Όταν από παιδί θέλεις να γίνεις αθλητικός συντάκτης είναι γιατί σε επηρεάζουν δύο βασικά πράγματα. Τουλάχιστον τα αγόρια. Τουλάχιστον εμένα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Ώρες ατελείωτες έχω… γράψει μπροστά στην τηλεόραση για να βλέπω από τον Μαραντόνα μέχρι τον Μαροκινό Τιμουνί(!) που στην Ελλάδα… βαφτίστηκε Τιμουμί! Κι από τον Αλεξάντερ Καρέλιν μέχρι τους ολυμπιακούς εκπροσώπους των Παρθένων Νήσων. Μέχρι να αρχίσει, λοιπόν, η παρέλαση των αθλητών στην τελετή έναρξης των Αγώνων του Λονδίνου δεν ένιωθα τη μαγεία των Ολυμπιακών. Κάπου εκεί όμως ο διακόπτης γύρισε. Μπροστά στα μάτια μου 10.500 αθλητές και αθλήτριες στην κορύφωση της καριέρας τους. Ίσως και στην κορύφωση της ζωής τους.
Πρωταγωνιστές στο μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη να κάνουν σαν μικρά παιδιά για την υπέρτατη αυτή στιγμή. Εκατομμυριούχοι σαν τον Ρότζερ Φέντερερ, τον Νόβακ Τζόκοβιτς, τον Πάου Γκασόλ, τον Κόμπε Μπράιαντ, τον Γιουσέιν Μπολτ, τον Νεϊμάρ, να γίνονται οι κρίκοι της πιο ισορροπημένης αλυσίδας του αθλητισμού: της ολυμπιακής παρέλασης. Δίπλα-δίπλα σε αθλητές από τη φλεγόμενη Συρία, την… αιματοκυλισμένη Λιβύη. Δίπλα σε χαμογελαστούς εκπροσώπους των νησιών της Καραϊβικής, σε πειθαρχημένους αθλητές της Βόρειας Κορέας και πολλούς άλλους. Είδα θρύλους του παρελθόντος όπως ο Στιβ Ρεντγκρέιβ και ο Ντάλεϊ Τόμσον να παραδίδουν την ολυμπιακή φλόγα σε μελλοντικούς αστέρες των αγώνων. Και τελικά είδα την Ελλάδα να μπαίνει πρώτη στο Στάδιο όχι γιατί χρωστάει τα πιο πολλά(!) αλλά γιατί -στους Ολυμπιακούς Αγώνες τουλάχιστον- της χρωστάνε τα πιο πολλά.
Κάπου εκεί λοιπόν, και πολύ περισσότερο, το Σάββατο το πρωί που άρχισε η πλήρης δράση, ήταν για μένα η ώρα της πραγματικής έναρξης. Ναι, ενθουσιάστηκα βλέποντας πρωί-πρωί έναν αγώνα beach volley, λίγο μετά κωπηλασία κι αργότερα κολύμβηση. Το ένα αγώνισμα μετά το άλλο. Non stop. Κατάλαβα ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ικανοί να με συγκινούν ακόμα. Μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο βέβαια. Αλλά μήπως χρειάζεται και τίποτε άλλο;