Απανταχού της οικουμένης ο αθλητισμός – μιλάμε για τον ομαδικό αθλητισμό και όχι για τους ρέκορντμαν που έχουν κάποιο κλαμπ θαυμαστών – στηρίχτηκε στο αλληλοφάγωμα των οπαδών. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική ομάδα που να μην έχει αντίπαλο έναν μισητό εχθρό. Η Μπαρτσελόνα μισεί τη Ρεάλ όχι μόνο επειδή είναι ισόβια αντίπαλος, αλλά επιπλέον επειδή ήταν (και) ομάδα του Φράνκο. Σε ένα βίντεο όπου ο δημοσιογράφος παρακολουθούσε τον υπέροχο τρόπο που οι οπαδοί της Μπάρτσας προετοιμάζονταν για το ντέρμπι με τη Ρεάλ, εκτός των άλλων έδειχνε μια νοικοκυρά να σκουπίζει το σπίτι της με μεγάλη επιμέλεια προτού πάει στο γήπεδο. Υπέροχο στιγμιότυπο, χωρίς συζήτηση.
Ενώ λοιπόν το ποδόσφαιρο ήταν ο κύριος μοχλός του οπαδισμού, η έλευση του Νικ Γκάλη εξ Αμερικής κατόρθωσε (κερδίζοντας το ευρωπαϊκό τρόπαιο) να κατεβάσει τον κόσμο στην Ομόνοια όπως μετά από μερικά χρόνια η ποδοσφαιρική Εθνική (εκτός πάσης πιθανότητος) κατόρθωσε να κερδίσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο ποδοσφαίρου.
Ενώ λοιπόν ο Άρης του Γκάλη ήταν μια εξαιρετική ομάδα, το αθηναϊκό χρήμα δελέασε τον Νικ με αποτέλεσμα (και το μπάσκετ…) να αποβεί διαφιλονικούμενο τρόπαιο μεταξύ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού. Σε παρόμοιες περιπτώσεις τα σκανδαλώδη άτομα δεν λείπουν. Ο Παναθηναϊκός αρχίζει από τον Διαμαντίδη και ο Ολυμπιακός από τον Σπανούλη (πρώην παίκτη του ΠΑΟ) που ήδη έχει κερδίσει δύο τρόπαια σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ψυχοδυναμική των ομάδων τελικά συνοδεύεται και με την αντανάκλαση των παικτών πάνω στις χιλιάδες των οπαδών. Κανείς δεν «ζει…» χωρίς τη νίκη της ομάδας του.
Μάλιστα αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο Ολυμπιακός σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ πλέον είναι πιο πλούσια ομάδα, αντιλαμβανόμαστε ότι οι 23 νίκες του Σπανούλη σε ευρωπαϊκό και ελληνικό πρωτάθλημα αντιπροσώπευε έναν κίνδυνο ορατό για την ομάδα του Πεδουλάκη που έπρεπε, όφειλε, ορκιζόταν ότι θα νικήσει. Ένα πράγμα που δύσκολα περιγράφεται είναι το αίσθημα της ήττας που πνίγει έναν οπαδό όταν φεύγει από το γήπεδο σαν μαδημένο κοτόπουλο.
Το σημαδιακό είναι ότι ο Πεδουλάκης –με πολλές αποτυχίες εντός και εκτός συνόρων– διέτρεχε τον κίνδυνο να υπογράψει την καταδίκη του αν έχανε. Από την άλλη, μια σειρά τραυματίες (παρόντες ή απόντες όπως ο Ούκιτς), κατέβηκαν για να κάνουν θαύματα όπως ο Ματσιούλις 11, ο Μπράμος 12, ο Κέρι 9, ο Διαμαντίδης 10, ο Παππάς 6 και ο Γκιστ που έδωσε τη σωστή ανάσα στον Παναθηναϊκό. Αυτό δε σημαίνει ότι κατανικήθηκε η ομάδα του Μπαρτζώκα. Απλώς είκοσι τρεις νίκες στη σειρά, με ντόπιες και ξένες ομάδες, προσέδιδαν στον Ολυμπιακό ένα κύρος που δύσκολα θα λύγιζε από έναν Παναθηναϊκό κουτσουρεμένο (και για πολλούς με τρακ έναντι του αντιπάλου του λόγω δύο ευρωπαϊκών τροπαίων…).
Πέρυσι στις τρεις απανωτές ήττες του Μπαρτζώκα ο Πεδουλάκης δήλωσε κατά πρόσωπο στον αντίπαλό του ότι «τους έκλεψαν το μυαλό…». Μάλλον το ίδιο συνέβη και στη φετινή (πρώτη…) αναμέτρηση.