«Αυτή η εκστρατεία μυρίζει άσχημα». Το ‘χει πει ο Φρανσουά Ολάντ και μακάρι να διαψευστεί. Τίποτε όμως δεν αποκλείει να δικαιώσουν οι κάλπες τους χειρότερους φόβους του. Είναι κάτι που δεν μπορεί να μην σκεφτεί κανείς διαβάζοντας το εξαιρετικό ρεπορτάζ της Monde με τον τρομακτικό τίτλο «Οι νέοι δεν λένε πια όχι στο Εθνικό Μέτωπο». «Ινστιτούτα δημοσκοπήσεων και αναλυτές» -επισημαίνεται στο δημοσίευμα- «συμφωνούν ότι ένα μεγάλο τμήμα των νέων μοιράζεται ανάμεσα στην αδιαφορία για την πολιτική, την αποχή, την οικειότητα με το Εθνικό Μέτωπο ή ακόμη και τη συστράτευση με τις ιδέες της Μαρίν Λεπέν».

Αλλά αυτό είναι ένα φεγγάρι με δυο σκοτεινές πλευρές. Γιατί εάν στη μία πλευρά ο κίνδυνος είναι η υποψήφια της Ακρας Δεξιάς, στην άλλη είναι ο Ζακ Λικ Μελανσόν. Και ποιος ακριβώς είναι ο υποψήφιος της Ακρας Αριστεράς που καλπάζει εσχάτως στις δημοσκοπήσεις; «Στο προσωπικό του πάνθεον» – γράφει η Figaro στο κύριο άρθρο της – «δεν βρίσκει κανείς και πολύ δελεαστικά πρόσωπα». Δηλαδή; «Ξεκινάμε από τον Ροβεσπιέρο και φτάνουμε έως τον Τσάβες περνώντας από τον Λένιν και τον Τρότσκι» εξηγεί η εφημερίδα και επιμένει: «Ρωτήστε τον για την τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου, τα γκουλάγκ στους τροπικούς, τη Βενεζουέλα του Τσάβες που καταστρέφεται. Και θα σας πει ό,τι έλεγε ο Ζορζ Μαρσέ για τη Σοβιετική Ενωση: “Συνολικά, ο απολογισμός είναι θετικός”».

Εντάξει, η Figaro είναι συντηρητική. Αλλά η Monde που έγραψε «Λεπέν, Μελανσόν, ο ίδιος κίνδυνος», δεν είναι. Κι απλώς υπενθυμίζει ότι και οι δυο τους είναι ορκισμένοι εχθροί της ενωμένης Ευρώπης. Φαντάζεστε να είναι αυτοί οι δυο στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών;

Φωτό: CreativeProtagon

Τόση ψύχρα στις αμερικανορωσικές σχέσεις είχε να πέσει καιρό – αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα έπειτα από 3,5 ώρες συνομιλιών του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον με τον ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ στη Μόσχα αλλά και επιπλέον τις δυο ώρες που διήρκησε η εκτός ατζέντας συνάντηση του Τίλερσον με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν.

Ο βασικός λόγος -τουλάχιστον σε αυτή τη φάση- είναι η Συρία. Ο αμερικανός ΥΠΕΞ επανέλαβε στη συνέντευξη Τύπου ότι δεν μπορεί να υπάρξει θέση για τον Μπασάρ αλ Ασαντ στο μέλλον της χώρας, ο ρώσος ομόλογός του υπενθύμισε τι συνέβη στο Ιράκ και τη Λιβύη όταν ανατράπηκαν αντιστοίχως ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Μουαμάρ Καντάφι. Κι ασφαλώς είναι και η επίθεση με τα χημικά αέρια. Η Ουάσινγκτον συνεχίζει να διατηρεί την υποψία ότι οι Ρώσοι γνώριζαν, η Μόσχα απαντά ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για κάτι τέτοιο – όπως «δεν υπάρχουν στοιχεία και για κυβερνοεπιθέσεις στις αμερικανικές εκλογές» είπε χθες ο Λαβρόφ για να ξύσει ακόμη μια πληγή.

Κι αν η Συρία τους φέρει τελικά πιο κοντά; «Παραδόξως, μια μεγαλύτερη εμπλοκή των ΗΠΑ στη Συρία μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο στενή συνεργασία ανάμεσα στην Ουάσινγκτον και τη Μόσχα και, τέλος, σε μια συμφωνία η οποία θα θέσει τέρμα στην συριακή κρίση» σημείωνε στους Financial Times την παραμονή της συνάντησης ο επικεφαλής στη Μόσχα του Ινστιτούτου Κάνερτζι, Ντμίτρι Τρένιν.

Σύμφωνα με τον ρώσο αναλυτή, η αμερικανική επίθεση στη συριακή αεροπορική βάση μπορεί να βοηθήσει τον Πούτιν να συγκρατήσει τους συμμάχους του -το καθεστώς Ασαντ, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ- που μετά την ανακατάληψη του Χαλεπίου ονειρεύονται μια συνολική νίκη απειλώντας την διαπραγματευτική στρατηγική της Μόσχας, ο στόχος της οποίας είναι η πολιτική λύση.

«Πριν από τη νύχτα της 6ης προς την 7η Απριλίου, ο Πούτιν έχει περιέλθει σε πλήρη διπλωματική στασιμότητα, ήταν όμηρος του Ασαντ. Τώρα η κατάσταση μπορεί να αλλάξει» εκτιμά ο Τρένιν. Φυσικά δεν μπορεί να προβλέψει κανείς τις επόμενες κινήσεις του Ντόναλντ Τραμπ. Εάν όμως μπει στο διπλωματικό παιχνίδι, οι πιθανότητες μιας τελικής συμφωνίας θα αυξάνονταν σημαντικά. Συμπέρασμα; «Το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει, αντίθετα μόλις άρχισε».

Αυτό σε μας τώρα γιατί δεν ακούγεται και πολύ καθησυχαστικό;

Φωτό: Το μήνυμα για ποιον είναι; Για τον Τραμπ ή  τον Πούτιν; Πηγή: Reuters/Hannah McKay

Την ιστορία με τον επιβάτη των United Airlines που απομακρύνθηκε με τη βία από τους υπεύθυνους της αεροπορικής εταιρίας επειδή περίσσευε στην πτήση, την εμπεδώσαμε. Μάθαμε επίσης ότι οι εταιρίες περίπου δικαιωματικά κάνουν περισσότερες κρατήσεις εισιτηρίων από τις υπάρχουσες θέσεις επειδή προτιμούν να αποζημιώσουν τους υπεράριθμους παρά να ταξιδεύουν με κενά καθίσματα. Αυτό που δεν ξέρουμε, ακριβώς, είναι τα δικαιώματά μας αλλά και τα σωστά τρικ επιβίωσης σε αυτήν την κόλαση.

Εναν τέτοιο οδηγό μάς προσφέρουν οι Times – με την επισήμανση ότι πρέπει να είναι πραγματικά άτυχος κανείς για να τον πετάξουν έξω ως υπεράριθμο από μια πτήση στην Ευρώπη. Αντίθετα είναι πιο πιθανό να την πατήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο – περισσότερο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε κάθε περίπτωση, στην ΕΕ ισχύουν συγκεκριμένοι κανόνες για όλα τα αεροσκάφη που απογειώνονται από τα ευρωπαϊκά αεροδρόμια. Τα δικαιώματα, όμως, αλλάζουν ανάλογα με το εάν ο επιβάτης αποχωρεί εθελοντικά ή εξαναγκάζεται να το κάνει.

Εάν λοιπόν κάποιος δεν έχει πολλά λεφτά αλλά έχει πολύ χρόνο, η εθελοντική αποχώρηση μπορεί να αποδειχθεί μια άκρως επικερδής επιχείρηση. Ο λόγος είναι ότι η αποζημίωση δεν είναι σταθερή, ενώ οι εταιρίες συνηθίζουν να προσφέρουν περισσότερα από αυτά που ορίζει ευρωπαϊκός κανονισμός για την αναγκαστική εκπαραθύρωση προκειμένου να μην αμαυρωθεί η φήμη τους. Οι περισσότερες εταιρίες προσφέρουν εισιτήρια, αλλά εάν επιμείνει κανείς μπορεί να πάρει ζεστό χρήμα – πληροφορίες κάνουν λόγο ακόμη και για 2.300 ευρώ, συν φαγητό και ξενοδοχείο.

Αντίθετα, οι τιμές είναι σταθερές για όποιον πέφτει θύμα του overbooking παρά τη θέλησή του. Για σύντομες πτήσεις και διάστημα μικρότερο από δυο ώρες μέχρι την επόμενη πτήση η αποζημίωση είναι 125 ευρώ, ενώ ανεβαίνει στα 250 όταν το διάστημα ξεπερνά το δίωρο. Για τις πτήσεις άνω των 1.500 χιλιομέτρων είναι 200 ευρώ για διάστημα μικρότερο του τρίωρου και 400 για μεγαλύτερο διάστημα. Οταν η πτήση ξεπερνά τα 3.500 χιλιόμετρα, η αποζημίωση είναι 300 ευρώ για λιγότερο από τέσσερις ώρες και 600 ευρώ για περισσότερο.

Χρήμα δεν υπάρχει. Χρόνος;

Φωτό: Πόσο πιο δυνατά πρέπει να στο πουν για να το καταλάβεις; Πηγή: shutterstock

Φανταστείτε έναν δρόμο που έχει πάρει το όνομα μιας γνωστής προσωπικότητας. Και μετά ψάξτε πώς είναι οι δρόμοι που έχουν το ίδιο όνομα σε πέντε διαφορετικές πόλεις. Θα ανακαλύψετε –διαβεβαιώνει η Journal du Dimanche– πέντε διαφορετικούς κόσμους που έχουν ελάχιστη σχέση ο ένας με τον άλλον.

Η εφημερίδα ανέθεσε στους νεαρούς της ρεπόρτερ να περιγράψουν τις οδούς Εμίλ Ζολά στο Παρίσι, στο Ρουμπέ, το Λανιόν, το Ενίν-Μπομόν και το Σαρσέλ. Δηλαδή στην πρωτεύουσα, σε μια βιομηχανική πόλη, στη μέση του πουθενά της Βρετάνης, στο προπύργιο του Εθνικού Μετώπου και σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο. Και τι διαπίστωσαν; Ότι η Εμίλ Ζολά στο βιομηχανικό Ρουμπέ είναι σχεδόν έρημη, αντίθετα με την Εμίλ Ζολά στο Παρίσι που είναι γεμάτη μαγαζιά και ζωή. Στο Λανιόν, στη Βρετάνη, είναι μια μικρή και σιωπηλή οδός, στο ακροδεξιό Ενίν-Μπομόν ένας καθόλου φροντισμένος δρομάκος με ακατανόητη αρίθμηση και στο υποβαθμισμένο προάστιο του Σαρσιέλ, στο Παρίσι, ένας δρόμος όπου τα αυτοκίνητα περνούν συνεχώς χωρίς όμως να σταματούν ποτέ.

Πέντε δρόμοι, πέντε ιστορίες. Πώς να είναι άραγε η οδός Βενέζη σε πέντε ελληνικές πόλεις;

Φωτό: Εμείς βάζουμε τον χάρτη. Εσείς αρχίστε την εξερεύνηση. Πηγή: Shutterstock