Τα «για πρώτη φορά» της εθνικής Αγγλίας συνεχίζονται. Αφού «έσπασαν» μια σειρά από αρνητικές παραδόσεις δεκαετιών, οι παίκτες του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ ξόρκισαν χθες (Τετάρτη) και την «κατάρα» των ημιτελικών. Εδώ και πάνω από μισό αιώνα, κάθε φορά που τα «Τρία Λιοντάρια» έφταναν στο κατώφλι του τελικού μιας μεγάλης διοργάνωσης (Παγκοσμίου Κυπέλλου, ή Euro), αποκλείονταν στον ημιτελικό – πάντα στην παράταση, ή στα πέναλτι. Το 1990, το 1996, το 2018…
Το βράδυ της 7ης Ιουλίου στο «Γουέμπλεϊ», ακόμη ένας δαίμονας του παρελθόντος κλειδώθηκε στο μαύρο βιβλίο των ιστορικών αποτυχιών της αρχαιότερης (μαζί με τη Σκωτία) εθνικής ομάδας. Μπροστά σε 50.000 οπαδούς της, που… δεν τους χωρούσαν τα καθίσματα, η Αγγλία νίκησε (2-1) τη μαχητική Δανία στην παράταση, και την προσεχή Κυριακή θα εμφανιστεί -για πρώτη φορά μετά τον θρίαμβό της στο Μουντιάλ του 1966- σε τελικό. Στη 10η συμμετοχή της σε τελική φάση Euro θα διεκδικήσει, επιτέλους, ένα τρόπαιο που έχουν κατακτήσει 10 χώρες, ακόμη και η Ελλάδα, αλλά ποτέ εκείνη με το κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Δύο τρίτες θέσεις (μια το 1968 και μια το 1996, στα εδάφη της) ήταν ό,τι καλύτερο της είχε συμβεί στη διοργάνωση.
Οι θεατές στις εξέδρες -ανάμεσά τους και ο Μπόρις Τζόνσον, που μέσα από το σκούρο μπλε του σακάκι φορούσε μια λευκή φανέλα της εθνικής Αγγλίας με το Νο 10 και το όνομά του στην πλάτη- προκαλούσαν διαρκώς… σεισμικές δονήσεις στο μεγαλοπρεπές γήπεδο. Μόνο στο 30ο λεπτό του αγώνα οι φωνές τους σίγησαν, κι έγιναν βαριές ανάσες. Ηταν η στιγμή που οι Δανοί προηγήθηκαν στο σκορ, με μια καταπληκτική εκτέλεση φάουλ του Μίχελ Ντάμσγκααρντ (έτσι, για να μη λείψει τίποτα από αυτό το υπέροχο Euro). Αλλά η… αφωνία δεν κράτησε πολύ. Η Αγγλία συνήλθε από το «σοκ» σχεδόν αμέσως. Αφού έχασε δύο μεγάλες ευκαιρίες για γκολ, ισοφάρισε στο 39′ με αυτογκόλ του αρχηγού των Δανών, Σίμον Κιάερ. Δεν την άξιζε αυτήν την ατυχία, ο άνθρωπος που είχε σπεύσει πρώτος για να σώσει τη ζωή του Κρίστιαν Ερικσεν… Ηταν το ενδέκατο αυτογκόλ του τουρνουά. Σε όλα τα προηγούμενα Euro, μαζί, είχαν σημειωθεί εννέα.
Το γκολ του Ντάμσγκααρντ, του μεσοεπιθετικού της Σαμπντόρια, ήταν το πρώτο που δέχτηκε η Αγγλία έπειτα από 721 λεπτά αγώνων, στους οποίους κράτησε το «μηδέν» στην άμυνα. Ισα που πρόλαβε, ο γκολκίπερ Τζόρνταν Πίκφορντ, να καταρρίψει το αντίστοιχο ρεκόρ του Γκόρντον Μπανκς, που «άντεχε» από το 1966. Στο τέλος, όμως, όλοι μιλούσαν για τον απέναντι τερματοφύλακα, τον Κάσπερ Σμάιχελ, κι όχι για τον 29χρονο της Εβερτον. Ηταν ο κορυφαίος του γηπέδου. Χάρη σ’ αυτόν οι Δανοί κατάφεραν να οδηγήσουν τον ημιτελικό στην παράταση και -παραλίγο- στα πέναλτι.
Οσο μεγαλώνει, ο 34χρονος δανός γκολκίπερ, τόσο περισσότερο «αγγίζει» τον μύθο του πατέρα του, Πέτερ Σμάιχελ, που μεσουράνησε στα γήπεδα των ’90s με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και ήταν βασικό στέλεχος της εθνικής Δανίας που το 1992 κατέκτησε το Euro. Ο Κάσπερ έκανε χθες «το παιχνίδι της ζωής του». Πραγματοποίησε εννέα επεμβάσεις, μεταξύ των οποίων και δύο που δεν θα σβήσουν από τις μνήμες: μια στον Στέρλινγκ, σχεδόν εξ’ επαφής, και μια -απίστευτη- σε κεφαλιά του Μαγκουάιρ. Νικήθηκε μόνο από τον αρχηγό του, στη φάση του αυτογκόλ, και από ένα πέναλτι που δεν θα καταλόγιζε ούτε… ο Πρίγκηπας Ουΐλιαμ, ο οποίος παρακολουθούσε ενθουσιασμένος από τα VIP του γηπέδου.
Ηταν το 13ο λεπτό της παράτασης, όταν ο ολλανδός διαιτητής, Ντάνι Μακέλι, «λύτρωσε» τους Αγγλους που, όπως ήταν φυσικό, δεν ήθελαν με τίποτα να κριθεί το αποτέλεσμα στο 50-50 της «ρώσικης ρουλέτας». Κυριαρχούσαν στο ματς, και ήθελαν να πάρουν την πρόκριση «εδώ και τώρα». Ο Ραχίμ Στέρλινγκ επιχείρησε μια από τις απίθανες διεισδύσεις του στην περιοχή των Δανών, πήγε να περάσει ανάμεσα από δύο αντιπάλους του και σωριάστηκε στο χορτάρι. Ο ρέφερι, αγνοώντας και μια δεύτερη μπάλα που κυλούσε στον αγωνιστικό χώρο, έδωσε πέναλτι μια (οριακή) επαφή του Γιάνσεν με τον άγγλο φορ, η οποία δεν θα «σφυριζόταν» φάουλ… ούτε στο μπάσκετ. Το ότι ο Στέρλινγκ είχε αρχίσει να «βουτάει» προτού τον ακουμπήσει ο δανός αμυντικός, δεν έπαιξε τον παραμικρό ρόλο στην άδικη απόφασή του.
Οταν ο Χάρι Κέιν έστησε την μπάλα στην άσπρη βούλα, σίγουρα θα έβλεπε το τέρμα των Δανών μικρό σαν σπιρτόκουτο. Διότι ο -έτσι κι αλλιώς- θηριώδης Σμάιχελ που έστεκε απέναντί του, χθες έμοιαζε ανίκητος. Ο Κέιν σούταρε, ο Σμάιχελ το ‘πιασε (κι αυτό), όμως η μπάλα δεν του έκανε τη χάρη. Γύρισε προς το κέντρο της εστίας, όπου με δεύτερη προσπάθεια ο αρχηγός των Αγγλων την έστειλε στα δίχτυα. Ποτέ άλλοτε δεν είχε χαθεί πέναλτι σε παράταση, στα χρονικά των Euro.
Εστω με άδικο τρόπο, η Αγγλία πήρε τη νίκη – πρόκριση δίκαια. Κυριάρχησε στον αγώνα, ιδίως μετά το 70’, κατά διαστήματα πίεσε ασφυκτικά τους Δανούς, αναδεικνύοντας τον τερματοφύλακά τους σε πρωταγωνιστή του ματς, και δεν τους επέτρεψε να την απειλήσουν με τις φονικές τους αντεπιθέσεις, με τις οποίες είχαν σκοράρει 10 φορές στα τρία τελευταία τους παιχνίδια. Ο Κέιν σκόραρε για τρίτο σερί ματς στα νοκ-άουτ, συμπλήρωσε τέσσερα γκολ στο εφετινό Euro, και ισοφάρισε τον Γκάρι Λίνεκερ που έχει πετύχει τα περισσότερα τέρματα (10) για την Αγγλία σε Euro και Παγκόσμια Κύπελλα.
Οι Δανοί επιστρέφουν στα σπίτια τους, έχοντας κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση του ποδοσφαιρικού κόσμου. Μετά το συμβάν με τον Κρίστιαν Ερικσεν και τις δύο ήττες τους στα δύο πρώτα τους παιχνίδια, βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν και να φτάσουν στην αυλή του τελικού, ομορφαίνοντας τη διοργάνωση με το παιχνίδι τους. Τους άξιζε, τουλάχιστον, να αποκλειστούν με ένα «καθαρό» γκολ.
Οι Αγγλοι θα συνεχίσουν να τραγουδούν το «it’s coming home», καθώς θα προετοιμάζονται για τον πρώτο τους τελικό μετά το 1966. Την Κυριακή (22:00), στο «Γουέμπλεϊ», με αντίπαλο την Ιταλία, που έχει κερδίσει το τρόπαιο του 1968. Νικώντας στον επαναληπτικό τελικό την ενιαία Γιουγκοσλαβία (2-0) στη Ρώμη.