«Δεν ακυρώθηκε, απλώς αναβλήθηκε έως την ώρα που η παράσταση θα είναι έτοιμη». Με αυτά τα λόγια υπερασπίζεται την απόφασή της η διεύθυνση του διάσημου Θεάτρου Μπολσόι έπειτα από το σάλο που προκάλεσε η είδηση περί «αναβολής», έστω και προσωρινής, της πρεμιέρας της νέας παράστασης του ομώνυμου μπαλέτου αφιερωμένης στον χαμό του θρυλικού Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Ο επικεφαλής του μπαλέτου Μπολσόι Κίριλ Σερεμπρένικοφ βρέθηκε πρόσφατα μπλεγμένος σε μια έρευνα για υπεξαίρεση δημόσιων πόρων -γράφει το BBC– αλλά εκείνοι που τον υπερασπίζονται υποστηρίζουν πως τόσο η ανάκρισή του όσο και η έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο διαμέρισμά του εντάσσονται στο πλαίσιο μιας πολιτικής δίωξης καθώς ο Σερεμπρένικοφ ήταν επικριτικός έναντι των Αρχών καταγγέλλοντας την ολοένα  αυξανόμενη λογοκρισία στις τέχνες. Ο γενικός διευθυντής του ιστορικού θεάτρου Βλαντίμιρ Ούριν έφτασε, μάλιστα, να γράψει στον πρόεδρο Πούτιν για να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο διεξαγωγής της έρευνας από τις Αρχές.

Αποτελεί, πάντως, γεγονός ότι η αναβολή αφορά μια παράσταση προς τιμήν ενός ανθρώπου που «πρόδωσε» τη Μητέρα Πατρίδα, εγκαταλείποντας τη Σοβιετική Ένωση με στόχο να βρει καταφύγιο στη Δύση. Το έργο παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού χορευτή που εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, το 1961, έγινε ο πρώτος διάσημος «σοβιετικός» που επέλεξε ν’ αυτομολήσει στον θανάσιμο εχθρό. Αρχικά ο Νουρέγιεφ βρήκε στέγη στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου ενώ στη συνέχεια ανέλαβε τη διεύθυνση της Όπερας του Παρισιού. Ο κορυφαίος, σύμφωνα με πολλούς, χορευτής της μεγάλης των Ρώσων Σχολής πέθανε στις 6 Ιανουαρίου του 1993, σε ηλικία 54 ετών, χτυπημένος από τη νόσο του AIDS. Η κριτικός Τατιάνα Κουζνέτσοβα είχε αναφέρει σε κείμενό της στην εφημερίδα Kommersant ότι η πρεμιέρα του έργου θα αποτελούσε «το κύριο καλλιτεχνικό γεγονός για το μπαλέτο στη Ρωσία και ενδεχομένως και στον υπόλοιπο κόσμο». Τώρα, όμως, όλοι όσοι είχαν προμηθευτεί εισιτήρια για την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα και τις επόμενες παραστάσεις, θα πρέπει να αρκεστούν στον «Δον Κιχώτη».

Ο ταταρικής καταγωγής χορευτής ήταν γνωστός και ως ο πρώτος «ποπ σταρ» του χορού. Στη φωτογραφία με την πρίμα μπαλαρίνα του Βρετανικού Βασιλικού Μπαλέτου Μαργκότ Φοντέιν, στην παράσταση «Πηλέας και Μελισσάνθη» το 1960 στο Κόβεν Γκάρντεν του Λονδίνου.  Φωτογραφία: Victor Blackman/Express/Getty Images/Ideal Images

Ο κολομβιανός βαρόνος των ναρκωτικών Πάμπλο Εσκομπάρ (1949-1993) –του οποίου οι ημέρες και τα έργα έχουν εμπνεύσει πλήθος μυθιστορημάτων, ταινιών, ντοκιμαντέρ αλλά και σίριαλ, π.χ. «The Narcos»– απασχολεί για μία ακόμη φορά τα ΜΜΕ. Όχι με τα καρτέλ και τις δωρεές στους φτωχούς συμπολίτες του, αλλά με τα σπίτια του. Ένα από αυτά, σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας The Independent αφορά την εξοχική έπαυλη του εκλιπόντος στην περιοχή Τουλούμ στο Μεξικό.

Η έπαυλη εγκαταλείφθηκε όταν ο βαρόνος αποδήμησε το 1993. Οι Αρχές ασχολήθηκαν με αυτήν δέκα χρόνια μετά, το 2003, οπότε και την επέστρεψαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες της. Εκείνοι με τη σειρά τους την έβγαλαν στο σφυρί, διότι προφανώς η χρήση της από τον θρυλικό εγκληματία είχε ανεβάσει κατά πολύ το κασέ της. Και φτάνουμε στο 2012, οπότε την αγόρασε τελικά ένας μεγάλος έμπορος τέχνης από τη Νέα Υόρκη, ονόματι Λάιο Λάμκα.

«Αγόρασα την έπαυλη διότι μου φάνηκε εντελώς τρελό οικοδόμημα. Δεν μπορούσα να φανταστώ, μέχρι που την είδα, ότι υπήρχε στον κόσμο τέτοιο πράγμα και δεν το είχε αγοράσει ως τότε κάποια μεγάλη ξενοδοχειακή εταιρεία», δηλώνει ο Λάμκα.

Τελικά ο ίδιος, με ειδικές τροποποιήσεις, πολλά έργα Τέχνης, και μεγάλη φαντασία, μετέτρεψε την έπαυλη σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων με την ονομασία Casa Malka και με 24 υπνοδωμάτια. Εκαστο τιμάται €450 τη βραδιά. Στα υπόγεια διαμερίσματα στεγάζεται πολυτελές SPA με εγκαταστάσεις σάουνα, τζακούζι κτλ.

Η πελατεία του ξενοδοχείου είναι κυρίως σταρ, μεγαλοεπιχειρηματίες και φυσικά εκατομμυριούχοι. Κάθε δωμάτιο διαθέτει ειδικό χώρο για μπαρ (χτιστό) με σκαμπό. Οι κατάλογοι των μπαρ στα δωμάτια είναι διακοσμημένοι με υπογεγραμμένα έργα από τον αμερικανό ποπ εικαστικό Κιθ Χάρινγκ (1958-1990).

Ωστόσο, οι γνώμες για το αισθητικό αποτέλεσμα της έπαυλης διίστανται. Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι κρίνουν παραφορτωμένη τη διακόσμηση του γκαλερίστα ιδιοκτήτη και θεωρούν ότι το στιλ του ίδιου του Εσκομπάρ ήταν καλύτερο.

φωτό: casamalca.com

Το μήνυμα της πινακίδας στην είσοδο του parking είναι ξεκάθαρο: «ζώνη αντιδημοκρατική και υπό καθεστώς. Μην (μας) σπάζετε τα αρ…δια». Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα με όλα όσα είδε και άκουσε στη συνέχεια ο δημοσιογράφος της La Repubblica που επισκέφτηκε την παραλία «Punta Canna» στην μητροπολητική περιφέρεια της Βενετίας: «θάλαμους αερίων», ύμνους προς τιμή του Ντούτσε και του φασιστικού καθεστώτος, σεξιστικές επιγραφές και μηνύματα που υποκινούν το μίσος και προτρέπουν στη βία.  Κατά μήκος του ξύλινου διαδρόμου που καταλήγει στην παραλία, άλλες πινακίδες ενημερώνουν τους λουόμενους για τους κανόνες –«τάξη, καθαριότητα, πειθαρχία, αυστηρότητα»- που διέπουν τη λειτουργία των εγκαταστάσεων, για το ότι «οι υπηρεσίες προσφέρονται μόνον στους πελάτες, διαφορετικά… γκλομπιά στα δόντια», για τις όποιες απόψεις του εξαιρετικού ποιητή αλλά και θαυμαστή του Μουσολίνι του Έζρα Πάουντ – «εάν ένας άνθρωπος δεν είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει για τις ιδέες του είτε δεν αξίζουν οι ιδέες του είτε δεν αξίζει ο ίδιος».

«Εδώ ισχύουν οι δικοί μου κανόνες», δήλωσε ο 64χρονος, φασίστας μέχρι το κόκκαλο, ιδιοκτήτης αυτής της ιδιότυπης παραλίας αφιερωμένης στον Μπενίτο Μουσολίνι και το φασιστικό καθεστώς του, μιλώντας με τον αποσβολωμένο δημοσιογράφο στο εσωτερικό ενός γραφείου γεμάτο με φασιστικά ενθύμια.

Αρχικά, ο βασικός κανόνας στην «Punta Canna» ήταν «απαγορεύονται τα παιδιά και οι αγροίκοι». Στη συνέχεια, ωστόσο, με στόχο την τέρψη των θαμώνων (άνδρες, κυρίως νεαρής ηλικίας, υπερβολικά γυμνασμένοι και με τα σώματά τους καλυμμένα με τατουάζ που απεικονίζουν ρουνικά σύμβολα, αετούς και κέλτικους σταυρούς) προστέθηκαν πολλοί ακόμη . «Ο νόμος της δικαιοσύνης γεννάται από την κάννη του τουφεκιού», αναγράφεται για παράδειγμα σε μια άλλη, από τις πάρα πολλές, πινακίδες πουν υπάρχουν στην παραλία – όνειδος για ολόκληρη την Ιταλία.

«Σιχαίνομαι τη δημοκρατία. Είμαι απόλυτα αντιδημοκρατικός», δηλώνει περήφανος ο ιδιοκτήτης της παραλίας του Μουσολίνι. Φωτογραφία: La Repubblica  

Η είδηση για ένα κινητό τηλέφωνο η μπαταρία του οποίου δεν χρειάζεται φόρτιση περισσότερες από τέσσερις φορές τον χρόνο είχε προκαλέσει εντύπωση. Αλλά φαίνεται ξεπεράστηκε από μια είδηση ακόμα πιο εντυπωσιακή, τουλάχιστον για τους φανατικούς της τεχνολογίας, και αφορά την κατασκευή ενός κινητού τηλεφώνου δίχως μπαταρία που φορτίζει με τον αέρα. Δεν πρόκειται για κάποιο μελλοντικό project αλλά για ένα προϊόν που υπάρχει ήδη. Το εν λόγω πρωτοποριακό τηλέφωνο λειτουργεί με ελάχιστη ενέργεια – κάποιο εκατομμυριοστό του watt που λαμβάνεται από το περιβάλλον μέσω ραδιοκυμάτων και φωτονίων. Για να το κατασκευάσουν οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον προέβησαν στον ολικό επανασχεδιασμό των κινητών τηλεφώνων, όπως εξηγείται στην μελέτη τους που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Proceedings of the Association for Computing Machinery on Interactive, Mobile, Wearable and Ubiquitous Technologies.

«Σήμερα το κινητό αποτελεί την συσκευή από την οποία εξαρτιόμαστε περισσότερο. Εάν υπάρχει κάτι που θέλουμε να χρησιμοποιούμε χωρίς να χρειαζόμαστε μπαταρίες είναι αυτό», προσδιόρισε ο Τζόσουα Σμιθ, ένας από τους συντάκτες της μελέτης. Προς το παρόν, το πρωτότυπο μπορεί να εκτελέσει τις βασικές λειτουργίες ενός κινητού τηλεφώνου ενώ για να λειτουργεί «αξιοποιεί τις ταλαντώσεις που παράγονται στο μικρόφωνο ή στο μεγάφωνο όταν πραγματοποιείται ή γίνεται αποδεκτή μια κλήση. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας, το τηλέφωνο κωδικοποιεί τις ταλαντώσεις σε ραδιοκύματα, ενώ (όταν ο χρήστης του τηλεφώνου) ακούει τον συνομιλητή του, μετατρέπονται σε ήχους». Η ελάχιστη ενέργεια που απαιτείται για τις υπόλοιπες λειτουργίες του τηλεφώνου, παράγεται από ραδιοκύματα που εκπέμπονται από έναν πομπό και το φως, χάρη στη χρήση μικροσκοπικών ηλιακών κυψελών.

Για να μιλάμε στο τηλέφωνο για μια ζωή δίχως καμία διακοπή. Φωτογραφία: Mark Stone/University of Washington