Φανταστείτε να γινόταν αυτή η ιστορία στο Ποντικονήσι, στην Κέρκυρα – που θυμίζει λίγο το νησάκι Σαν Πάολο, μέσα στη λίμνη Ισεο της Λομβαρδίας. Η λίμνη είναι η μεγαλύτερη της περιοχής και βρίσκεται 100 χιλιόμετρα ανατολικά του Μιλάνου και 200 χιλιόμετρα δυτικά της Βενετίας.
Το πρότζεκτ ξεκίνησε το 2014. Εγιναν τοπογραφικές μελέτες, βυθομετρήσεις, σχέδια, κι άλλα σχέδια, κι άλλα σχέδια. Κατασκευάστηκαν τσιμεντένιες άγκυρες, πλαστικοί επιπλέοντες κύβοι, υαλομάμβακες, πολλά χιλιόμετρα αδιάβροχου υφάσματος στην απόχρωση της ζαφοράς. Ηρθαν δύτες από τη Γαλλία για να ενώσουν τις άγκυρες με τις τούβλινες εγκαταστάσεις. Προσλήφθηκαν εργάτες για να ενώσουν τους κύβους. Προσκλήθηκαν εθελοντές για να απλώσουν το πανί, τόσο στις πλωτές εξέδρες όσο και μέσα στην πόλη…
Κι όλα αυτά για περπατάει πάνω στις εξέδρες ο κόσμος, δωρεάν 24 ώρες το 24ωρο, να πηγαίνει από τις όχθες στα νησάκια, να κάθεται πάνω στο ύφασμα και να χαζεύει τα αστέρια τη νύχτα και να νιώθει ότι για 16 ημέρες, από τις 18 Ιουνίου έως τις 3 Ιουλίου, η αδιάφορη παραλίμνια περιοχή του Σουλτσάνο αποκτά μια εντελώς διαφορετική ζωή.
Το έργο υπογράφει ο διάσημος βούλγαρος εικαστικός Κρίστο μαζί με την εκλιπούσα, το 2009, σύζυγο και συνεργάτιδά του Ζαν-Κλοντ. Η υπογραφή της νεκρής εικαστικού μπήκε στο έργο, διότι μαζί με τον Κρίστο συνέλαβαν την ιδέα για τα «Πλωτά μονοπάτια», το 1970!
Για την κατασκευή των μονοπατιών χρησιμοποιήθηκαν 220.000 υψηλής πυκνότητας κύβοι πολυαιθυλενίου οι οποίοι κυματίζουν πάνω στο νερό.
Οι επισκέπτες μπορούν να περπατήσουν εντελώς δωρεάν, όλες τις ώρες (εφόσον ο καιρός το επιτρέπει), πάνω στα 3 χιλιομέτρων μονοπάτια, τα οποία έχουν 16 μέτρα πλάτος και 35 εκατοστά ύψος και είναι καλυμμένα από κίτρινο ύφασμα στην απόχρωση της ζαφοράς.
«Οταν περπατάς πάνω στα μονοπάτια, νιώθεις σαν να περπατάς πάνω στην πλάτη φάλαινας», περιγράφει ο Κρίστο. Πάντως το ύφασμα εκτείνεται και άλλα 2,5 χιλιόμετρα μέσα στην πόλη του Σουλτσάνο.
Και μετά ήρθαν οι τοπικές οργανώσεις με τις διαμαρτυρίες τους. «Ο Κρίστο πέταξε τα λεφτά των φορολογούμενων για να φτιάξει επιπλέοντα τούβλα», δηλώνει η οργάνωση Codacons η οποία έχει προσλάβει ελεγκτή για να μελετήσει το κόστος της εγκατάστασης.
Ομως το κόστος της κατασκευής δεν επιβάρυνε το Σουλτσάνο – αντίθετα εξασφαλίστηκε από τις πωλήσεις έργων του 81χρονου Κρίστο.
«Ναι αλλά όλοι αυτοί οι τουρίστες που περπατάνε πάνω στα μονοπάτια αντί να πίνουν καφέ, να τρώνε και να ψωνίζουν στην πόλη, είναι απώλεια χρημάτων για την περιοχή», ανταπαντούν οι Codacons. «Επίσης στα μονοπάτια πάνε κι έρχονται καθημερινά δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες – ο καθαρισμός είναι απαραίτητος, τα μέτρα προστασίας για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια, επίσης, κι όλα αυτά κοστίζουν. Αυτή η εγκατάσταση, κοστίζει πολύ και δεν την αντέχει το Σουλτσάνο», ισχυρίζονται οι ακτιβιστές, οι οποίοι προχώρησαν και σε επίσημη καταγγελία στις τοπικές αρχές. «Ο μόνος κερδισμένος είναι ο Κρίστο, που έλαβε δημοσιότητα, χάρη σε μας και εις βάρος μας. Οι επισκέπτες είναι πολλοί στην περιοχή αλλά οι κάτοικοι δεν κερδίζουν τίποτα», καταλήγουν. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Εμένα πολύ. Και πάω στοίχημα πως αν ερχόταν εδώ ο Κρίστο και πήγαινε στο Ποντικονήσι, θα ξεσηκωνόταν σαματάς και στη Βουλή.
Πάντως η εγκατάσταση στη Λομβαρδία σημείωσε ανέλπιστη επιτυχία. Οι διοργανωτές υπολόγιζαν 500.000 επισκέπτες συνολικά για τις 16 ημέρες αλλά ήδη τις 5 πρώτες είχαν καταγραφεί 270.000. Μάλιστα η επισκεψιμότητα είναι τόσο μεγάλη, ώστε τις τελευταίες ημέρες οι επισκέψεις απαγορεύονται το βράδυ, για να γίνεται συντήρηση των μηχανισμών και του υφάσματος.
Παράλληλα με το πρότζεκτ στην Ιταλία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Taschen μία συλλογή καρτποστάλ που εικονίζουν τα διάφορα στάδια από τη μελέτη των «Πλωτών μονοπατιών».
Επίσης ως το 2018 πραγματοποιείται έκθεση του Κρίστο στο Ράιχσταγκ στο Βερολίνο με θέμα «Christo and Jeanne-Claude: Wrapped Reichstag, Berlin, 1971-95». Η έκθεση παρουσιάζει υλικό από την προετοιμασία του περίφημου τυλίγματος του κτηρίου, στις 24 Ιουνίου του 1995. Σε εκείνο το πρότζεκτ είχαν δουλέψει 90 επαγγελματίες αναρριχητές και 120 εργάτες.