Η Γαλλία ζει μια ιδιότυπη και κάπως «σχιζοφρενική» κατάσταση: από τη μία, ετοιμάζεται να γιορτάσει με τεράστια λάμψη και μεγαλοπρέπεια την επαναλειτουργία της Παναγίας των Παρισίων, που αποκαταστάθηκε μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 2019. Από την άλλη, η κυβέρνηση του Μισέλ Μπαρνιέ κατέρρευσε με τις ψήφους 331 βουλευτών της Ακροαριστεράς και της Ακροδεξιάς και με τον ίδιο να παραιτείται την Πέμπτη το πρωί ύστερα από μόλις 90 ημέρες στην πρωθυπουργία.
Τώρα η Γαλλία περιμένει να μιλήσει ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ο οποίος βρίσκεται σε δύσκολη θέση και είναι άγνωστο το πώς θα μπορέσει να αξιοποιήσει την υπερεξουσία που του δίνει το γαλλικό πολίτευμα της Προεδρικής Δημοκρατίας.
Η ανακατασκευή του εμβληματικού ναού έγινε σε χρόνο-ρεκόρ και με αποτελεσματικότητα που μόνο η Γαλλία θα μπορούσε να επιτύχει, γράφει στην Washington Post o Λι Χόκσταντερ, ο οποίος ζει στο Παρίσι και παρακολούθησε από κοντά την πορεία των εργασιών αποκατάστασης. Παράλληλα, όμως, παρακολουθεί την πολιτική αδυναμία της χώρας, η οποία βαθαίνει και οδηγεί όλο και περισσότερο, όλο και πιο συχνά, σε αδιέξοδα.
«Το παράδοξο αυτών των αντιφατικών μεταξύ τους προσώπων της Γαλλίας, που προκαλεί σύγχυση σε πολλούς Γάλλους όσο και ξένους, φτάνει σε κρεσέντο αυτή την εβδομάδα. Αντί να επιλύει τις αντιφάσεις μιας δημοκρατίας, είναι πιο πιθανό να τις εμβαθύνει» γράφει.
Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου ο αρχιεπίσκοπος του Παρισιού θα σηματοδοτήσει την επαναλειτουργία του ναού μετά την καταστροφή, παρουσία χιλιάδων δωρητών, κληρικών και αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του Ντόναλντ Τραμπ. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό, και εφόσον παραμένει πρόεδρος ως τότε, ο Μακρόν θα απευθύνει ομιλία στο προαύλιο του καθεδρικού ναού και θα ακολουθήσει τελετή στο εσωτερικό του. Την Κυριακή θα γίνει η εναρκτήρια λειτουργία.
Τον περασμένο Μάιο, συνεχίζει η Post, η περίφραξη μπροστά από τον καθεδρικό ναό μετατράπηκε σε ένα πολυφυλετικό, πολυεθνικό φωτογραφικό αφιέρωμα στους τεχνίτες και σε όσους άλλους βοήθησαν στην ανοικοδόμησή του· στα πρόσωπα της Γαλλίας.
Τα ασπρόμαυρα πορτρέτα απαθανάτισαν εκατοντάδες λιθοξόους, ξυλουργούς, αρχιτέκτονες, επιμελητές, υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, ιστορικούς, χειριστές εξοπλισμού, συνεργεία καθαρισμού, διαχειριστές και συντηρητές γλυπτών, πινάκων και βιτρό. Ηταν ένα δείγμα από τους περισσότερους από 2.000 εργαζομένους που συμμετείχαν στην ανοικοδόμηση του ναού.
Ο Ζαν-Γκαμπριέλ Λεβόν εγκατέλειψε τη θέση του ως επιτυχημένο στέλεχος μιας start-up πριν από δύο χρόνια, για να ξεκινήσει μια νέα καριέρα στην ξυλουργική. Λίγους μήνες αργότερα τού ανατέθηκε να φτιάξει ένα χοντρό δρύινο δοκάρι για το τεράστιο πλαίσιο που ενίσχυσε τον σηκό του καθεδρικού ναού, χρησιμοποιώντας τσεκούρια που ήταν αντίγραφα εκείνων που χρησιμοποιήθηκαν τον 12ο και 13ο αιώνα για την αρχική ανέγερση του ναού. Το κατάφερε σε τρεις ημέρες.
«Είμαι ευγνώμων που δούλεψα για ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια στον κόσμο» είπε στην Washington Post. «Και έμεινα έκπληκτος με την ποιότητα των ανθρώπων που συμμετείχαν, την τεχνική εξειδίκευσή τους και τον χαρακτήρα τους».
Η Γαλλία ολοκλήρωσε εγκαίρως την αναστήλωση, η οποία κόστισε σχεδόν 1 δισ. δολάρια, εντός προϋπολογισμού και με χρηματοδότηση από χιλιάδες μεμονωμένους δωρητές, άλλους πλούσιους και άλλους όχι – και παρά τις διακοπές που υπήρξαν εξαιτίας της πανδημίας και διαφωνιών για τα… έπιπλα, τον σχεδιασμό και άλλα ζητήματα.
Είναι ένα καταπληκτικό επίτευγμα, δεδομένης της φαινομενικής αδυναμίας εκτέλεσης μεγάλων έργων αλλού στον κόσμο.
Οι Αμερικανοί, για τους οποίους τα μεγάλα έργα μετατρέπονται συχνά σε σύμβολα δυσλειτουργίας, θα έπρεπε να τους μιμηθούν. Η Washington Post θυμίζει το μετρό της 2ης Λεωφόρου της Νέας Υόρκης, που είχε σχεδιαστεί σχεδόν έναν αιώνα πριν ολοκληρωθεί το πρώτο τμήμα της γραμμής, μήκους 2,5 χλμ., το 2017. Και τη δεκαετή προσπάθεια για τη μετεγκατάσταση των απαρχαιωμένων κεντρικών γραφείων του FBI, προϋπολογισμού 10 δισ. δολαρίων, η οποία δεν έχει γίνει ακόμη…
Το πλεονέκτημα της Γαλλίας, εκτός από την ισχυρή βούληση να αναβιώσει ένα εθνικό σύμβολο, ήταν η εξαιρετικά συγκεντρωτική κυβέρνηση υπό τον Μακρόν, έναν πρόεδρο που «έπαιζε» τη φήμη του στην επιτυχία του έργου.
Ωστόσο, ήταν επίσης ο Μακρόν που βύθισε τη Γαλλία σε πολιτική δυσλειτουργία το περασμένο καλοκαίρι, με το κολοσσιαίο σφάλμα του να προκηρύξει άσκοπα πρόωρες εκλογές, οι οποίες οδήγησαν σε ένα κατακερματισμένο Κοινοβούλιο. Αυτό τον ώθησε, ακολούθως, να σχηματίσει έναν συνασπισμό με πήλινα πόδια, του οποίου η επιβίωση εξαρτιόταν εξαρχής από τις διαθέσεις της αρχέγονης αντιπάλου του Μαρίν Λεπέν, ηγέτιδας της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης, του μεγαλύτερου κόμματος στην Κάτω Βουλή.
Η Λεπέν, η οποία έχει τα δικά της προβλήματα, καθώς δικάζεται για φερόμενη υπεξαίρεση, και μια εναντίον της ετυμηγορία θα μπορούσε να καταστρέψει την πολιτική καριέρα της, αποφάσισε τελικά να ρίξει τον Μπαρνιέ. Η κατάρρευση της κυβέρνησης αφήνει τη Γαλλία σε ένα τρομερό πολιτικό, συνταγματικό και οικονομικό χάος, κυρίως λόγω του εξωτερικού χρέους της.
Η τόσο αντικρουόμενη αυτή εικόνα της χώρας, η οποία μπορεί να κάνει θαύματα αλλά όχι και να σχηματίσει μια βιώσιμη κυβέρνηση, οι εργάτες που έκαναν ένα θαύμα με την Παναγία των Παρισίων και οι πολιτικοί που έχασαν τελείως τον έλεγχο, έχει προκαλέσει τρομερή σύγχυση στους Γάλλους, καταλήγει η Washington Post, καθώς περνούν μια εβδομάδα χαράς και υπερηφάνειας αμαυρωμένη από οργή και αποστροφή.