H τελετή έναρξης των 17ων Παραολυμπιακών Αγώνων ήταν ακόμη μια γιορτή της συμπερίληψης για το Παρίσι, καθώς η πόλη συνεχίζει να ζει το ιστορικό καλοκαίρι της.
Τις επόμενες 11 ημέρες θα γραφτούν νέες ιστορίες που οι διοργανωτές ευελπιστούν να διευρύνουν ακόμη περισσότερο την κοινωνική αποδοχή των ΑμεΑ. Μπροστά σε ένα πλήθος 35.000 θεατών στην Place de la Concorde (Πλατεία Ομονοίας), η τελετή συνδύασε στοιχεία τόλμης και γιορτής, όπως γράφει ο Guardian, καθώς τα μέλη των 128 αντιπροσωπειών το διασκέδασαν με την ψυχή τους.
Ο επικεφαλής της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής, Αντριου Πάρσονς, ζήτησε να γίνει μια «επανάσταση ένταξης» στην ομιλία του και ο πρόεδρος του Οργανισμού Παρίσι 2024, Τονί Εστανγκέ, επαίνεσε τους θεατές, αποκαλώντας τους «ένα εντελώς τρελό κοινό». Την έναρξη των Αγώνων κήρυξε ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.
Σε αντίθεση με την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ο καιρός στο Παρίσι αποφάσισε να μη χαλάσει αυτό το πάρτι. Η θερμοκρασία ήταν στους 30 βαθμούς και ο ουρανός πεντακάθαρος. Οταν η γαλλική αποστολή μπήκε στην αρένα, λίγο μετά τις 22:00, το πνεύμα του καλοκαιριού του 2024 ήταν ξανά στα κέφια του.
Στην τελετή συμμετείχαν 500 καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων χορευτές, ποπ σταρ και djs. Ο τίτλος της τελετής ήταν Paradox και το θέμα της ήταν ένα ταξίδι από τη Διχόνοια στην Ομόνοια. Οπως και σε κάθε πτυχή του Παρισιού 2024, ήταν μια ιδέα βασισμένη στη γεωγραφία και την Ιστορία της γαλλικής πρωτεύουσας.
Η τελετή ξεκίνησε με τις παραολυμπιακές αντιπροσωπείες να περνούν από ένα τμήμα των ηλιόλουστων Ηλυσίων Πεδίων. Αυτό που οι Παριζιάνοι περιγράφουν ως «η μεγαλύτερη λεωφόρος στον κόσμο» είναι παραδοσιακά το μέρος όπου η Γαλλία τιμά τους ήρωές της. Αλλά τα Ηλύσια δεν συμμετείχαν στους Αγώνες νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, καθώς αποφασίστηκε να «κρατηθούν» για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, όπου θα διεξαχθεί και μέρος του μαραθωνίου, την τελευταία ημέρα των αγωνισμάτων.
Από τους ανοιχτούς δρόμους, η τελετή μεταφέρθηκε στην Place de la Concorde. Κάποτε λεγόταν Place de la Revolution (Πλατεία της Επανάστασης) και ήταν ο τόπος εκτέλεσης του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ και της Μαρίας Αντουανέτας. Μετονομάστηκε σε Πλατεία Ομονοίας το 1795, σύμφωνα με τον δημιουργικό διευθυντή του Παρισιού 2024 Τομά Ζολί, «για να κατευνάσει και να συμφιλιώσει τους Γάλλους», καθιστώντας την ίδια την πλατεία «τόπο παραδόξου».
Ο Ζολί υποστηρίζει ότι η τελετή διερεύνησε μια ανάγκη για περαιτέρω συμφιλίωση: Μεταξύ του 15% του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει κάποιου είδους αναπηρία και των κοινωνιών που αγνοούν τις ανάγκες του. «Η καλύτερη συμβίωση ξεκινά με αμοιβαία εκτίμηση», λέει, «τότε μπορούμε να συμφιλιωθούμε, να προσαρμοστούμε και να προχωρήσουμε καλύτερα μαζί».
Για το αν χρειάζεται μια τέτοια προσπάθεια, απαντά το περιστατικό στο Λονδίνο, όταν πριν από λίγες ημέρες, μια από τις μεγαλύτερες παραολυμπιονίκες της Βρετανίας –η Τάνι Γκρέι-Τόμσον– αναγκάστηκε να συρθεί από την αναπηρική της καρέκλα για να κατέβει από ένα τρένο, πηγαίνοντας στους Αγώνες. Ο Ζολί είπε ότι η τελετή θα προσπαθούσε να δείξει ότι «η αναπηρία δεν είναι ελάττωμα του ατόμου, είναι η αρχιτεκτονική, οι πρακτικές, οι στάσεις, ο τρόπος ζωής και τα μοντέλα της κοινωνίας που δημιουργούν τις συνθήκες της αναπηρίας για αυτά τα άτομα».
Χωρισμένες σε πέντε πράξεις, οι παραστάσεις της τελετής σκηνοθετήθηκαν από τον σουηδό χορογράφο Αλεξάντερ Εκμαν και με αυτές ο Ζολί ήθελε να φέρει ενέργεια και χιούμορ στις διαδικασίες. Ηταν μια απόφαση που δικαιώθηκε απόλυτα. Στην εισαγωγή, ο γάλλος κολυμβητής και μοντέλο Τεό Κιουρέν, χωρίς άνω και κάτω άκρα, μπήκε στην αρένα και καλωσόρισε το κοινό: «Καλώς ήλθατε στο Παρίσι!», είπε, πριν το θέαμα μετατραπεί σε μια δίνη από χορευτές και συγκλονιστική μουσική.
Οι ερμηνευτές ήταν ένα μείγμα ΑμεΑ και μη, μερικές φορές χόρευαν «απέναντι», αλλά τελικά μπερδεύονταν μεταξύ τους σε χορογραφίες που ενσωμάτωναν την αθλητική κίνηση και την καλλιτεχνική έκφραση με οπτικά εφέ που προβάλλονταν στον οβελίσκο, στο κέντρο της πλατείας.
Επειτα από τρεισήμισι ώρες θεάματος και ομιλιών, η τελευταία πράξη ήταν να σταλεί ξανά η ολυμπιακή φλόγα στον νυχτερινό ουρανό του Παρισιού. Σύμφωνα με τον Εκμαν: «Συχνά βρίσκω ότι τα λόγια είναι άχρηστα και ότι οι εικόνες ή οι καταστάσεις που απεικονίζουν είναι πολύ πιο πολύτιμες». Η τελετή ήταν μια απόδειξη ότι έχει δίκιο.