας της στις ΗΠΑ. Οταν ήταν μικρή συνήθιζε να παίρνει μαζί της στο σπίτι σκύλους και γάτες που τύχαινε να συναντήσει στον δρόμο, «αλλά και σκουλήκια, βατράχια και έντομα. Ο μπαμπάς μου θύμωνε, αλλά τα αγαπούσε και εκείνος τα αδέσποτα σκυλιά, ενώ μια φορά αγόρασε ένα καγκουρό». Η αγαπημένη ταινία της Ιζαμπέλα Ροσελίνι είναι «Το Τσίρκο» του Τσάρλι Τσάπλιν, γιατί «συνδυάζει το σινεμά με τα ζώα».