Η θητεία του Σταύρου Κοντονή στην πολιτική ηγεσία του Αθλητισμού άρχισε στα τέλη Ιανουαρίου 2015 με ένα «κόπι-πάστε» (που λέει και ο Πολάκης) των εξαγγελιών όλων των προκατόχων του. Η κεντρική ιδέα ήταν, «το νου σας, λαμόγια (του ποδοσφαίρου)». Κανείς, απ’ όσους θα έπρεπε, δεν φάνηκε να τρομάζει. Ο νέος -τότε- πρόεδρος της αμαρτωλής Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, Γιώργος Γκιρτζίκης, που είχε εκλεγεί πέντε μέρες νωρίτερα, ούτε που το φανταζόταν πως οι δύο τους θα συμπρωταγωνιστούσαν σε ένα έργο με εντελώς διαφορετικό φινάλε από τα προηγούμενα.
Ο υπερκοριός της ΕΥΠ είχε ήδη ανοίξει το καπάκι, και η «μπόχα» είχε φτάσει μέχρι τα πιο ανυποψίαστα ρουθούνια. Οι κούριερ της UEFA είχαν βαρεθεί να παραδίδουν στην ΕΠΟ φακέλους με ύποπτα -για χειραγώγηση- παιχνίδια, οι διαιτητές είχαν ξεσαλώσει, τα πειθαρχικά όργανα έγραφαν τους κανονισμούς στα… όργανά τους, και στα γήπεδα γινόταν «πόλεμος». Η Ομοσπονδία, όμως, γιατί να ανησυχήσει; Υπήρχε πάντα το διαβόητο αυτοδιοίκητό της.
Αυτή τη θωρακισμένη πόρτα, πολλοί υφυπουργοί Αθλητισμού προσπάθησαν να την παραβιάσουν. Αλλά, μόλις χτυπούσε ο συναγερμός -της FIFA και της UEFA- το έβαζαν στα πόδια. Ολες οι κυβερνήσεις κώλωναν μπροστά στο πολιτικό κόστος του ποδοσφαιρικού Grexit. Οι υπουργοί έρχονταν και παρέρχονταν, και η ΕΠΟ συνέχιζε ανενόχλητη τις «ομορφιές» της.
Με την άγνοια του πρωτάρη και το επτανησιακό πείσμα του, ο μέχρι χθες υφυπουργός Αθλητισμού επιχείρησε να σπάσει την πόρτα, ακριβώς όπως όλοι οι προηγούμενοι. Οταν άρχισε να νομοθετεί, ο Γκιρτζίκης πάτησε το alarm. Μέχρι και ο ίδιος ο Τζιάνι Ινφαντίνο -πρόεδρος της FIFA σήμερα- ήρθε ως εδώ για να προστατεύσει την κόρη ΕΠΟ από την κυβερνητική παρέμβαση. Τα «ενοχλητικά» άρθρα του αθλητικού νομοσχεδίου δεν έφτασαν, καν, στη Βουλή. Η πόρτα έστεκε απόρθητη.
Από τις επαφές του με τους εκπροσώπους των διεθνών συνομοσπονδιών, ο Κοντονής αντελήφθη αυτό που κανένας προηγούμενος δεν κατάλαβε: ότι το πρόβλημα δεν ήταν η ουσία -η ανάγκη να μπει μια τάξη στο ποδόσφαιρο- αλλά ο τύπος: αν η FIFA και η UEFA επέτρεπε σε μια κυβέρνηση να βάλει χέρι στην Ομοσπονδία, κι άλλες κεντρικές εξουσίες σε άλλες χώρες θα έμπαιναν στον πειρασμό να ακολουθήσουν το ελληνικό παράδειγμα. Ετσι, εγκατέλειψε τη μάταιη προσπάθεια να παραβιάσει την πόρτα της ΕΠΟ, και κάλεσε τον… κλειδαρά.
Εγινε γραφικός
Για να πείσει τη FIFA και την UEFA να ξεκλειδώσουν οι ίδιες το αυτοδιοίκητο, χρειάστηκε να γίνει… γραφικός. Εκλεισε γήπεδα και Θύρες, διέκοψε το Πρωτάθλημα, ανέβαλε τον Τελικό του Κυπέλλου, έγινε ο πρώτος υπουργός παγκοσμίως που ασχολήθηκε με το ποιοι… βοηθοί διαιτητή θα ορισθούν σε ένα ματς. Το αυτοδιοίκητο δεν του απαγόρευε να επικαλείται κινδύνους για τη δημόσια τάξη ή να επιβάλλει διοικητικές κυρώσεις για φαινόμενα βίας, και ο Ζακυνθινός… τους τάραξε στη νομιμότητα.
Με τα λάθη και τα σωστά του, τις υπερβολές και την «τρέλα» του, επέμεινε στο σχέδιό του, κόντρα σε μεγαλο-παράγοντες, στρατούς οργανωμένων οπαδών, αντίπαλους πολιτικούς και κονδυλοφόρους που τον λοιδόρησαν. Με την αναστάτωση που προκάλεσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο και με τον διεθνή θόρυβο που ξεσήκωσε, υποχρέωσε τη FIFA (η οποία αυτή την εποχή το παίζει πολύ ευαίσθητη σε θέματα διαφθοράς) να ασχοληθεί η ίδια με το πρόβλημα. Δεν της πήρε πολύ χρόνο για να διαπιστώσει οτι, πράγματι, η προστατευομένη της -η ΕΠΟ- ήταν άντρο ακολασίας.
Δεν υπάρχει προηγούμενο υφυπουργού Αθλητισμού που κατάφερε να καταστήσει τις διεθνείς συνομοσπονδίες συμμάχους του και να τις φέρει αντιμέτωπες με τα ανομήματα της ΕΠΟ. Η συνέχεια, μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή, προσωρινή διοίκηση την οποία η FIFA επέβαλε στην Ομοσπονδία, είναι γνωστή:
Τι έγινε
Στα πειθαρχικά όργανα τοποθετήθηκαν τακτικοί δικαστές, στις θέσεις δικηγόρων και κάθε μορφής υπαλλήλων που «μαγείρευαν» τις ποινές. Συμμορφώθηκε με τα διεθνώς ισχύοντα ο Κώδικας Δεοντολογίας, τον οποίο η ΕΠΟ είχε ράψει στα μέτρα της, με διάφορες πατέντες, ώστε να βγαίνουν όλοι λάδι. Αντικαταστάθηκαν οι αρχιδιαιτητές από πρόσωπα κοινής αποδοχής και αλλάζουν οι πίνακες των διαιτητών, για να εξοστρακισθούν οι «χιλιοτραγουδισμένοι» και οι υπόδικοι. Ο πειθαρχικός κανονισμός έγινε πιο αυστηρός και πιο ξεκάθαρος. Προ ημερών ξεσήκωσε σάλο μια φωτοβολίδα, σε ένα γήπεδο όπου έπρεπε να φοράς κράνος για να εκτελέσεις ένα κόρνερ… Σήμερα, όλοι οι (γνωστοί) πρωταγωνιστές του βρώμικου καθεστώτος της περιόδου 2012-2016 στην ΕΠΟ, είναι σπίτι τους.
Βεβαίως, κανείς -ακόμη- δεν πήγε φυλακή. Αλλά αυτή δεν ήταν δουλειά του Κοντονή. Ούτε τώρα, που έγινε υπουργός Δικαιοσύνης, είναι. Αυτή είναι -ευτυχώς- υπόθεση των δικαστικών λειτουργών. Δουλειά του Κοντονή ήταν να τους διώξει από το ποδόσφαιρο. Και τους έδιωξε, μέσα σε 21 μήνες. Ηταν ο πρώτος -μετά τον Γιώργο Φλωρίδη- υφυπουργός Αθλητισμού που «ακούμπησε» το διεφθαρμένο Σύστημα. Τον Φλωρίδη που (με τις κασέτες τις ΕΥΠ) είχε αποκαλύψει την «Παράγκα 1», αλλά τον είχε σταματήσει -δια της αναβαθμίσεώς του- ο τότε πρωθυπουργός.
Ο δρόμος της κάθαρσης
Στις υποψίες ότι κάτι αντίστοιχο μπορεί να συνέβη και τώρα, η απάντηση είναι ότι -αυτή τη φορά- η κάθαρση έχει πάρει τον δρόμο της. Το αν θα φτάσει στο τέρμα, δεν εναπόκειται -πλέον- ούτε στον διάδοχο του Κοντονή, τον 39χρονο δικηγόρο και πρώην επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Διαφθοράς, Γιώργο Βασιλειάδη, περισσότερο γνωστό από τη «λίστα Μπόργιανς». Ο οποίος -τηρώντας την παράδοση- είναι άσχετος με τα σπορ (όπως και ο ζακυνθινός συνάδελφός του).
Εχει να κάνει με τις ειλικρινείς προθέσεις εκείνων που ανέλαβαν να την πάνε παρακάτω. Σε τελική ανάλυση, έχει να κάνει με σύσσωμη την κοινωνία του ποδοσφαίρου. Κακά τα ψέματα. Εάν και οι επίδοξοι εξυγιαντές της ΕΠΟ καλούν σε βοήθεια τον διαβόητο Θωμά -τον αρχιτέκτονα της πρώτης «Παράγκας»- τι να σου κάνει ο (κάθε) υπουργός; Ούτε ο… Τσακ Νόρις δεν μπορεί να «καθαρίσει».