Το τραγούδι του Τζον Λένον κυκλοφόρησε πριν από 46 χρόνια – στις 11 Ιουλίου του 1971. Αλλά τα λόγια του εξακολουθούν να βγαίνουν από τα χείλη πολλών, ανάμεσα στους οποίους είναι ο πρόεδρος της ΕΕ Ντόναλντ Τουσκ και ο ηγέτης των βρετανών Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν.

Ωραία, αλλά τι είναι το «Imagine»; Ενα τραγούδι για την ειρήνη, όπως υποθέτουμε οι περισσότεροι; Ή ένα τραγούδι πηγή έμπνευσης του οποίου ήταν το Μανιφέστο του Μαρξ, όπως έλεγε ο ίδιος ο Λένον, «πασπαλίζοντας με ζάχαρη έννοιες που διαφορετικά θα προκαλούσαν ανία ή ακόμη και δυσπιστία»; Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα τραγούδι για το οποίο ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ αναγνώριζε ότι «απολάμβανε του ίδιου σεβασμού με τον οποίο οι άνθρωποι περιβάλλουμε τους εθνικούς ύμνους».

Η Μπρίτζετ Μιναμόρε και ο Πίτερ Ασπντεν σημειώνουν στον Guardian ότι πρόκειται για ένα πατερναλιστικό και γεμάτο ελπίδα τραγούδι, ενώ υπενθυμίζουν ότι η βασική του ιδέα προήλθε από ένα ποίημα της Γιόκο Ονο, όλοι οι στίχοι του οποίου ξεκινούσαν με τη λέξη «φαντάσου». Πέρα απ’ αυτό, είναι ένα τραγούδι εσωτερικής δύναμης αλλά και εύθραυστο, ένας ύμνος στην αγάπη και σε μια ειρήνη που μοιάζει να εξαντλείται.

«Υπάρχει μια ιδιαίτερη ένταση σε εκείνο το ντελικάτο μοτίβο από τέσσερις νότες που μας εισάγει σε κάθε γραμμή των στίχων» γράφουν. Επειτα, είναι ένα τραγούδι που έγινε ύμνος, αλλά όχι αρκετά πομπώδες για να γίνει ο ύμνος μιας εξέγερσης. Είναι, τελικά, το όραμα ενός σκεπτικιστή, ο οποίος όμως γνωρίζει πολύ καλά πως η φαντασία δεν αρκεί από μόνη της για να αλλάξει ο κόσμος. Είναι ένα όχημα ελπίδας, ένα ουτοπικό όνειρο. Ε, είναι το «Imagine».

Φωτό: Ο Τζον και η Γιόκο, τρεις ημέρες μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού. Πηγή: Photo by R. Brigden/Daily Express/Getty Images

Από το δικαστήριο κρίθηκε ένοχη, αλλά δεν την πειράζει. Αντίθετα, νιώθει ανακουφισμένη. Κι έπειτα, ήθελε να μάθει όλος ο κόσμος τι έκανε και –κυρίως- γιατί το έκανε.

Αυτό ήταν το τέλος της ιστορίας της Μπεατρίς Ιρέ. Και αυτή είναι η αρχή της: Σύζυγος ενός συνοριακού αστυνομικού που πέθανε από καρκίνο το 2010, η 44χρονη γυναίκα ήταν οπαδός του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν. Η ζωή της άλλαξε και πάλι πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της, όταν ένας νεαρός Σουδανέζος έκανε ότοστοπ κι εκείνη σταμάτησε για να τον πάει ως στον αυτοσχέδιο προσφυγικό καταυλισμό του Καλαί, γνωστό και ως «Ζούγκλα».

Η Μπεατρίς σοκαρίστηκε από το θέαμα των ανθρώπων που περιφέρονταν στην λάσπη και βρήκε ένα νέο νόημα στη ζωή της όταν αποφάσισε να προσφέρει εθελοντικά τη βοήθειά της για την ανακούφισή τους. Νόημα που μετατράπηκε σε «έρωτα με την πρώτη ματιά» για έναν ιρανό πρόσφυγα ο οποίος, μαζί με άλλους ομοεθνείς του, είχε ράψει το στόμα του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ξήλωμα ενός μέρους του καταυλισμού.

Η Μπεατρίς έζησε τον έρωτά της με τον Μοκχτάρ και ανθρωπιστικά: τον Ιούνιο του 2016 του εξασφάλισε μια βάρκα για να περάσει το Στενό της Μάγχης με προορισμό τη Βρετανία. Αλλά συνελήφθη από τις αρχές και οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη κινδυνεύοντας να τιμωρηθεί ακόμη και με δέκα χρόνια κάθειρξη. Το μόνο που την στενοχωρούσε, είχε πει, είναι ότι στη φυλακή δεν θα μπορούσε να δει τον Μοκχτάρ. Χθες, γράφει η Monde, το δικαστήριο την έκρινε ένοχη, αλλά με αναστολή, αναγνωρίζοντας ότι οι λόγοι της ενέργειάς της ήταν (τουλάχιστον) ανθρωπιστικοί.

Σήμερα, ο Μοκχτάρ ζει νόμιμα στο Σέφιλντ στης Αγγλίας καθώς του δόθηκε άσυλο. Η Μπεατρίς συζητά με κινηματογραφικούς παραγωγούς για τη μεταφορά στον κινηματογράφο του βιβλίου της  «Calais mon amour». Κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα. Και είναι – τι άλλο; – η ιστορία ενός έρωτα που γεννιέται στις λάσπες της «Ζούγκλας».

Φωτό: Ούτε που την ένοιαζε για την απόφαση. Πηγή: Le Monde/AFP

Τα συνδικάτα των εργαζομένων στις δημοτικές υπηρεσίες της Μασσαλίας έχουν εξεγερθεί και διαμαρτύρονται εντόνως: Αιτία είναι η απόφαση του δημάρχου της πόλης να αναγκάσει τους 11.500 δημοτικούς υπαλλήλους να εργάζονται όλες τις ώρες για τις οποίες πληρώνονται. Για «επαναστατικό σχέδιο» κάνουν σκωπτικά λόγο οι Times, που διασκεδάζουν με τα νέα για τους χαλαρούς ρυθμούς του καλοπληρωμένου γαλλικού Νότου με τον τίτλο «Απεργούν επειδή τους είπαν να δουλέψουν».

Όπως αποκάλυψε η σατιρική εφημερίδα Le Canard Enchaîné, οι 50 από τους 80 εργαζόμενους στις κοινωνικές υπηρεσίες εκτάκτου ανάγκης του δήμου δουλεύουν 10 με 12 μέρες το μήνα, ενώ πληρώνονται για 30. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ισχυρίζονται ότι αυτή η άτυπη συμφωνία χρονολογείται από το 2010 και είναι ένα είδος αποζημίωσης για τις σκληρές συνθήκες εργασίας. Όπως διαπιστώθηκε, πάντως, δεν είναι αυτή η μοναδική υπηρεσία της Μασσαλίας όπου οι εργαζόμενοι έχουν κάνει ανεπίσημες συνεννοήσεις που τους επιτρέπουν να εργάζονται πολύ λιγότερες ημέρες και ώρες από όσες προβλέπεται. Γενικά οι μαρσεγιέζοι δημοτικοί υπάλληλοι περνάνε φίνα. Αλλά κάποιος σκέφτηκε μήπως αυτό συμβαίνει σε βάρος των συμπολιτών τους: Ο εισαγγελέας Ξαβιέ Ταραμπό ανακοίνωσε ότι θα διεξαχθεί έρευνα για ενδεχόμενη ζημία του Δημοσίου.

Λεπτομέρειες. Αυτή είναι η χώρα που ύμνησε τον Πιερ Λαφάργκ για το «Δικαίωμα στην τεμπελιά». «Αν η εργατική τάξη, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, ύψωνε το ανάστημα της για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θα απαγόρευε σε όλους να δουλέψουν περισσότερο από τρεις ώρες την ημέρα, η Γη θα ένιωθε να γεννιέται πάνω της ένας καινούριος κόσμος» έγραφε. Ε, αυτό θέλουν να κάνουν και οι Μαρσεγιέζοι.

Φωτό: Εδώ που τα λέμε είναι κι αυτό μια κούραση. Πηγή:  Shutterstock

Τι σχέση μπορεί να έχει ένα είδος σφήκας που έζησε πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια με τον Ντέιβιντ Μπάουι για να σκεφτούν οι επιστήμονες να αφιερώσουν σε αυτόν ένα λείψανό της που ανακαλύφθηκε πρόσφατα; Το λείψανο, μας πληροφορεί η επιθεώρηση Science Daily, ανακαλύφθηκε από έναν κινέζο φοιτητή ο οποίος μελετούσε λείψανα εντόμων που είχαν παγιδευτεί σε ένα ιδιαίτερο είδος κεχριμπαριού στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Ουάσινγκτον.

Αυτό το είδος κεχριμπαριού προέρχεται από τη Βιρμανία και είναι χάρις στο πολύ ιδιαίτερο χρώμα του που η σφήκα ονομάστηκε Archaeoteleia astropulvis – όπου astropulvis στα λατινικά σημαίνει αστερόσκονη. Ε, από ‘κει δεν χρειάστηκε και πολύ για να φτάσουν οι ειδικοί στο Ziggy Stardust, το τραγούδι που έγραψε ο Λευκός Δούκας το 1972.

Αξίζει να υπενθυμίσει κανείς εδώ ότι πριν από μερικούς μήνες οι Pink Floyd έγιναν οι νονοί ενός νέου είδους γαρίδας, το οποίο ονομάστηκε Synalpheus pinkfloydiin χάρις στην μακριά και ροζ χηλή του, ενώ μια λιβελούλα που εντοπίστηκε στην Αφρική βαφτίστηκε Ummagumma από το ομώνυμο άλμπουμ και πάλι των Pink Floyd. Συμπέρασμα; Η επιστήμη είναι ροκ.

Φωτό: Και κάπου εκεί μέσα πετάει μια σφήκα. Πηγή: Shuttestock.