Τι είναι αυτό που κάνει τον Βαγγέλη Βενιζέλο να επιμένει στο ενδεχόμενο μίας ακόμη θεσμικής ακροβασίας από την πλευρά της κυβέρνησης;
Κατ’ αρχάς, είναι τα διδάγματα της πρόσφατης Ιστορίας. Ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα του ούτε μία στιγμή από το 2008 κι έπειτα δεν αντέδρασαν με πολιτικό ορθολογισμό και θεσμική υπευθυνότητα. Αποκορύφωμα, ο τρόπος με τον οποίο ήλθαν στην εξουσία, η τακτική που ακολούθησαν αφότου ανέλαβαν, η «διαπραγμάτευση» του ’15, το δημοψήφισμα, οι εκλογές, η νέα «διαπραγμάτευση», η νέα εκκρεμότητα…
Εν συνεχεία, είναι το γεγονός ότι μόλις κυκλοφόρησαν τα σενάρια περί ενός ενδεχόμενου νέου δημοψηφίσματος, ο Βενιζέλος ήταν ο πρώτος (και ο μόνος) που επέδειξε αντανακλαστικά και έφερε το θέμα στη δημόσια συζήτηση. Και τελικά φαίνεται πώς πράγματι, «χτύπησε φλέβα».
Κάποιοι «τσίμπησαν» – και όχι κάποιοι τυχαίοι.
Ηταν κυρίως έντυπα όπως η «Δημοκρατία», τα οποία προτάσσουν μονίμως τις σελίδες τους ως προστατευτικό τείχος γύρω από την Προεδρία της Δημοκρατίας, που έσπευσαν να αναρωτηθούν αν κοιμάται ο Βενιζέλος τα βράδια, ή ιστοσελίδες δεξιο-αριστερο-πατριωτικού προσανατολισμού που έδειξαν να ενοχλούνται…
Υπάρχει το σενάριο τελικά;
Αν κρίνει κάποιος από μερικές λεπτομέρειες και τις συνδυάσει με τις πληροφορίες και τις αντιδράσεις της κυβέρνησης, καταλαβαίνει ότι το σενάριο βρίσκεται πάνω σε κάποιο τραπέζι. Εστω (ή μάλλον κατά μείζονα λόγο) ως αιωρούμενη απειλή για την διαμόρφωση κλίματος.
Μερικές από τις λεπτομέρειες:
α) έχοντας χάσει και πάλι πολύτιμο χρόνο, η κυβέρνηση δια του υπουργού Οικονομικών και της επιστολής του, η οποία δημοσιοποιήθηκε σήμερα από το vima.gr, εμφανίζεται να συμμορφώνεται πλήρως προς τας υποδείξεις των Θεσμών. Μπορεί κάποιος να συναγάγει ότι η επιστολή Τσακαλώτου «μεταφέρει» τη χώρα στην επόμενη φάση – άγνωστο σε ποια.
β) Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου επιμένει ότι η αξιολόγηση δεν κλείνει και ότι «ο Σόιμπλε θέλει να ρίξει την κυβέρνηση»…
γ) Στο Μέγαρο Μαξίμου, όταν ερωτώνται για ενδεχόμενο δημοψήφισμα, δεν «καίγονται» να το απορρίψουν. Αντιθέτως, πολύ χαλαρά λένε ή αφήνουν να εννοηθεί ότι «δύσκολο για δημοσιονομικό θέμα» (πέρυσι δεν ήταν δύσκολο;), αλλά «γιατί όχι για θεσμικό;», όπως π.χ. για την συνταγματική αναθεώρηση.
Δεδομένου ότι επίσημη επιβεβαίωση του σεναρίου δεν υπάρχει, άτυπες είναι και οι αντιδράσεις από τη ΝΔ. Σύμφωνα με αυτές, αν ο κ. Τσίπρας τολμήσει να προκηρύξει και πάλι δημοψήφισμα, η αξιωματική αντιπολίτευση θα επιχειρήσει να το απονομιμοποιήσει δια της αποχής και της γενικότερης πολιτικής του απαξίωσης.
Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι και οι αντιδράσεις αυτές διακινούνται κατά βάση από σελίδες, ηλεκτρονικές ή χάρτινες, που είτε συμπλέουν με την κυβέρνηση, είτε πάντως δεν συμπλέουν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Και πάντως έχουν ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό: τη διαρκή επίκληση ενός ιδιότυπου πατριωτισμού που αγκαλιάζει πολλούς και θα μπορούσε να διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό μέτωπο υπό την ομπρέλα του 62% του «ΟΧΙ» ή ενός μεγάλου μέρους του.
Στο δυσερμήνευτο περιβάλλον που διαμορφώνεται από τις σχέσεις μίας μερίδας της ΝΔ (εκείνων που θέλουν να εμφανίζονται ως εκφραστές του «νεο-Καραμανλισμού»), των εντύπων που διακινούν τις θέσεις και τις διαθέσεις τους, των ΑΝΕΛ και του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό πως η ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου ποντάρει πολιτικά – και διαρκώς – σε κάτι: τη διατάραξη της ούτως ή άλλως εύθραυστης ενότητας στην αξιωματική αντιπολίτευση και την εκ των έσω υπονόμευση του Μητσοτάκη.
Ακούγεται φτηνιάρικο και παλαιοκομματικό, όμως κάποιοι έχουν πορευθεί έτσι επί δεκαετίες και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν.