«Χάνω την ακοή μου, έχω εμβοές (σ.σ.: βόμβους στα αυτιά από τον δυνατό ήχο), τα χέρια μου με το ζόρι λειτουργούν» δήλωνε ο Ερικ Κλάπτον το 2018. «Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι εξακολουθώ να στέκομαι και να παίζω στη σκηνή». Ο βετεράνος κιθαρίστας ποτέ δεν κρύφτηκε από την πραγματικότητα, ούτε από τις αδυσώπητες επιπτώσεις του χρόνου.
Πέρασαν ήδη 57 χρόνια από την ημέρα που στο βόρειο Λονδίνο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το ιστορικό γκράφιτι «Ο Κλάπτον είναι Θεός», που εξέφραζε το δέος των οπαδών της μπλουζ για τις κιθαριστικές του ικανότητες. Ο αρχάριος τότε λευκός μπλούζμαν ήταν ο πρώτος αυθεντικός ήρωας της κιθάρας στα ροκ χρονικά – ένας φλογερός βιρτουόζος με πλούσιους τόνους και λεπτές σόλο πινελιές, που εκμεταλλευόταν όλες τις δυνατότητες του οργάνου του.
Η προσωπική του φήμη υπέφερε κατά τη διάρκεια μιας καριέρας με χρόνια αλκοολισμού, κατάχρησης ναρκωτικών και εγωιστικών κομπασμών, ειδικά στη δεκαετία του 1970 –κάτι για το οποίο κάποιοι φαν δεν τον συγχώρησαν ποτέ– αλλά μέσα από μετανιωμένες συγγνώμες και αφοσιωμένη φιλανθρωπία, ο Κλάπτον έγινε η ζωντανή προσωποποίηση της ικανότητας ενός ατόμου να αλλάξει προς το καλύτερο.
Τώρα, στα 79 του, πάνω στην αρένα Utilita του Νιούκασλ, ο θρυλικός κιθαρίστας και τραγουδιστής εμφανίζεται απτόητος στο πρώτο ραντεβού μιας ακόμα διεθνούς περιοδείας του, στην πρώτη του ζωντανή εμφάνιση της χρονιάς. Η φωνή του ακούγεται αδυνατισμένη και καταπονημένη, αλλά ούτε τα αρθριτικά ούτε οι ανησυχίες του φαίνονται στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται την κιθάρα του, όπως επισημαίνει η Telegraph.
«Είμαι υποχρεωμένος να κατεβαίνω στο κάτω μέρος της σκάλας κάθε φορά που πιάνω την κιθάρα, μόνο για να την κουρδίσω», είχε πει στη συνέντευξη του 2018, αναφερόμενος στις επιπτώσεις της βλάβης των περιφερικών νεύρων στα δάχτυλά του. Το κοινό των 18.000 φαν του στην αρένα του Νιούκασλ έκανε υπομονή για αρκετά δευτερόλεπτα μετά την εμφάνισή του, καθώς ο Κλάπτον χτυπούσε επανειλημμένα δύο συγχορδίες τεστάροντας την κιθάρα του.
Οσο περνούσαν αυτά τα πρώτα λεπτά και η επταμελής μπάντα του έπιανε ρυθμό, ο βιρτουόζος κιθαρίστας έπαιζε ένα χαλαρό μοτίβο, πριν τα δάχτυλά του γλιστρήσουν στον λαιμό της κιθάρας του για να απελευθερώσουν ένα φτερούγισμα από γλυκές, μακρόσυρτες ψηλές νότες γεμάτες τόνο, μελωδία και σβελτάδα στην αφή. Το κομμάτι ήταν το ακυκλοφόρητο ορχηστρικό «Blue Rainbow», το πλήθος άρχισε να παραληρεί και ο «θεός» της κιθάρας είχε επιστρέψει οριστικά.
Ο ενθουσιασμός του κοινού είχε να κάνει και με το γεγονός ότι αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση του Κλάπτον στην πόλη από τη δεκαετία του 1960, όταν συζητούσε την πιθανότητα να κάνει μια συναυλία παρέα με τον Ερικ Μπάρτον των Animals (που πλέον ζει μόνιμα στην Αθήνα με την ελληνίδα σύζυγό του). Ή μήπως αυτό συνέβη στο Λιντς; Ή στο Μάντσεστερ; «Ποιος θυμάται;», είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του – και δεν ξαναμίλησε στο κοινό μέχρι το τέλος του σόου.
Δεν χρειάστηκε, καθώς άφησε τα δάχτυλά του να «μιλήσουν» στη διάρκεια ενός απολαυστικού σετ που περιελάμβανε κλασικά τραγούδια των πρώην συγκροτημάτων του, Cream («White Room», «Sunshine of Your Love»), Blind Faith (το σχεδόν γκόσπελ «Presence of the Lord») και Derek & The Dominoes (το φάνκι «Got to Get Better in a Little While»), αλλά και των γνωστών σόλο επιτυχιών του (τη συγκινητική ακουστική εκδοχή του «Tears In Heaven» και τον ύμνο «Cocaine»).
Η φωνή του, που δεν ήταν ποτέ το ισχυρότερο ατού του, ακουγόταν ταλαιπωρημένη, αλλά ως μπλούζμαν που σέβεται την ιστορία των πρωτοπόρων του αμερικανικού είδους από τα νιάτα του, φαινόταν ικανοποιημένος να εκφράζεται με ό,τι λειτουργικό έχει στη διάθεσή του. Τραγουδά με συγκίνηση, παίζει με διαισθητική χάρη και εκπέμπει λάμψεις ευτυχίας στους υπόλοιπους βιρτουόζους της μπάντας του στη διάρκεια των εκτελέσεων των τραγουδιών του, όπως επισημαίνει η Telegraph.
Το μόνο που έλειπε από μία απολαυστική βραδιά ήταν η πιο αγαπημένη του επιτυχία. Πολλοί υπέθεσαν ότι η «Layla» δεν περιλήφθηκε στο σετ επειδή ο Κλάπτον παραμένει αναστατωμένος από την πρόσφατη απόφαση της πρώην συζύγου του, Πάτι Μπόιντ (για την οποία έχει γραφτεί το τραγούδι), να δώσει τα ερωτικά του γράμματα προς αυτήν σε δημοπρασία. Μπορεί τα μπλουζ να ευνοούν ερωτικούς ύμνους για πρώην ερωμένες, αλλά ίσως κάποια πράγματα είναι ασυγχώρητα.
Πριν από 60 χρόνια, η εκδοχή των μπλουζ από τον Κλάπτον άλλαξε την Ιστορία της ροκ μουσικής. Σήμερα, ο συνδυασμός της ροκ, των μπλουζ του Δέλτα του Μισισιπί και άλλων μουσικών ειδών είναι η νόρμα κάθε μπάντας που εμφανίζεται σε κάθε μπαρ στον πλανήτη. Αλλά στα χέρια του «Θεού» της κιθάρας, η μπλουζ ροκ ερμηνεύεται με τέτοια φινέτσα, που ανάγεται σε ένα αυθεντικά Θείο επίπεδο.