Οι εκτιμήσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) λένε ότι 50 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται παγιδευμένοι σε καταναγκαστική εργασία ή σε καταναγκαστικούς γάμους. Με εύκολα μαθηματικά υπολογίζει κανείς ότι, σε σχέση με τις καταγραφές που έγιναν πέντε χρόνια πριν και ανέφεραν ότι «ένας στους 140 ζωντανούς ανθρώπους είναι υποδουλωμένοι», ο αριθμός των «σύγχρονων σκλάβων» έχει αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια.
Η ΔΟΕ, ο αυτόνομος διεθνής διακρατικός οργανισμός που συνδέεται με τον Ο.Η.Ε. τονίζει ότι η δουλεία δεν περιορίζεται σε φτωχές χώρες που βρίσκονται μακριά από τον δυτικό κόσμο. Περισσότεροι από τους μισούς ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι σε καθεστώς καταναγκαστικής εργασίας ή γάμου ζουν σε πιο πλούσιες χώρες και κοινωνίες του ανώτερου μεσαίου ή υψηλού εισοδήματος, αναφέρει δημοσίευμα του BBC.
Οι δύο καταστάσεις που ορίζονται ως σύγχρονη υποδούλωση είναι η καταναγκαστική εργασία και ο καταναγκαστικός γάμος. Ενας άνθρωπος γίνεται δούλος, δηλαδή, όταν δεν μπορεί να φύγει «λόγω απειλών, βίας, εξαπάτησης, κατάχρησης εξουσίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού».
«Ο εγκλωβισμός σε καταναγκαστική εργασία μπορεί να διαρκέσει χρόνια, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις ο καταναγκαστικός γάμος είναι ισόβια κάθειρξη», αναφέρει η έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας.
Περίπου 27,6 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε καταναγκαστική εργασία, συμπεριλαμβανομένων 3,3 εκατομμυρίων παιδιών. Από αυτά τα παιδιά, περισσότερα από τα μισά βρίσκονται σε εμπορική σεξουαλική εκμετάλλευση.
Αλλα 22 εκατομμύρια άνθρωποι είναι παγιδευμένοι κυριολεκτικά σε καταναγκαστικούς γάμους -περισσότερα από τα δύο τρίτα από αυτούς είναι γυναίκες και πολλά θύματα είναι κάτω των 15 ετών όταν τελείται ο γάμος.
Η Οργάνωση δήλωσε ότι είναι «σοκαριστικό» το γεγονός ότι τα πράγματα όλο και χειροτερεύουν. «Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτή την εμμονή για θεμελιώδη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», είπε ο γενικός διευθυντής της, Γκάι Ράιντερ.
Το γεγονός ότι τα πράγματα χειροτερεύουν οφείλεται σε ένα περίπλοκο μείγμα «επιβαρυντικών κρίσεων», αναφέρει η έκθεση – κρίσεις που αυξάνουν τη φτώχεια και τον κίνδυνο υποδούλωσης.
Η πανδημία της Covid-19, για παράδειγμα, προκάλεσε μεγάλη διαταραχή στο εισόδημα των ανθρώπων ανά τον κόσμο, δημιουργώντας τους χρέη, τα οποία τους οδήγησαν σε καταναγκαστική εργασία. Η πανδημία οδήγησε σε αύξηση της «ακραίας παγκόσμιας φτώχειας» για πρώτη φορά εδώ και 20 χρόνια, σύμφωνα με τη ΔΟΕ.
Ο πόλεμος οδηγεί, επίσης, στη στρατολόγηση παιδιών, ενώ η κλιματική αλλαγή έχει αναγκάσει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να γίνουν μετανάστες -θέτοντάς τους αμέσως σε μεγαλύτερο κίνδυνο.
Μέσω της έκθεσης ζητείται μια διεθνής προσπάθεια για τη συγκέντρωση πόρων – και πραγματική πρόθεση – για την επίλυση του προβλήματος. «Γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει… Χρειάζεται βοήθεια από όλους. Τα συνδικάτα, τις εργοδοτικές οργανώσεις, αλλά και τους απλούς ανθρώπους: όλοι έχουν κρίσιμους ρόλους», είπε ο Γκάι Ράιντερ. «Οι υποσχέσεις και οι δηλώσεις καλής πρόθεσης, δυστυχώς, δεν αρκούν», προειδοποιεί.